Tόν χειμώνα τού 1852 ο Βrahms ήταν 20 ετών ,όταν αποτόλμησε νά παρουσιάσει στον μέντορά του καί φίλο του Schumann κάποια πιανιστικά του έργα.
Λένε οτι ο Schumann ενθουσιάστηκε και τά ονόμασε ´συγκεκαλυμένες συμφωνίες´ενώ η γυναίκα του Clara ακούγοντας τήν πρώτη σονάτα θεώρησε οτι επρόκειτο γιά έργο γιά 4 χέρια.
Ο Schumann επίσης εντυπωσιάστηκε απο τον νεαρό του φίλο γιατί οι συνθέσεις απέπνεαν τήν μορφή ´έργων μεγάλης κλίμακας´.
Η πρώτη σονάτα ,ενώ έχει καταγραφεί ως op.1 στην πραγματικότητα πρέπει νάναι το τρίτο πιανιστικό έργο τού Brahms μιάς και πιστεύεται πώς λόγω τής τελειομανίας του και τών αμφιβολιών πού τον διακατείχαν κατέστρεψε τά δυό ´αληθινά´πρώτα.
Η Sonata no 1 αποτελείται απο 4 μέρη:
Allegro
Andante
Scherzo( Allegro molto e con fuoco -- Più mosso)
Allegro con fuoco -- Presto non troppo ed agitato.
To πρώτο και μεγαλύτερο μέρος τού έργου ξεκινά ως φόρος τιμής πρός τον μεγάλο ´δάσκαλο´(Βeethoven)μέ αναφορές στην Hammerklavier.
Μέρος μέ δομή συμφωνική και θεματικούς μετασχηματισμούς μέ πολλές αλλαγές τού ρυθμού και στύλ πού επί τής ουσίας ´ξεφεύγει´απο την πιό κλασσική επαναφορά τών θεμάτων στο αρχικό μοτίβο.
Το andante,ένα τρυφερό θέμα μέ τρείς παραλλαγές είναι μεταγραφή ενός παραδοσιακού τραγουδιού για χορωδία και σολίστ.
Το scherzo ξεκινά απνευστί μετά το δεύτερο θέμα ,σέ θυελλώδη ρυθμό γιά νά μεταπέσει στήν συνέχεια σέ μιά πολύ πιό τρυφερή χροιά πού προαναγγέλει τίς Ballades.
Το finale γεμάτο ένταση και νεανικό σφρίγος έχει την μορφή rondo μέ τρία κυρίως θέματα εκ τώ οποίων το τρίτο είναι γεμάτο νοσταλγία και εντελώς αντίθετο μέ τά δυό άλλα.
Φινάλε μάλλον ιδιόρυθμο γιά την εποχή πού αποτυπώνει και προφητεύει τον ´δομημένο ´ρομαντισμό τού Brahms,πού διαπνέει το μετέπειτα έργο του..
Η πρώτη σονάτα έργο,όντως συμφωνικό και ´χορταστικό´μπορεί νά ανήκει στά πρώϊμα τού συνθέτη,αλλά εμπεριέχει εξαιρετικό μουσικό υλικό ,πού ειδικά οι λάτρεις τού Brahms θά ανακαλύψουν ιδέες πού αναπτύχθηκαν περισσότερο στά έργα πού ακολούθησαν..
Ο Richter στην Mantova(Decca)και στην Πράγα(Praga)παρότι έχει ξεπεράσει τά 70 εκπλήσσει μέ τήν τεχνική του,αλλά και την βαθειά προσήλωση στό έργο..
Mιά άλλη σπουδαία ερμηνεία είναι αυτή τού Julius Κatchen
Λένε οτι ο Schumann ενθουσιάστηκε και τά ονόμασε ´συγκεκαλυμένες συμφωνίες´ενώ η γυναίκα του Clara ακούγοντας τήν πρώτη σονάτα θεώρησε οτι επρόκειτο γιά έργο γιά 4 χέρια.
Ο Schumann επίσης εντυπωσιάστηκε απο τον νεαρό του φίλο γιατί οι συνθέσεις απέπνεαν τήν μορφή ´έργων μεγάλης κλίμακας´.
Η πρώτη σονάτα ,ενώ έχει καταγραφεί ως op.1 στην πραγματικότητα πρέπει νάναι το τρίτο πιανιστικό έργο τού Brahms μιάς και πιστεύεται πώς λόγω τής τελειομανίας του και τών αμφιβολιών πού τον διακατείχαν κατέστρεψε τά δυό ´αληθινά´πρώτα.
Η Sonata no 1 αποτελείται απο 4 μέρη:
Allegro
Andante
Scherzo( Allegro molto e con fuoco -- Più mosso)
Allegro con fuoco -- Presto non troppo ed agitato.
To πρώτο και μεγαλύτερο μέρος τού έργου ξεκινά ως φόρος τιμής πρός τον μεγάλο ´δάσκαλο´(Βeethoven)μέ αναφορές στην Hammerklavier.
Μέρος μέ δομή συμφωνική και θεματικούς μετασχηματισμούς μέ πολλές αλλαγές τού ρυθμού και στύλ πού επί τής ουσίας ´ξεφεύγει´απο την πιό κλασσική επαναφορά τών θεμάτων στο αρχικό μοτίβο.
Το andante,ένα τρυφερό θέμα μέ τρείς παραλλαγές είναι μεταγραφή ενός παραδοσιακού τραγουδιού για χορωδία και σολίστ.
Το scherzo ξεκινά απνευστί μετά το δεύτερο θέμα ,σέ θυελλώδη ρυθμό γιά νά μεταπέσει στήν συνέχεια σέ μιά πολύ πιό τρυφερή χροιά πού προαναγγέλει τίς Ballades.
Το finale γεμάτο ένταση και νεανικό σφρίγος έχει την μορφή rondo μέ τρία κυρίως θέματα εκ τώ οποίων το τρίτο είναι γεμάτο νοσταλγία και εντελώς αντίθετο μέ τά δυό άλλα.
Φινάλε μάλλον ιδιόρυθμο γιά την εποχή πού αποτυπώνει και προφητεύει τον ´δομημένο ´ρομαντισμό τού Brahms,πού διαπνέει το μετέπειτα έργο του..
Η πρώτη σονάτα έργο,όντως συμφωνικό και ´χορταστικό´μπορεί νά ανήκει στά πρώϊμα τού συνθέτη,αλλά εμπεριέχει εξαιρετικό μουσικό υλικό ,πού ειδικά οι λάτρεις τού Brahms θά ανακαλύψουν ιδέες πού αναπτύχθηκαν περισσότερο στά έργα πού ακολούθησαν..
Ο Richter στην Mantova(Decca)και στην Πράγα(Praga)παρότι έχει ξεπεράσει τά 70 εκπλήσσει μέ τήν τεχνική του,αλλά και την βαθειά προσήλωση στό έργο..
Mιά άλλη σπουδαία ερμηνεία είναι αυτή τού Julius Κatchen
