To 1959 o Sonny Rollins νιωθοντας πιεσμενος απο την,απροσμενη κατα τον ιδιο,επιτυχια του και τη φημη που ειχε αποκτησει τα βρονταει.Θεωρωντας οτι δεν του αξιζει η επιτυχια,αφου πιστευει οτι δεν ειναι αρκετα καλος και εχει δρομο μπροστα του,αποφασιζει να αποσυρθει ετσι ωστε να εχει περισσοτερο χρονο για να αφιερωθει στη βελτιωση της τεχνικης του στο σαξοφωνο.
Η πλακα ειναι οτι ηδη ο Sonny Rollins εκεινη την εποχη θεωρειται ενας απο τους μεγαλυτερους και πιο πρωτοποριακους σαξοφωνιστες της τζαζ.Εχει παιξει και ηχογραφησει με τους μεγαλυτερους της εποχης.Απο το 1949 που ξεκινησε να ηχογραφει συνεργαστηκε με τον Thelonius Monk,τον Miles Davis,τον Charlie Parker,τον Clifford Brown,τον Donald Bird.Το '56
μαλιστα οταν ηταν στο γκρουπ του Miles Davis θα βρεθει με τον Αγιο John Coltrane oταν ηταν κι αυτος στο ιδιο γκρουπ.
Θα ηχογραφισουν και ενα κομματι μαζι,το Tenor Madness,το ομωνυμο του ιδιου δισκου του Rollins το οποιο θα αποτελεσει και την μονη ηχογραφηση που εκαναν αυτοι οι δυο μεγαλοι μαζι.
Σαν να μην εφταναν αυτα ο Rollins θεωρουνταν ως ενας απο τους μεγαλυτερους πειραματιστες της τζαζ.Ηταν ο πρωτος που το 1957 εβγαλε το πιανο απο συνοδευτικο οργανο του σαξοφωνου,χρησιμοποιοντας μονο ντραμς και μπασο και μαλιστα πολλες φορες χρησιμοποιουσε το ιδιο το σαξοφωνο του σαν rythm section οταν σολαραν τα ντραμς ή το μπασο.
Αυτος ο τυπος λοιπον θεωρησε οτι καλο θα ηταν να αποσυρθει προκειμενου να βελτιωθει γιατι δεν πιστευε οτι το κατειχε καλα το αθλημα...
Επειδη στο μερος που εμενε (lower east side manhattan) δεν ειχε που να εξασκειται,επαιρνε το σαξοφωνο του και πηγαινε σε ενα απομονωμενο σημειο στη γεφυρα Williamsburg οπου και συνηθιζε να παιζει με τις ωρες.
Οταν επεστρεψε στη δισκογραφια το 1962 ονομασε το πρωτο αλμπουμ της νεας εποχης του The Bridge.Οι κριτικοι της εποχης σοκαρισμενοι απο την αποχωρηση του Rollins βρεθηκαν μπροστα σε ενα δευτερο σοκ.
Συνηθισμενοι απο τους δαιδαλωδης αυτοσχεδιασμους του Ρολλινς απογοητευτηκαν.Εδω εχουμε εναν Ρολλινς πιο συγκρατημενο,πολυ συγκεντρωμενο και πανω απ'όλα,περα για περα συναισθηματικο.
Το σαξοφωνο κυριολεκτικα σου μιλαει,σαν να σου περιγραφει ολα οσα ο Rollins σκεφτοταν οσο καιρο ελειπε απο τη σκηνη.Οι αυτοσχεδιασμοι δεν λειπουν βεβαια.Αλλα ειναι πολυ συμπαγεις σαν μασιφ μεταλλο.
Και πανω απ'ολα αυτο το συναισθημα που βγαινει απο αυτο το δισκο και σε κανει να θελεις να κατεβασεις ενα μπουκαλι ουισκι και να καπνισεις μια κουτα τσιγαρα.Μουσικες φρασεις που σου καρφωνονται στο μυαλο.
Δυστυχως με κατι τετοιους δισκους ειναι που θα θελα να ειχα μουσικες γνωσεις ωστε να μπορω να περιγραψω καλυτερα αυτα που συμβαινουν.Δεν ειμαι ομως οποτε δεν μπορω να πω πολλα πραγματα και να μην αρχισω τις αρλουμπες.
Αυτο που καταλαβαινω παντως ειναι οτι η μπαντα παιζει τις καλτσες της και εκτος απο τον Ρολλινς,που ειναι συγκλονιστκος,εκπληκτικος ειναι και ο κιθαριστας ο Jim Hall.
Ο Sonny Rollins για αλλη μια φορα επελεξε να μην χρησιμοποιησει πιανο.Αλλα αυτη τη φορα προσθεσε και κιθαρα.Ο Jim Hall,ενας κιθαριστας με κλασσικη παιδεια,ειχε ηδη μεγαλη καριερα πισω του,και εδω δινει ρεστα
τοσο σαν συνοδος του σαξοφωνου,οσο και στα εκπληκτικα του σολο.H rythm section ειναι σκετος γρανιτης.Αλλωστε οπως εχει πει και καποιος εδω μεσα,δεν υπαρχει τιποτα καλυτερο απο μια αμερικανικη rythm section.
Πολυ σπουδαιος δισκος,το The Bridge ειναι μια γεφυρα που ενωνει τον παλιο Rollins με τον νεο.Εναν πολυ μεγαλο σαξοφωνιστα,απο τους ογκολιθους,ο οποιος ποτε δεν εμεινε στα κεκτημενα,εχοντας παντα αμφιβολιες για την τεχνη του,ανησυχη φυση,ανικανοποιητος με τον εαυτο του,παντα αναζητουσε την τελειοτητα στην τεχνη του.
The Bridge (1962) RCA
Sonny Rollins - tenor saxophone
Jim Hall - guitar
Bob Cranshaw - Bass
Ben Reiley & H.T.Saunders - drums
πηγες: wikipedia.
