- 17 June 2006
- 14,350
Horace Tapscott - The Dark Tree (Hatology 2xCD reissue - orig. release 1991)
Η τζαζ, από γεννησιμιού της ήταν μία φωνή αμφισβήτησης απέναντι στο κατεστημένο και στην ορθοδοξία και ως εκ τούτου είναι μία μουσική των μειονοτήτων: πέρα από τους μαύρους, την έπαιζαν βασικά Εβραίοι και Ιταλοί εμιγκρέδες στην Αμερική - στην Ευρώπη, πριν το Ναζισμό και το ολοκαύτωμα του Β' παγκοσμίου πολέμου, την έπαιζαν σχεδόν αποκλειστικά Εβραίοι και τσιγγάνοι.
Η τζάζ έχει επίσης το προνόμιο να κληρονομεί και να περιθάλπει στου κόλπους της σπουδαίους μουσικούς που, για διάφορους λόγους, δεν βρίσκουν θέση σε άλλα ιδιώματα όπου οι φυλετικοί και ακαδημαϊκοί διαχωρισμοί είναι πιο περιοριστικοί.
Ο Horace Tapscott ήταν ένας μαύρος πιανίστας που γεννήθηκε στο Τέξας και μεγάλωσε στο Λος Αντζελες, ένας από εκείνους τους μουσικούς που τους άξιζε πολύ μεγαλύτερη αναγνώριση. Δεν ενδιαφέρθηκε να την κερδίσει: ήταν ένας ριζοσπάστης πολιτικοποιημένος μέχρι το μεδούλι που αφιέρωσε τη ζωή του στη διάσωση και περιφρούρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς των μαύρων της Αμερικής. Είναι ο ιδρυτής της Pan African Peoples Arkestra, μιάς καλλιτεχνικής κοινότητας του Λος Αντζελες που υποστήριζε αποκλειστικά έγχρωμους μουσικούς, τραγουδιστές, ζωγράφους, θεατρικούς συγγραφείς και ποιητές. Σαν μουσικός, ξεκίνησε παίζοντας τρομπόνι στην ορχήστρα του Roy Haynes. Περιόδευσε ολόκληρη την Αμερική μέχρι που κατέληξε άνεργος. Στη δεκαετία του '60 πέρασε στο πιάνο. Ηταν ένας από τους φανατικούς της avant-garde και από το δικό του γκρούπ ξεπήδησε ο σαξοφωνίστας Arthur Blythe.
Το 'The Dark Tree' ηχογραφήθηκε ζωντανά το 1989. O Tapscott πλαισιώνεται εδώ από τον μεγάλο δάσκαλο του free κλαρινέτου, τον John Carter και στη rhythm-section έχουν δύο ιερά τέρατα, τον Cecil McBee στο μπάσο και τον Andrew Cyrille στα ντράμς. Φτάνει ν ακούσει κανείς πως αυτοί οι δύο διαχειρίζονται όλα αυτά τα ανορθόδοξα tempi και τις κάθε λογής ρυθμικές ατασθαλίες, για να καταλάβει πόσο ξεχωριστή ήταν η εμπειρία που έζησε εκείνο το βράδυ το ακροατήριο στο Catalina Bar & Grill του Χόλυγουντ. Αλλά ο Tapscott κι ο Carter εμπλέκονται σε έναν απίστευτο διάλογο διαρκείας, ένα κουβεντολόϊ που το ένα του αυτί είναι στραμμένο στο free funk και με το άλλο ακούει τα τύμπανα των πολεμιστών Burundi διανθισμένα με όλες τις ακραίες εξερευνήσεις του Cecil Taylor και του Andrew Hill.
Το άλμπουμ είναι περίπου θρυλικό: κυκλοφόρησε σε 2 CDs (Vol. I και Vol. II) σε περιορισμένα αντίτυπα το 1991 από μία εταιρία-φάρο της αυτοσχεδιαζόμενης μουσικής στην Ευρώπη, την Ελβετική Hat-Hut και, όσο περνούσαν τα χρόνια, γινόταν όλο και πιο ακριβό και δυσεύρετο.
Τώρα επανακυκλοφορεί σε διπλό CD σε 24-bit remaster αλλά η διαθεσιμότητά του δεν αναμένεται να κρατήσει για πολύ.
Aναφορές: Joachim Berendt: The Jazz Book.
Jazz Journal - Vol.63, No.2
Οι πιο φιλέρευνοι μπορούν να βρούν περισσότερη πληροφόρηση για τις δραστηριότητες του Tapscott και της Μαύρης Πολιτιστικής Κολεκτίβας του σ ένα εκπληκτικό βιβλίο: Steven Isoardi: The Dark Tree: Jazz And The Community Arts In Los Angeles (University Of California Press, 2006).
Last edited:
