Η Μυρωδιά Του Βινυλίου: Coleman Hawkins Encounters Ben Webster
Η ηχογράφηση έγινε στην ετικέτα της Verve
Έτος : 1959
Συμμετέχουν :
Coleman Hawkins - tenor saxophone
Ben Webster - tenor saxophone
Herb Ellis - guitar
Ray Brown - bass
Alvin Stoller - drums
Oscar Peterson - piano
Coleman Hawkins Encounters Ben Webster
Τά κομμάτια του δίσκου:
1) Blues For Yolande
2) It Never Entered My Mind
3) Rosita
4) You'd Be So Nice To Come Home To
5) Prisoner Of Love
6) Tangerine
7) Shine on harvest moon
Η παρουσίαση αυτού τού δίσκου, γίνεται με την προσδοκία, ν'ακουστεί από όσο γίνεται περισσότερους
φίλους της καλής μουσικής. Στό εξώφυλλο, φιγουράρουν τα γελαστά πρόσωπα τών δύο γιγάντων
τής Jazz με τα σαξόφωνά τους ανα χείρας.
Με τις πρώτες νότες, σού γίνεται κατανοητό, οτι πρέπει να κλείσεις τα μάτια και να συγκεντρωθείς σ'αυτό
πού αφορά μόνο την αίσθηση της ακοής.! Το ρυθμικό μέρος ξεκινάει καί καταλαβαίνεις οτι προετοιμάζει
την ''πάσα'' στον σολίστα. Το τενόρο σαξόφωνο του C.Hawkins, αρχίζει να παίζει, ξεδιπλώνοντας, την
απίθανη μελωδία τού ''Blues For Yolande''. Ο Ben Webster κρατάει ένα σεκόντο στο θέμα και σταματάει
περιμένοντας. Όταν τελειώνει ο αυτοσχεδιασμός του C.Hawkins, αμέσως ξεκινάει κι αυτός με τη σειρά του,
παίζοντας την ίδια μελωδία, πού όμως είναι αρκετά διαφορετική σε ύφος. Το εξεραιτικό αυτό blues,
τελειώνει με τα δύο σαξόφωνα να παίζουν μαζί.
Όταν καί η τελευταία νότα σβήνει, το μυαλό ανατρέχει στόν τίτλο του δίσκου. ''Coleman Hawkins
Encounters Ben Webster.'' Δηλαδή ο ένας συναγωνίζεται τόν άλλον. Τότε αντιλαμβάνεσαι, οτι σε κάθε κομμάτι, θα πρέπει να ψηφίζεις την καλύτερη εκτέλεση από τα δύο σαξόφωνα.!
Τίς σκέψεις αυτές, τις σβήνουν οι πρώτες γλυκές νότες του Oscar Peterson, και μετά από έξι μέτρα
η Θεϊκή εισαγώγή του B.Webster στό ''It never entered my mind''.!!! Ο τίτλος με καλύπτει πλήρως,!
ποτέ δεν μού πέρασε απ'το μυαλό, οτι το αγαπημένο αυτό jazz standard μπορεί ν'ακουστεί έτσι.!!!!!
Ερωτισμός και παράπονο, γιά τη χαμένη αγάπη. Γλύκα καί δάκρυ, γιά τη θύμισή της.! Στό τελευταίο
φύσημα, δεν ακούγεται φθόγγος, μόνο ένα μακρόσυρτο φφφφφφφφ.! Ανασηκώνεσαι, λές κι εσύ ούφ.!
Έχω σκεφτεί, οτι ο C.Hawkins θα είχε εκνευριστεί, όσο άκουγε τί έπαιζε ο φίλος του. Δέν εξηγείται
διαφορετικά το τι ακολουθεί.!!! Αρχίζει η ίδια μελωδία και κάθε νότα, είναι μπακλαβάς σιροπιαστός,
μόνο που ο C.Hawkins τον βουτάει στο βάζο με το μέλι.!!!! Εδώ, κάθε τελείωμα φράσης έχει φφφφφφ.!!!
Έχω πολλούς προσωπικούς δίσκους του C.Hawkins, σε κανέναν δεν έχει παίξει έτσι.!
-It never entered my mind-!
Στο ''Rosita'' που ακολουθεί, ο Alvin Stoller δίνει το ρυθμό του bolero και μετά την πολύ όμορφη
εισαγωγή, αλλάζει το ρυθμό σε mid tempo, γιά να ανοίξουν οι μελωδικές νότες τών πνευστών.
Στήν επόμενη σύνθεση τού Cole Porter: ''You'd be so nice to come home to'' πάλι μπαίνει πρώτος
ο B.Webster και γι'άλλη μιά φορά πρέπει να επιλέξεις στο τέλος τόν καλύτερο μελωδό.
Η συνέχεια είναι ανάλογη, κάθε κομμάτι πού ακολουθεί, είναι κι ένας πίνακας, ζωγραφισμένος με το στόμα
Ακούγονται τά υπέροχα : ''Prisoner Of Love'', ''Tangerine'' και ''Shine On Harvest Moon'' πού
βέβαια είναι στό ίδιο κλίμα. Μία ενότητα με jazz μπαλάντες παιγμένες από τούς γίγαντες τού είδους.
Υπάρχουν πολλοί δίσκοι, στούς οποίους οι καλλιτέχνες συναγωνίζονται στίς τεχνικές δεξιότητες.
Θυμηθείτε στο ''Made in Japan'' τον Gillan με τον Blackmore γιά παράδειγμα. Εδώ όμως ο συναγωνισμός
γίνεται στό συναίσθημα, γι'αυτό όλο το έργο, αποκτά ξεχωριστή αξία.
Δέν θα πρέπει να ξεχάσω ν'αναφερθώ, στούς μουσικούς τού ρυθμικού σχήματος, οι οποίοι είναι η παλέτα,
πού πάνω της απλώνονται τα ηχοχρώματα των δύο σαξοφώνων. Η επιλογή τους δέν ήταν καθόλου τυχαία.
Ο Ray Brown την εποχή εκείνη, ήταν ο καλύτερος μπασίστας στήν πιάτσα καί βασικό μέλος της ορχήστρας
του Duke Ellington. Ο Oscar Peterson είχε το χάρισμα της γλυκήτητας, εκτός της εκπληκτικής του
δεξιοτεχνίας και έτσι έδενε στο ύφος της μουσικής, που θα παιζόταν στο στούντιο. Ο Alvin Stoller στα ντράμς
είναι συγκρατημένος και αφήνει όλο το χώρο στούς σολίστες, πράγμα που λίγοι ντράμερ πετυχαίνουν. Όταν
χρειάζεται όμως, όπως π.χ. στο : ''Rosita'' περνάει μπροστά καί διαμορφώνει το θέμα, βάζοντας τη δική του
σφραγίδα. Στήν κιθάρα (Herb Ellis), δέν έχει δοθεί κάποιο ιδιέταιρο σόλο, κρίνεται όμως απαραίτητη η παρουσία της
στο ηχητικό σύνολο κι έτσι η ενορχήστρωση ακούγεται πλήρης. - Δεν υπάρχουν στοιχεία γι'αυτήν. - Όλα
τα κομμάτια είναι στο ίδιο κλίμα κι έτσι ο δίσκος ακούγεται σαν ''concept'' έργο. Με λίγα λόγια, μια σουίτα
jazz σε 7 μέρη.!
Η ηχογράφηση έγινε στην ετικέτα της Verve
Έτος : 1959
Συμμετέχουν :
Coleman Hawkins - tenor saxophone
Ben Webster - tenor saxophone
Herb Ellis - guitar
Ray Brown - bass
Alvin Stoller - drums
Oscar Peterson - piano
Coleman Hawkins Encounters Ben Webster
Τά κομμάτια του δίσκου:
1) Blues For Yolande
2) It Never Entered My Mind
3) Rosita
4) You'd Be So Nice To Come Home To
5) Prisoner Of Love
6) Tangerine
7) Shine on harvest moon
Η παρουσίαση αυτού τού δίσκου, γίνεται με την προσδοκία, ν'ακουστεί από όσο γίνεται περισσότερους
φίλους της καλής μουσικής. Στό εξώφυλλο, φιγουράρουν τα γελαστά πρόσωπα τών δύο γιγάντων
τής Jazz με τα σαξόφωνά τους ανα χείρας.
Με τις πρώτες νότες, σού γίνεται κατανοητό, οτι πρέπει να κλείσεις τα μάτια και να συγκεντρωθείς σ'αυτό
πού αφορά μόνο την αίσθηση της ακοής.! Το ρυθμικό μέρος ξεκινάει καί καταλαβαίνεις οτι προετοιμάζει
την ''πάσα'' στον σολίστα. Το τενόρο σαξόφωνο του C.Hawkins, αρχίζει να παίζει, ξεδιπλώνοντας, την
απίθανη μελωδία τού ''Blues For Yolande''. Ο Ben Webster κρατάει ένα σεκόντο στο θέμα και σταματάει
περιμένοντας. Όταν τελειώνει ο αυτοσχεδιασμός του C.Hawkins, αμέσως ξεκινάει κι αυτός με τη σειρά του,
παίζοντας την ίδια μελωδία, πού όμως είναι αρκετά διαφορετική σε ύφος. Το εξεραιτικό αυτό blues,
τελειώνει με τα δύο σαξόφωνα να παίζουν μαζί.
Όταν καί η τελευταία νότα σβήνει, το μυαλό ανατρέχει στόν τίτλο του δίσκου. ''Coleman Hawkins
Encounters Ben Webster.'' Δηλαδή ο ένας συναγωνίζεται τόν άλλον. Τότε αντιλαμβάνεσαι, οτι σε κάθε κομμάτι, θα πρέπει να ψηφίζεις την καλύτερη εκτέλεση από τα δύο σαξόφωνα.!
Τίς σκέψεις αυτές, τις σβήνουν οι πρώτες γλυκές νότες του Oscar Peterson, και μετά από έξι μέτρα
η Θεϊκή εισαγώγή του B.Webster στό ''It never entered my mind''.!!! Ο τίτλος με καλύπτει πλήρως,!
ποτέ δεν μού πέρασε απ'το μυαλό, οτι το αγαπημένο αυτό jazz standard μπορεί ν'ακουστεί έτσι.!!!!!
Ερωτισμός και παράπονο, γιά τη χαμένη αγάπη. Γλύκα καί δάκρυ, γιά τη θύμισή της.! Στό τελευταίο
φύσημα, δεν ακούγεται φθόγγος, μόνο ένα μακρόσυρτο φφφφφφφφ.! Ανασηκώνεσαι, λές κι εσύ ούφ.!
Έχω σκεφτεί, οτι ο C.Hawkins θα είχε εκνευριστεί, όσο άκουγε τί έπαιζε ο φίλος του. Δέν εξηγείται
διαφορετικά το τι ακολουθεί.!!! Αρχίζει η ίδια μελωδία και κάθε νότα, είναι μπακλαβάς σιροπιαστός,
μόνο που ο C.Hawkins τον βουτάει στο βάζο με το μέλι.!!!! Εδώ, κάθε τελείωμα φράσης έχει φφφφφφ.!!!
Έχω πολλούς προσωπικούς δίσκους του C.Hawkins, σε κανέναν δεν έχει παίξει έτσι.!
-It never entered my mind-!
Στο ''Rosita'' που ακολουθεί, ο Alvin Stoller δίνει το ρυθμό του bolero και μετά την πολύ όμορφη
εισαγωγή, αλλάζει το ρυθμό σε mid tempo, γιά να ανοίξουν οι μελωδικές νότες τών πνευστών.
Στήν επόμενη σύνθεση τού Cole Porter: ''You'd be so nice to come home to'' πάλι μπαίνει πρώτος
ο B.Webster και γι'άλλη μιά φορά πρέπει να επιλέξεις στο τέλος τόν καλύτερο μελωδό.
Η συνέχεια είναι ανάλογη, κάθε κομμάτι πού ακολουθεί, είναι κι ένας πίνακας, ζωγραφισμένος με το στόμα
Ακούγονται τά υπέροχα : ''Prisoner Of Love'', ''Tangerine'' και ''Shine On Harvest Moon'' πού
βέβαια είναι στό ίδιο κλίμα. Μία ενότητα με jazz μπαλάντες παιγμένες από τούς γίγαντες τού είδους.
Υπάρχουν πολλοί δίσκοι, στούς οποίους οι καλλιτέχνες συναγωνίζονται στίς τεχνικές δεξιότητες.
Θυμηθείτε στο ''Made in Japan'' τον Gillan με τον Blackmore γιά παράδειγμα. Εδώ όμως ο συναγωνισμός
γίνεται στό συναίσθημα, γι'αυτό όλο το έργο, αποκτά ξεχωριστή αξία.
Δέν θα πρέπει να ξεχάσω ν'αναφερθώ, στούς μουσικούς τού ρυθμικού σχήματος, οι οποίοι είναι η παλέτα,
πού πάνω της απλώνονται τα ηχοχρώματα των δύο σαξοφώνων. Η επιλογή τους δέν ήταν καθόλου τυχαία.
Ο Ray Brown την εποχή εκείνη, ήταν ο καλύτερος μπασίστας στήν πιάτσα καί βασικό μέλος της ορχήστρας
του Duke Ellington. Ο Oscar Peterson είχε το χάρισμα της γλυκήτητας, εκτός της εκπληκτικής του
δεξιοτεχνίας και έτσι έδενε στο ύφος της μουσικής, που θα παιζόταν στο στούντιο. Ο Alvin Stoller στα ντράμς
είναι συγκρατημένος και αφήνει όλο το χώρο στούς σολίστες, πράγμα που λίγοι ντράμερ πετυχαίνουν. Όταν
χρειάζεται όμως, όπως π.χ. στο : ''Rosita'' περνάει μπροστά καί διαμορφώνει το θέμα, βάζοντας τη δική του
σφραγίδα. Στήν κιθάρα (Herb Ellis), δέν έχει δοθεί κάποιο ιδιέταιρο σόλο, κρίνεται όμως απαραίτητη η παρουσία της
στο ηχητικό σύνολο κι έτσι η ενορχήστρωση ακούγεται πλήρης. - Δεν υπάρχουν στοιχεία γι'αυτήν. - Όλα
τα κομμάτια είναι στο ίδιο κλίμα κι έτσι ο δίσκος ακούγεται σαν ''concept'' έργο. Με λίγα λόγια, μια σουίτα
jazz σε 7 μέρη.!
