Γιά τον Charles Lloyd έχει υπάρξει καί άλλη αναφορά γιά μιά εξαιρετική ζωντανή του Ηχογράφηση εδώ:http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=29695
Mαίτρ τών συναυλιών ο σαξοφωνίστας Lloyd ,τό 2005 ηχογράφησε έναν απο τούς καλύτερους δίσκους τής καριέρας του σε Studio.
To κουαρτέτο του συμπλήρωναν ο Robert Hurst(double-bass),Εric Harland (drums-percussion)και η Geri Allen(piano).
Δέκα κομμάτια εκ τών οποίων τά 8 δικές του συνθέσεις ,ένα τού Jacques Brell(Ne me quitte pas),καί ένα τού Duke(Come Sunday).
Ne Me Quitte Pas, Ken Katta Ma Om (Bright Sun Upon You), Angel Oak Revisited, Canon Perdido, Jumping the Creek, The Sufi’s Tears, Georgia Bright Suite: (a. Pythagoras at Jeckyll Island; b. Sweet Georgia Bright
Come Sunday, Both Veils Must Go, Song of the Inuit
O Lloyd ηχογραφεί έναν από τούς πιό free και αυτοσχεδιαστικούς δίσκους του έχοντας την ικανότητα νά ´πάρει´από τούς συνεργάτες του οτι καλύτερο..
Μεγαλύτερο ενδιαφέρον στις συνθέσεις του,έχουν τά μέρη εκείνα οπου τά ντουέτα ή τά trio παίρνουν τήν σκυτάλη .
Η διασκευή τού τραγουδιου τού Brell αποτελεί τό διαμάντι τού δίσκου..
Η εισαγωγή τής Allen που προετοιμάζει το έδαφος και ο τρόπος που ο Harland συνοδεύει γιά να ξεκινήσει ο Lloyd νά παίζει τήν γνωστή μελωδία,είναι αριστουργηματική..
Ομως η σύνθεση μετατρέπεται σέ μιά free-style εκδοχή όπου οι ικανότητες τού Lloyd αγγίζουν τά άκρα και η μπάντα εκ-στασιάζεται
Από τίς πιό σκοτεινές και τραγικά ερωτικές εκδοχές πού έχω ποτέ ακούσει τού Ne me quitte pas και μάλιστα διαρκείας 13 λεπτών
Η post-bop σύνθεση Κen Katta Ma Om,δείχνει τή ωρίμανση τής Allen πού προσφέρει μιά άψογη ρυθμική δομή, στο χωρίς τον Hurst,trio για νά αναπτυχθεί
Ακριβώς το ιδιο συμβαίνει στην φρενήρη Georgia Bight Suite (αλλο σαγηνευτικό 13λεπτο διαμάντι),μέ το όλον ,ομως τού κουαρτέτου.
Εξαιρετικά ντουέτα Hursht-Lloyd στο Suffi's tears(bass-tarogato)και Harland -Lloyd στο Βoth Veils must go(drums-saxophone)..Το μπάσο τού Hurst μετατρέπεται σε 'τσέλο τής Ανατολής' στα ´Δάκρυα τού Suffi'ενώ το tarogato ηχεί θρηνητικά.
Στο τελευταίο κομμάτι τού δίσκου,τό κουαρτέτο ´παρουσιάζεται στην σκηνή´με έναν επιβλητικό,σχεδόν αποδομητικό 11λεπτο αυτοσχεδιασμό,πού μάς αποχαιρετά δεόντως θυμίζοντας την μινιατούρα Angel Oak revisited..
Το Canon Perdido χωρις τό πιάνο τής Allen ,είναι ένα κλασσικό κομμάτι γιά μπάσο,drums και σαξόφωνο πού φέρει μνήμες απο τον Οrnette και τον Coltrane.
Tό Jumping the Creek ξεκινά χωρίς τήν Allen και είναι άλλη μιά κλασσική Jazz σύνθεση ,όπου το πιάνο εμφανίζεται αργότερα γιά νά προσφέρει μερικά εντυπωσιακά περάσματα και στην συνέχεια να παίζει contra-tempo..
Η διασκευή τού Ellington ,από τις μελωδικότερες τού δίσκου.
Ο Lloyd μάς δίνει τον πιό μεστό του studio-δίσκο(μαζί με το The Call τού 1985,πού όμως ειναι σαφώς πιό ´νυκτερινό´) που αγγίζει τίς Live εμφανίσεις του...
Προτείνεται ανεπιφύλακτα σέ πολλές κατηγορίες φίλων τής Μουσικής, γιατί συνδυάζει την κλασσική Jazz με τον σύγχρονο αυτοσχεδιασμό.
Mαίτρ τών συναυλιών ο σαξοφωνίστας Lloyd ,τό 2005 ηχογράφησε έναν απο τούς καλύτερους δίσκους τής καριέρας του σε Studio.
To κουαρτέτο του συμπλήρωναν ο Robert Hurst(double-bass),Εric Harland (drums-percussion)και η Geri Allen(piano).
Δέκα κομμάτια εκ τών οποίων τά 8 δικές του συνθέσεις ,ένα τού Jacques Brell(Ne me quitte pas),καί ένα τού Duke(Come Sunday).
Ne Me Quitte Pas, Ken Katta Ma Om (Bright Sun Upon You), Angel Oak Revisited, Canon Perdido, Jumping the Creek, The Sufi’s Tears, Georgia Bright Suite: (a. Pythagoras at Jeckyll Island; b. Sweet Georgia Bright
Come Sunday, Both Veils Must Go, Song of the Inuit O Lloyd ηχογραφεί έναν από τούς πιό free και αυτοσχεδιαστικούς δίσκους του έχοντας την ικανότητα νά ´πάρει´από τούς συνεργάτες του οτι καλύτερο..
Μεγαλύτερο ενδιαφέρον στις συνθέσεις του,έχουν τά μέρη εκείνα οπου τά ντουέτα ή τά trio παίρνουν τήν σκυτάλη .
Η διασκευή τού τραγουδιου τού Brell αποτελεί τό διαμάντι τού δίσκου..
Η εισαγωγή τής Allen που προετοιμάζει το έδαφος και ο τρόπος που ο Harland συνοδεύει γιά να ξεκινήσει ο Lloyd νά παίζει τήν γνωστή μελωδία,είναι αριστουργηματική..
Ομως η σύνθεση μετατρέπεται σέ μιά free-style εκδοχή όπου οι ικανότητες τού Lloyd αγγίζουν τά άκρα και η μπάντα εκ-στασιάζεται
Από τίς πιό σκοτεινές και τραγικά ερωτικές εκδοχές πού έχω ποτέ ακούσει τού Ne me quitte pas και μάλιστα διαρκείας 13 λεπτών
Η post-bop σύνθεση Κen Katta Ma Om,δείχνει τή ωρίμανση τής Allen πού προσφέρει μιά άψογη ρυθμική δομή, στο χωρίς τον Hurst,trio για νά αναπτυχθεί
Ακριβώς το ιδιο συμβαίνει στην φρενήρη Georgia Bight Suite (αλλο σαγηνευτικό 13λεπτο διαμάντι),μέ το όλον ,ομως τού κουαρτέτου.
Εξαιρετικά ντουέτα Hursht-Lloyd στο Suffi's tears(bass-tarogato)και Harland -Lloyd στο Βoth Veils must go(drums-saxophone)..Το μπάσο τού Hurst μετατρέπεται σε 'τσέλο τής Ανατολής' στα ´Δάκρυα τού Suffi'ενώ το tarogato ηχεί θρηνητικά.
Στο τελευταίο κομμάτι τού δίσκου,τό κουαρτέτο ´παρουσιάζεται στην σκηνή´με έναν επιβλητικό,σχεδόν αποδομητικό 11λεπτο αυτοσχεδιασμό,πού μάς αποχαιρετά δεόντως θυμίζοντας την μινιατούρα Angel Oak revisited..
Το Canon Perdido χωρις τό πιάνο τής Allen ,είναι ένα κλασσικό κομμάτι γιά μπάσο,drums και σαξόφωνο πού φέρει μνήμες απο τον Οrnette και τον Coltrane.
Tό Jumping the Creek ξεκινά χωρίς τήν Allen και είναι άλλη μιά κλασσική Jazz σύνθεση ,όπου το πιάνο εμφανίζεται αργότερα γιά νά προσφέρει μερικά εντυπωσιακά περάσματα και στην συνέχεια να παίζει contra-tempo..
Η διασκευή τού Ellington ,από τις μελωδικότερες τού δίσκου.
Ο Lloyd μάς δίνει τον πιό μεστό του studio-δίσκο(μαζί με το The Call τού 1985,πού όμως ειναι σαφώς πιό ´νυκτερινό´) που αγγίζει τίς Live εμφανίσεις του...
Προτείνεται ανεπιφύλακτα σέ πολλές κατηγορίες φίλων τής Μουσικής, γιατί συνδυάζει την κλασσική Jazz με τον σύγχρονο αυτοσχεδιασμό.
Last edited: