Νίκος Παπάζογλου
Σύνεργα
Στρόγγυλοι Δίσκοι-Lyra (1990)
Οι συστάσεις είναι περιττές. Ο Νικόλας είναι, χρόνια τώρα, ένα αληθινό σύμβολο για την Ελληνική μουσική. Έχει κρατήσει την πορεία του, μακρυά από σειρήνες και media, κατορθώνοντας να έχει πάντα προσωπικό και αναγνωρίσιμο ήχο, πράγμα σπάνιο -δυστυχώς- για την ελληνική μουσική πραγματικότητα. Από το φτιαγμένο με τα χεράκια του στούντιο Αγροτικόν, πέρασαν ουκ ολίγοι. Μέσω των παραγωγών του μας πρότεινε μερικά από τα σημαντικότερα ονόματα της εγχώριας παραγωγής: Τρύπες, Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Σωκράτης Μάλαμας (ο οποίος συμμετείχε ως κιθαρίστας στην μπάντα του Παπάζογλου “Λοξή Φάλαγγα”), Μικρές Περιπλανήσεις (που για χάρη τους κουβαλάει τα “εργαλεία” του στην Κω, όπου ηχογραφούν τους δίσκους τους). Με την Λοξή Φάλαγγα (και παλαιότερα με την Ταχεία Θεσσαλονίκης, όπως ονόμαζε τότε το γκρουπ που τον συνόδευε) έχει γυρίσει κάθε γωνιά της Ελλάδας για συναυλίες. Οι δισκογραφικές κυκλοφορίες του απέχουν πάντα μεγάλο χρονικό διάστημα η μια από την άλλη. Χαρακτηριστικά, το τελευταίο του άλμπουμ (Μά'ισσα Σελήνη) ήρθε δέκα χρόνια μετά το προηγούμενο.
Κάπως έτσι, στα 1990, πέντε περίπου χρόνια από το εκπληκτικό “Μέσω Νεφών” (είχε προηγηθεί και το “Χαράτσι”, οι δύο καλύτεροι δίσκοι του αναμφισβήτητα), ο Παπάζογλου επιστρέφει με τα “Σύνεργα”. Ο δίσκος έχει ένα υπέροχο εξώφυλλο που αναπαριστά τον μικρό Παπάζογλου να ξερογλείφεται μπρος σε μια βιτρίνα με εργαλεία (η μαστορική ήταν το πάθος του, από παιδί). Το ίδιο αυτοβιογραφικό με την ζωγραφιά του εξωφύλλου (που αν δεν κάνω λάθος είναι της συζύγου του) είναι και το ομώνυμο κομμάτι που ανοίγει το άλμπουμ.
“Κρύβει πόνο, ένα τέτοιο ταξίδι στα παλιά,
τότε που μόνα μου σύνεργα δυο μάτια
να ρουφάν του ηλιοβασίλεμα αργά
κι άλλοτε πάνω στης βιτρίνας τα εργαλεία
να ξεροσταλιάζουν λαίμαργα”
Για πρώτη φορά εμφανίζεται στην δισκογραφία, ο Ορφέας Περίδης, με τρία τραγούδια, ίσως τα καλύτερα που μας έχει δώσει ποτέ: “Μάτια μου”, “Φεύγω”, “Θάνατο θέλω τραγικό”.
Οι “Δραπέτες” του Γ.Ζήκα, είναι, θα λέγαμε, μαζί με το τραγούδι “Σύνεργα” η κεντρική ιδέα του δίσκου. Όλα εξαρτώνται από τον Χρόνο. Συναισθήματα, αγάπες, απώλειες, νοσταλγία, χαρά και λύπη είναι όλα συναρτήσεις του παράγοντα “Χρόνος”...
“Σκόνη πάνω στους καθρέπτες
και του χρόνου οι δραπέτες την ψυλλιαστήκανε
είπανε δεν είναι λάθος την ζωή να ζεις με πάθος
και γι'αυτό σωθήκανε
Χρόνε άστατε μπαμπέση
που στα δίχτυα σου όποιος πέσει
χάνεται για τα καλά
Πέταξέ μας ένα γάντζο
στη ζωή μας δώσε αβάντζο
κι έχε μας από κοντά”
Ο καλός φίλος του Νικόλα, ο Τάκης Σιμώτας, είναι κι εδώ παρών με στίχους σε τέσσερα τραγούδια. Ξεχωρίζει το πρωτότυπα αυτοσαρκαστικό "Χάρτινο Καραβάκι”. Η “Βαρειά βαλίτσα” φέρνει στο νου κάτι από τα καθαρά λαϊκά τραγούδια περασμένων δεκαετιών. Στα ίδια χνάρια και το απολαυστικό, αργό ζεϊμπέκικο της Βάσως Αλλαγιάννη, “Απόψε Σιωπηλοί”.
Τα δύο χαμηλόφωνα τραγούδια, το πανέμορφο “Πηγάδι” και το “Φεύγω”, από τις ομορφότερες μπαλάντες του Νικόλα, έχουν στρατηγικά τοποθετηθεί στο τέλος της κάθε πλευράς του δίσκου βινυλίου (τώρα πιά βέβαια, στο CD και με εκείνα τα ρημαδοκουμπιά next/skip/shuffle οι θέσεις των τραγουδιών στα άλμπουμ πήγαν περίπατο)
Σε αντίθεση με τους μέχρι τότε δίσκους του Παπάζογλου, από τα “Σύνεργα” ίσως απουσιάζουν τα μεγάλα τραγούδια-ορόσημα, όπως ήταν Ο ”Αύγουστος” στο Χαράτσι, το “Μπαγλαμαδάκι” στην Εκδίκηση της Γυφτιάς και η “Ρωγμή του Χρόνου” στο Μέσω Νεφών. Τα τραγούδια φαίνεται να έχουν χτιστεί περισσότερο πάνω στην φωνή του Παπάζογλου, κάτι που ισχύει και για τις μετέπειτα δισκογραφικές του απόπειρες. Πάντως, το αποτέλεσμα είναι αρκετά άμεσο και συμπαγές, με καλοκουρδισμένη ορχήστρα και με πολύ καλή ηχογράφηση, με τον ίδιο τον Παπάζογλου στην κονσόλα.
Τα τελευταία νέα, αναφέρουν πως ο Νικόλας έχει εγκατασταθεί στην Νίσυρο, σε νέο σπίτι-στούντιο. Ίσως και να το ονομάζει Αγροτικόν ΙΙ, εγώ θα του πρότεινα να το λέει Νησιωτικον!..
Δισκογραφία του Νίκου Παπάζογλου
“Η εκδίκηση της Γυφτιάς” των Μανώλη Ρασούλη-Νίκου Ξυδάκη, σε παραγωγή του Διονύση Σαββόπουλου (1978)
“Τα Δήθεν” των Μ.Ρασούλη-Ν.Ξυδάκη και πάλι(1980)
“Χαράτσι” (1983)
“Μέσω Νεφών” (1985)
“Σύνεργα” (1990)
“Επιτόπιος Ηχογράφηση στον Λυκαβηττό” (1991)
“Όταν Κινδυνεύεις Παίξε την Πουρούδα” (1995)
Μά'ισσα Σελήνη (2005)
Αφιερωμένο σε διάφορες και εντελώς διαφορετικές παρέες με τις οποίες κατά καιρούς περάσαμε υπέροχα σε μερικές αξέχαστες συναυλίες του Νικόλα στον Λυκαβηττό, στο Κάστρο της Καλαμάτας, στο Θέατρο Βράχων και ίσως αλλού. Στον αγαπημένο ξάδερφο στην Καλαμάτα, στο φιλόξενο σπίτι του οποίου ταξίδεψα για πρώτη φορά στα αυλάκια αυτού του δίσκου. Στα κορίτσια που συντρόφεψαν την σκέψη μου ακούγοντας αυτά τα τραγούδια και σε αυτές που τα ακούσαμε μαζί, αν και σε κάποια δεν άρεσαν καθόλου! Και... σε μένα που δέθηκα με τα τραγούδια του Νικόλα σε μια πολύ ιδιαίτερη εποχή, που πάντα θα νοσταλγώ.
Καλή ακρόαση
τόσο καλογραμμένη και μπροστάρα, με τέτοιο ωραίο drive, που με είχε αφήσει ξερό 
