Julia Hulsman- Πριν και μετά . Μια άποψη

  • Αγαπητοί φίλοι και φίλες.

    Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του AVClub στη Θεσσαλονίκη για το 2024 την Κυριακή 07 Απριλίου και ώρα 14.00

    Δηλώστε τη συμμετοχή σας εδώ, θα χαρούμε πολύ να σας γνωρίσουμε από κοντά.

Δημήτρης Ν.

AVClub Fanatic
17 June 2006
10,209
Θεσσαλονίκη
i13523b8zz7.jpg
l87142cuku1.jpg


Julia Hulsman Trio with Rebekka Bakken / Scattering Poems ( Act 2003 )
Julia Julsman Trio / The End of A Summer ( ECM 2008 )


Η Julia Hulsman είναι μια ταλαντούχα πιανίστρια , που γεννήθηκε το 1968 στην Βόννη . Ξεκίνησε μουσικές σπουδές από μικρή στο Κολλέγιο Τεχνών του Βερολίνου και στη Νέα Υόρκη , πήρε μέρος στην National Youth Jazz Orchestra , έτυχε πολλών διακρίσεων και επαίνων , στην χώρα της όμως μόνο , κι από το 1997 έχει σχηματίσει το δικό της πιάνο τρίο μαζί με τον Marc Muellbauer στο μπασσο και τον Ηeinrich Kobberling στα ντραμς ( για ένα διάστημα – για έναν ολόκληρο δίσκο το Trio και για τα μισά περίπου τραγούδια του πρώτου της δίσκου στην ACT , την θέση αυτή κράτησε ο Rainer Winch ).

Η πρώτη της ηχογράφηση με τίτλο Scattering Poems έγινε στην γερμανική εταιρία ACT το 2001-2002 ( και κυκλοφόρησε το 2003 ) . Σ’ αυτόν το δίσκο συνεργάστηκε μάλιστα με την τραγουδίστρια Rebekka Baken ( η κουκλάρα στην πρώτη φωτογραφία - εξώφυλλο ) . Στην ίδια εταιρία ηχογράφησε το Come Closer ( 2004 ) αφού είχε μεσολαβήσει το Trio ( 2003 ) πάλι με συμμετοχή τραγουδίστριας , της Anna Lauvergnac , ενώ μαζί με τον Roger Cicero κυκλοφόρησε το Good Morning Midnight ( 2006 ). Mε τον τελευταίο δίσκο έκλεισε κι η συνεργασία της με την ACT – για λόγους που δεν γνωρίζω – και ακολούθως τράβηξε την προσοχή του συμπατριώτη της και γνωστού «οδοστρωτήρα-ολετήρα» των πάντων Manfrend Eicher της γνωστής ECM . Σ’ αυτήν ηχογράφησε τον Μάρτιο του 2008 το The End of A Summer που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά , με τους ίδιους συνεργάτες αλλά , φυσικά , με διαφορετικό μηχανικό ήχου και κυρίως παραγωγό ( τον ίδιο τον Eicher ) .

Εχω στην κατοχή μου το Scattering Poems και το The End of A Summer. 6 χρόνια έχουν μεσολαβήσει μεταξύ των δύο δίσκων . Η διαφορά στην παρουσίαση είναι , για μένα χαοτική . Στο Scattering Poems υπάρχουν δέκα κομμάτια οκτώ πρωτότυπες συνθέσεις και δύο διασκευές. Όλα έχουν προσωπικότητα . Την προσωπικότητα της Julia Hulsman . Ωραίες μελωδικές γραμμές με τζαζικές εξάρσεις συνήθως στο middle section με την ίδια την πιανίστρια να παίζει με όρεξη , δύναμη , πάθος , και τα μέλη του γκρουπ να σολάρουν – όταν και όσο τους επιτρέπει η φόρμα που υπηρετούν.Το The End of A Summer έχει επίσης προσωπικότητα. Όχι της Julia Hulsman όμως αλλά του Eicher . Xάθηκε η ζεστασιά , η αισθαντικότητα που απέπνεαν οι συνθέσεις της , χάθηκαν οι εξάρσεις , οι κορυφώσεις και τη θέση τους πήραν η ψυχρότητα , το απόμακρο το flat και το αποστασιοποιημένο . Γιατί ; Αλλαξε άποψη για τη μουσική η Huslman ; Αλλαξαν τα μέλη του γκρούπ ; Όχι βέβαια . Απλώς την παραγωγή την έκανε ο Eicher . Και κατάφερε να κάνει μια sui generis συνθετρια να ακούγεται σαν ένας ακόμη Tord Gustavsen ή οποιοσδήποτε άλλος που ηχογραφεί στο παγωμένο αρκτικό τοπίο της ECM και να παίζει μία νότα στο δίλεπτο κι εμάς να περιμένουμε πότε θα σκάσει μύτη η αρκούδα μπας και κινηθεί κανείς . Και κατάφερε για μια ακόμη φορά να κάνει ένα μπασίστα να παίζει λες και τον πήρε ο ύπνος πάνω στο όρθιο μπάσσο του . Και κατάφερε να κυκλοφορήσει ακόμα ένα δίσκο που θα μπορούσε να τον είχε κυκλοφορήσει σχεδόν ο οποιοσδήποτε ηχογραφεί στην ECM.

Για τους φίλους της ECM ο δεύτερος δίσκος συνιστάται όπως θα συνιστούσα και τον δίσκο του Tord Gustavsen , του Matthias Eick και οποιουδήποτε γνωστού ή άγνωστου . Τα ονοματα δεν παίζουν ρόλο .Το ύφος θάταν ίδιο . Για τους υπόλοιπους συνιστώ τον πρωτο .I’m just making a point.

ΥΓ. Το Scattering Poems δεν έχει ακριβώς αυτό το εξώφυλλο. Η εικόνα πιό πάνω αφορά στο εσώφυλλο.
 
17 June 2006
14,350
Το The End of A Summer έχει επίσης προσωπικότητα. Όχι της Julia Hulsman όμως αλλά του Eicher . Xάθηκε η ζεστασιά , η αισθαντικότητα που απέπνεαν οι συνθέσεις της , χάθηκαν οι εξάρσεις , οι κορυφώσεις και τη θέση τους πήραν η ψυχρότητα , το απόμακρο το flat και το αποστασιοποιημένο . Γιατί ; Αλλαξε άποψη για τη μουσική η Huslman ; Αλλαξαν τα μέλη του γκρούπ ; Όχι βέβαια . Απλώς την παραγωγή την έκανε ο Eicher . Και κατάφερε να κάνει μια sui generis συνθετρια να ακούγεται σαν ένας ακόμη Tord Gustavsen ή οποιοσδήποτε άλλος που ηχογραφεί στο παγωμένο αρκτικό τοπίο της ECM και να παίζει μία νότα στο δίλεπτο κι εμάς να περιμένουμε πότε θα σκάσει μύτη η αρκούδα μπας και κινηθεί κανείς . Και κατάφερε για μια ακόμη φορά να κάνει ένα μπασίστα να παίζει λες και τον πήρε ο ύπνος πάνω στο όρθιο μπάσσο του . Και κατάφερε να κυκλοφορήσει ακόμα ένα δίσκο που θα μπορούσε να τον είχε κυκλοφορήσει σχεδόν ο οποιοσδήποτε ηχογραφεί στην ECM.

Για τους φίλους της ECM ο δεύτερος δίσκος συνιστάται όπως θα συνιστούσα και τον δίσκο του Tord Gustavsen , του Matthias Eick και οποιουδήποτε γνωστού ή άγνωστου . Τα ονοματα δεν παίζουν ρόλο .Το ύφος θάταν ίδιο . Για τους υπόλοιπους συνιστώ τον πρωτο .Iʼm just making a point.

Eλα μωρέ Ντοκ τώρα...Εσύ μας έχεις πεί 'κοιμίση' και τον Bill Evans.
Καταλαβαίνω απόλυτα να μη σου αρέσει ο ήχος ECM: δεν σου πάει, πως να το κάνουμε...κι εμένα δεν μου πάνε οι δίσκοι της Καραϊνδρου στην ECM ούτε της Γιαννάτου. Ούτε οι περισσότεροι του Garbarek. Ούτε καν κάποιοι του Jarrett θα έλεγα και εννοώ εδώ μερικές από τις κυκλοφορίες του που είναι απροκάλυπτα market-driven όπως, για παράδειγμα, το Tokyo '96 ή, ακόμα χειρότερα, το Always Let Me Go. Από εκεί όμως μέχρι τη 'δαιμονοποίηση' του Eicher και το γενικότερο ...τσουβάλιασμα, η απόσταση είναι τεράστια.
Αυτό το περί ομοιότητας ύφους στο οποίο τα ονόματα δεν παίζουν κανένα ρόλο παραείναι αυθαίρετο. Μου θυμίζει αυτούς που λένε 'όλοι οι Κινέζοι είναι ίδιοι'. Το πίστευα κάποτε για τη ρέγγε, που δεν μου αρέσει σαν ιδίωμα και είχα μεγάλο λάθος. Ε δεν είναι ίδιοι, πως να το κάνουμε. Είναι τρομαχτική η διαφορά ανάμεσα στον Steve Swallow και στον Dave Holland, για παράδειγμα. 'Η ανάμεσα στον Paul Motian και στον Jack DeJohnette.
Αδυνατώ, επίσης, να κατανοήσω αυτή την εμμονή σου με τα 'παγωμένα αρκτικά τοπία'. Η εκφορά του πάθους ή της συγκινησιακής φόρτισης στους Βόρειους λαούς είναι πολύ διαφορετική απ ότι στα καθ ημάς και είναι λάθος να 'ζυγίζεις' έναν Νορβηγό με τα ίδια μέτρα και σταθμά που θα το έκανες για έναν Σπανιόλο. Αν θέλεις τη γνώμη μου, αυτό το συγκρατημένο συναίσθημα της ερήμωσης που βγάζουν οι Βόρειοι είναι, πολλές φορές, κυριολεκτικά εκκωφαντικό και, προσωπικά, το θεωρώ πολύ πιο αληθινό, πολύ πιο έγκυρο αν θέλεις από τη ...θέρμη και τα ουρλιαχτά τύπου 'καίγομαι...καίγομαι!'. Καταλαβαίνω να μην μπορεί κάποιος να το προσλάβει όταν σερβίρεται μ αυτό τον τρόπο, να μην του λέει τίποτα - αλλά όχι και 'δεν υπάρχει'. Δεν έχουν πάθος ο Μπέργκμαν ή ο Καρλ Ντράγιερ; Ή μήπως, για να το νιώσουμε, πρέπει να μας το σερβίρουν όπως οι Γάλλοι ή ο Πιερ Πάολο;
Λατρεύω τον Πιερ Πάολο, κυρίως την πρώτη περίοδο -'Χοιροστάσιο', 'Ακατόνε'...- αυτό όμως δεν μ εμποδίζει να αγαπώ τον Μπεργκμαν και να μπορώ να τον εκτιμήσω γι αυτό που είναι. Η γλώσσα είναι που διαφέρει. Μόνο αυτή. Και εκεί συνήθως μπαίνει το πρόβλημα, όταν ο καλλιτέχνης προσπαθεί να πιθηκίσει ξένες γλώσσες ή να αποπειραθεί να δανεισθεί μέρος από το Κύρος μίας γλώσσας που, μπορεί να του αρέσει και στ αυτιά του να ακούγεται εντυπωσιακή, κατ ουσίαν όμως είναι πάντα ξένη γι αυτόν - γιατί δεν ξέρει τους μηχανισμούς της, τα κόλπα και τα τερτίπια της, όλα αυτά που της δίνουν ποίηση, χρώμα. Ομορφιά.
Είναι σαν να ζητάς από το Χατζηδάκι να γράψει όπως ο Πουλικάκος - ή το αντίθετο: σε κάθε περίπτωση το τελικό αποτέλεσμα θα ηχεί, το λιγότερο, κίβδηλο. Ξεπνοημένο. Νταβατζιλίκι. Αγύρτης που πούλησε την ψυχή του στο διάβολο.

Θέλω επίσης να τονίσω εδώ πως, κάθε καλλιτέχνης που αξίζει μία (1) πεντάρα, δεν δίνει την έγκρισή του να κυκλοφορήσει το τελικό αποτέλεσμα της δουλειάς του άμα δεν τον ικανοποιεί προσωπικά. Δηλαδή τί; την ...'έκλεψε' ο Eicher τη Julia; Μου θυμίζει το 'ο όφις με ηπάτησε, Κύριε...'.
Και δεν μασάω.
Και δεν αμφισβητώ το δικαίωμα ενός καλλιτέχνη να θέλει όντως να αλλάξει - ιδιαίτερα μετά από 6 χρόνια όπως στην περίπτωση που αναφέρεις. Για την ακρίβεια, το αντίθετο, το να παραμένει ίδιος και να δίνει στον κόσμο αυτό που περιμένουν απ αυτόν, είναι αυτό που με βάζει σε σκέψεις και, εν πολλοίς, θεωρώ περίπου ασυγχώρητο. Ο ...νοικοκύρης - που ξέρει τι θέλουν απ αυτόν, πως να το σερβίρει και πόσο να το πουλήσει. Αυτός, για μένα, είναι πια έμπορος κι όχι καλλιτέχνης. Και η παγίωση σε ένα στυλάκι, για τον καλλιτέχνη, είναι στα μάτια μου περίπου ολέθρια και έχω 'σβήσει' έτσι πολλές μεγάλες μου αγάπες του παρελθόντος. Γι αυτό σου έχω γράψει επανηλειμμένα εδώ πως εκτιμώ τους πάνκς που έβγαζαν ένα δίσκο και μετά διαλύονταν γιατί δεν είχαν κάτι καινούργιο να πούν. Ή, σε περίπτωση ανομβρίας ιδεών, προτιμούσαν να κυκλοφορήσουν ένα single παρά ένα άλμπουμ με 10 κομμάτια στο ίδιο, πάνω κάτω, 'πιασάρικο' στύλ.
Η εξέλιξη στον καλλιτέχνη είναι πολύ σημαντικό στοιχείο και, κατά τη γνώμη μου, το κατ εξοχήν ζητούμενο. 'Πέτρα που κυλάει, χορτάρι δεν πιάνει'. Και οι πιο γνωστές 'πέτρες' στο σύγχρονο μουσικό τοπίο, μόλις σταμάτησαν να κυλούν, έγιναν πια ατραξιόν. Τσίρκο. Μουσειακό έκθεμα.
Κι ένας Θεός μόνο ξέρει πόσο τους αγάπησα - και ίσως, βαθειά μέσα μου, ακόμη τους αγαπάω.

To cut a long story short: ο Gustavsen Δεν είναι McCoy Tyner.
Το ευτύχημα για κάποιον είναι να μπορεί να τον εκτιμήσει γι αυτό που πραγματικά είναι.
Αν αυτό 'δεν του μιλάει', δεν έγινε και τίποτα: υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές. :ernaehrung004:
 
Last edited by a moderator:
17 June 2006
14,350
το δεύτερο άλμπουμ της Julia Hulsman που αναφέρεις δεν το έχω ακούσει.
το πρώτο όμως το βρήκα strangely uninvolving. αυτός, άλλως τε, είναι ο λόγος που δεν πήρα το δεύτερο.

συμβαίνει και ...στα καλύτερα σπίτια όπως βλέπεις -bye-
 
10 July 2006
5,257
Θεσσαλονίκη
Δυστυχώς δεν είμαστε νήπια, δεν μας παραμυθιάζουν τα μηχανίστηκα αγοραία χριστούγεννα πιά. Χρειάζεται να ανακαλύψουμε τα δικά μας αλλιώς παύουν να αποτελούν μέρος μας. Για να μας κάνουν πραγματικά παρέα δεν αρκεί να είμαστε τόσο καλά ενημερωμένοι για τα τελευταία λεντάκια ώστε να τροφοδοτούμε συνεχώς το ίδιο σχόλιο.

Μου αρέσουν οι "Αγγελοπουλικές" παύσεις στον διάλογο, έχουν να κάνουν με τη διαδικασία συνειδητοποίησης. Γεννά τη διαδραστικότητα. Μας χρίζει μέρος του!
Αλλιώς παραμένει απλά τζερτζελές που στοκάρει τις ρωγμές, παραχώνοντας το κενό που είμαστε κάτω απ'το χαλί.
Μας αρκεί να λέμε
έχω την απαίτηση κύριε,
σε πλήρωσα για ένα γεμάτο εβδομηνταπεντάλεπτο
και οφείλεις να κάνεις τούμπες, έστω και να φλυαρείς
Σου εξοφλώ προκαταβολικά την παραγγελιά οπότε η ορχήστρα και το μαγαζί ολόκληρο θα μου κάνει τεμενάδες, ταρζανιλίκια και διάφορες εκπλήξεις με καθρεφτάκια και σπαθιά. Αλλιώς, θα είμαι και 'γώ κακό παιδί και άτακτος ακροατής και θα την κάνω για το επόμενο σκυλοαναμασάδικο
.

Χίλια μύρια τα κακά αλλά το μεγαλύτερο απ'αυτά είναι πως μας ξεγλιστρά η διαδραστικότητα. Εγκλωβίζομαι στο ατέρμονο σε φιλώ με φιλάς και στο σε χτυπώ με χτυπάς και το ενδιαφέρον φθίνει μέχρι το σημείο να μπαίνω σπίτι και να μην έχουμε να πούμε τίποτε. Να εναποθέτουμε τα προσδοκώμενα στην τιβί και στην πλούσια έκδοση της κυριακάτικης εφημερίδας.

Προχτές ο Κώστας είχε γράψει περί τέλματος:
...μου θυμίζετε το ποίημα που λέει 'και τώρα τι θ απογίνουμε χωρίς βαρβάρους; οι άνθρωποι αυτοί ήταν μιά κάποια λύση...'
...
και προσέξτε. γιατί μόλις μας τελειώσουν οι βάρβαροι θα αρχίσουμε να αναζητούμε 'εχθρούς' ανάμεσα σ εμάς τους ίδιους.
...
το 'Brasil' του Τέρι Γκίλιαμ πιστεύω τό'χετε δεί.
...
φτάνει το κυνήγι μαγισσών.

Που για μένα στην προκειμένη σημαίνει πως αν εγώ σαν προσωπικότητα και σαν ακροατής δεν εξελίσσομαι δεν υπάρχει λόγος να προστεθεί τίποτε περισσότερο στις Μουσικές που έρχονται. Το πρωϊνό ξύπνημα στο βαγονέτο της ακρόασης καταντά άδικη κατάρα και πάθος στη μουσική σημαίνει επαναλαμβανόμενο τέμπο αυξητικής έντασης και ένα αποφορτηστικό κρεσέντο για ..."καθάρισμα". Ότι δλδ και μια τσόντα ή ένας σάκος του μπόξ.
Είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας να βγάλουμε τη ζώνη ασφαλείας και να καταλάβουμε πως στο όχημα η φύση δεν πρόσθεσε πεντάλ φρένου.
 

apo1

AVClub Enthusiast
9 August 2009
1,199
Υψηλο επιπεδο διαλογου
μοναδικο θαλεγα
Κωστα Λυμπεροπουλε :grinning-smiley-043
σε παρακολουθω απο αρχες του '80,εισαι σαν το παλιο καλο κρασι!!!