Γύρω στις αρχές της δεκαετίας του 70 στο Ντιτρόιτ του Μίτσιγκαν δημιουργήθηκε μια κολλεκτίβα με αισθητικό , μουσικό , κοινωνικό , πολιτικό και οικονομικό περιεχόμενο και στόχους την ενδυνάμωση της «μαύρης» κοινότητας , υπό την έννοια αφ’ ενός μεν της προώθησης της μαύρης δημιουργικότητας τόσο σε καλλιτεχνικό , όσο και σε πολιτικοοικονομικό επίπεδο , αφ’ ετέρου δε της στήριξης της μαύρης επιχειρηματικότητας . Το όνομα της αυτής Tribe . Οι καλλιτέχνες που ήταν πίσω από την σύλληψη της ιδέας και της στήριξης του εγχειρήματος , εμπνεύστηκαν τόσο από την μαύρη συλλογικότητα των Αφρικάνικων ριζών τους ( όπου η Φυλή –Tribe- ως η συγκεκριμένη κολλεκτίβα αντιστοιχούσε στην έννοια της φυλής – tribe- του αφρικάνικου χωριού της μητέρας γής και όπου η έννοια της συλλογικότητας ήταν απολύτως σημαντική και κυριαρχούσα ιδεολογικά – έκαστος είχε κάτι να προσφέρει στο σύνολο και το σύνολο με την σειρά του λειτουργούσε χωρίς σουπερσταρς ) .
Η κολλεκτίβα αυτή είχε δική της δισκογραφική εταιρία (Tribe records ) δικό της περιοδικό ( Tribe – Detroit’s first black awareness magazine) που εκτός από θέματα σχετικά με την μουσική , περιελάμβανε και σημαντικά οικονομικά , πολιτικά και κοινωνικά άρθρα ( ενδεικτικά : Blacks and the Economy , Unemployment and the inflation ) . Την ξεκίνησαν οι Wendell Harrison και Phil Ranelin . Ο πρώτος εκτός από τενόρο σαξόφωνο που έπαιζε , ήταν εκδότης και αρθρογράφος του περιοδικού , ενώ ο δεύτερος έπαιζε τρομπόνι . Και οι δυο συμμετείχαν σε όλους τους δίσκους που κυκλοφόρησε η Tribe μαζί με άλλους καλλιτέχνες , ενώ ο βαθμός συλλογικότητας , εκτός από την μουσική συμμετοχή φαίνεται πχ από το ότι η Pat Ηarrison , εκτός από Art Director του περιοδικού , είχε την επιμέλεια των δίσκων και πολλών εξωφύλλων τους , ο Marcus Belgrave εκτός από εξαίρετος τρομπετίστας και συνθέτης , ήταν και φωτογράφος για το περιοδικό , ο Harold McKinney , εκτός από ηλεκτρικό πιάνο που έπαιζε σ’ όλους σχεδόν τους δίσκους , είχε αναλάβει και τις δισκοκριτικές . Συγχρόνως είχαν ένα Jazz Arts festival και δίδασκαν αυτοσχεδιασμό .
Κι η μουσική που έπαιζαν ; Ένα μίγμα funk , big band jazz , ελεύθερου αυτοσχεδιασμού , heavy soul hard bop κ.ο.κ. Πολλοί από τους μουσικούς που μετείχαν στην Tribe είχαν παίξει με μεγάλους μάστορες και μεταξύ άλλων τους Sun Ra , Max Roach , McCoy Tyner , Grant Green . Συγχρόνως πολλοί απ’ αυτούς ήταν καθηγητές σε μουσικά κολλέγια και Πανεπιστήμια ( ο Marcus Belgrave για παράδειγμα δίδασκε Τζαζ Ιστορία και Αυτοσχεδιασμό στο Πανεπιστήμιο του Oakland ) ενώ άλλοι έπαιζαν ως session μουσικοί σε δίσκους της Tamla Motown όπως του Stevie Wonder του Marvin Gaye ή των Temptations. Οι επιρροές λοιπόν ήταν πολλές και ποικίλες .
To Gemini του Marcus Belgrave κυκλοφόρησε το 1974 από την Tribe records και επανεκδόθηκε σε βινύλιο και cd από την SoulJazz Records 30 χρόνια αργότερα . Στο εξώφυλλο διαβάζουμε ότι ήδη από την ηλικία των 17 έπαιζε επαγγελματικά κι ότι οι συμμετοχές του σε δίσκους άλλων καλλιτεχνών αντιπροσώπευαν ένα ευρύτατο φάσμα στυλ και ειδών ( Charles Mingus , Hank Crawford , Max Roach , Ray Charles για να κατονομάσουμε μερικούς ) .
Οι μουσικοί που συμμετέχουν εδώ είναι όλοι μέλη της γνωστής κολλεκτίβας . Εκτός από τον ίδιο στην τρομπέτα και στο flugelhorn , στο Gemini παίζουν οι Wendell Harrison ( ts ) Phil Ranelin ( tromb) Roy Brooks ( dr ) Billy Turner ( dr) Ed Pickens (el.b) Harold McKinney ( el.p) Daryl Dybka ( mini moog ) Lorenzo Brown ( bongos).
H μουσική στο Gemini είναι κατ’ αρχήν post bop και γκρουβάρει ανα πάσα στιγμή , αλλά το κάνει με έναν ήχο μεγάλης μπάντας . Τα τρία πνευστά έχουν την τιμητική τους , διαμορφώνοντας ένα πλούσιο , ζεστό ήχο , ενώ ο Belgrave ως σολίστας και ως συνθέτης φλερτάρει με το hard bop και το funky jazz rock ήχο της εποχής , προσθέτοντας ηλεκτρονικά στοιχεία και ήχους που προσθέτουν ένα space χαρακτήρα α λα Sun Ra ( τουλάχιστον στο Space Odyssey ) . Πρωτεύον στοιχείο ο ρυθμός της μητέρας γής , με την αφρικάνικη ταυτότητα να κυριαρχεί και τον δημιουργικό αυτοσχεδιασμό να αποτελεί το ζητούμενο . Η ελευθερία στη μουσική , αντανακλά την επιθυμία για πολιτική , κοινωνική και οικονομική ελευθερία . Η μπάντα σουινγκάρει συνεχώς και αδιαλείπτως με αμείωτη ένταση , οι μουσικοί σολάρουν σε bop και post bop και free φόρμες , ταξιδεύουν σε φάνκυ ηλεκτρικά μονοπάτια και απογειώνονται υπηρετώντας τον ρυθμό που παραπέμπει στη συλλογικότητα , την εορταστική ή και παγανιστική διάθεση της φυλής . Απολαυστικός δίσκος .
