I Got Winter In My Blood

  • Αγαπητοί φίλοι και φίλες.

    Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του AVClub στη Θεσσαλονίκη για το 2024 την Κυριακή 07 Απριλίου και ώρα 14.00

    Δηλώστε τη συμμετοχή σας εδώ, θα χαρούμε πολύ να σας γνωρίσουμε από κοντά.

17 June 2006
14,350
Band1-2.jpg


Πάνε 20 χρόνια -κι ένας μήνας- από την ημέρα που η αγαπημένη μου φιγούρα απ τους Band έδοσε τέλος στη ζωή της και κληρονόμησε το Αιώνιο Σκοτάδι. Στη φωτογραφία είναι ο πρώτος από αριστερά. Οι Band είχαν ξαναφτιαχτεί χωρίς τον Robbie Robertson, μ ένα κιθαρίστα της σειράς στο πόδι του, σαν θλιβερό τζούκ-μποξ που αναμασούσε τα περασμένα: ήταν ο απόλυτος εξευτελισμός γι αυτό το άλλοτε σπουδαίο γκρούπ που σερνόταν σε θλιβερά κλάμπ και ξενοδοχεία Γ διαλογής παίζοντας ρουτινιάρικα τις παληές επιτυχίες τους γιατί χρειάζονταν τα λεφτά και γιατί δεν ήξεραν να κάνουν τίποτ άλλο. Μετά από ένα τέτοιο σόου στο Cheek to Cheek Lounge, στο Winter Park της Florida, ο Richard Manuel πήγε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του, έδεσε τη ζώνη του στην οριζόντια βέργα που κρέμεται η κουρτίνα του μπάνιου και κρεμάστηκε. Ηταν 42.
Μόλις πληροφορήθηκα τα θλιβερά μαντάτα ένιωσα πως στο βάθος ήξερα ότι αυτός ήταν που θα "έφευγε" πρώτος. Το ήξερα, βαθειά μέσα μου, από την ημέρα που για πρώτη φορά τον άκουσα να τραγουδάει το σπαραχτικό Lonesome Suzie στο πρώτο άλμπουμ τους (Music From Big Pink) – ένα τραγούδι που με γκρέμισε ψυχικά. Μιά φωνή στον αντίποδα του σαρκικού, λάγνου (Levon Helm) ή του εκστασιασμένου, διστακτικού "παιδιού-στο-λούνα-παρκ" που αντιπροσώπευε ο Rick Danko. Μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση θυμάμαι αυτή η φωνή που έμοιαζε να αγαπάει τις πληγές της και η περίεργη, μοναχική φάτσα του που, ακόμα κι όταν γελούσε, έδειχνε να έχει γραμμένο τον πόνο πάνω της μέχρι το τελευταίο τετραγωνικό της χιλιοστό – μιά φάτσα που ακόμα και στην πιό βακχική φάση της έδειχνε γεμάτη ρωγμές που μπορούσες να τις ψηλαφίσεις: ένας "μετέφηβος" όπως ακριβώς τον ορίζει ο Βύρων Λεοντάρης στα Δοκίμια για την Ποίηση, ένας ξεριζωμένος που κάτι πάνω του χάλασε ανεπανόρθωτα την εποχή της κρυπτείας μέσω της οποίας από έφηβος γίνεσαι άνδρας, από ψυχική οντότητα μεταβάλλεσαι σε κοινωνική μονάδα. Μανιοκαταθλιπτικός και κλασσική περίπτωση "μεταιχμιακής διαταραχής" (borderline disorder) αποφάνθηκαν οι Ειδικοί λίγο μετά.
Τον άκουγα κάθε μέρα σαν μνημόσυνο αυτό τον τελευταίο μήνα. Διάλεξα έναν από τους πιό παραγνωρισμένους και αδικημένους δίσκους των Band, το μεγαλειώδες "Northern Lights-Southern Cross". Το άλμπουμ είναι το πιο αμφιλεγόμενο που έβγαλε ποτέ του το γκρούπ. Oι κακές γλώσσες είπαν ότι η έμπνευση υποχωρούσε και ο ήχος γινόταν όλο και πιο εξαρτημένος από τις αλχημείες της κονσόλας. Ο δίσκος διαθέτει τρείς από τις πιο δυνατές συνθέσεις τους (Ophelia, Acadian Driftwood και It Makes No Difference) και είναι μαγειρεμένο στο στούντιο περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο. Είναι συγκρατημένος, σαν γεμάτος φθινοπωρινή ομορφιά, σκέτο Nocturne: Νυχτερινός, παράξενα γαλήνιος αλλά γεμάτος αίσθημα, πάθος, ευαισθησία. Οπως πολύ σωστά παρατήρησαν τότε, αν και όλα τα τραγούδια είναι συνθέσεις του Robertson, ο δίσκος αυτός είναι προσωπικός θρίαμβος του κημπορντίστα τους Garth Hudson: αυτός ανέλαβε να κόψει και να ράψει μόνος του στο στούντιο, αφού οι άλλοι είχαν πιά φύγει. Το αποτέλεσμα θυμίζει αυτή τη σχολή που στη ζωγραφική τη λένε impasto – εκεί που ο καλλιτέχνης εναποθέτει με περίσσια φροντίδα διαδοχικές επιστρώσεις χρωμάτων με το μαχαιράκι. Ο Hudson ήταν πάντα το μυστικό όπλο των Band, αυτός που πλούτιζε τον ήχο τους με άπειρα εκπληκτικά tricks: ragtime πιάνο, wah-wah clavinets, πανηγυριώτικους σκοπούς, άπειρα στυλ και μετρικές αλλαγές, όλα με μιά τεχνική μαεστρία και σιγουριά σταθερή σαν βράχο. Χρησιμοποιεί εδώ μιά εκθαμβωτική παλέττα από λεπταίσθητες ηχητικές αποχρώσεις, ένα απίστευτο παιχνίδι με ηχο-σκιάσεις και ταπετσαρίες που λειτουργούν υποδόρια γεμάτες λιτή κομψότητα και αβίαστη, σχεδόν φυσική Χάρη.
Το tour de force του άλμπουμ είναι από κάθε άποψη το Acadian Driftwood. Ενα κομμάτι που μιλάει για τον ξεριζωμό των Γαλλο-Καναδών που κατέβηκαν στη Λουιζιάνα και έγιναν Cajuns. Ο Manuel με τον Levon Helm εναλλάσσονται συνέχεια στα φωνητικά αυτής της σκυθρωπής, απαρηγόρητης μπαλάντας που σου σκίζει την ψυχή και σκορπίζει τα ιμάτιά της στους ανέμους.
 
Last edited:

Γιώργος Κουν.

Supreme Member
19 June 2006
8,022
Αιγάλεω
Κώστα με αφορμή τις αναφορές σου στους Band έψαξα και βρήκα την ταινία (The Last Waltz). Μπορώ να σου πώ πως η συγκίνησή μου στη μεταμεσονύκτια προβολή ήταν η ίδια με της πρώτης φοράς, κάπου 27 χρόνια πρίν.
Και μάλλον θα αγοράσω επιτέλους και το soundtrack :eek:
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,336
Γιώργο προσπάθησε να βεις το "Northern Lights-Southern Cross".
Είναι ένας δίσκος αληθινός, με τραγούδια φτιαγμένα από γήϊνα υλικά.
Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγώτερο.
Το soundtrack του last waltz είναι must γιά όποιον δεν το έχει, αλλά είναι λίγο αποπροσανατολιστικό από την ιδέα band. Με λίγα λόγια εκεί μέσα είναι η Σάρα και η Μάρα.... (ναι καλές και αυτές και μεγάλα ονόματα) και αρκετό βελούδο...
Οι αληθινοί band είναι στον παραπάνω δίσκο.
Ακούς τραγουδια σαν το forbidden fruit και φτιάχνει η μέρα σου.
Δίσκος που δεν έχει ούτε μεγάλους κιθαρίστες, ούτε σόλα, ούτε περφόρμερς.
Έχει ανθρώπους που τραγουδάνε.
 

Γιώργος Κουν.

Supreme Member
19 June 2006
8,022
Αιγάλεω
Απάντηση: Re: I Got Winter In My Blood

Δ. Παναγιωτίδης said:
Γιώργο προσπάθησε να βεις το "Northern Lights-Southern Cross".

Ε, ΟΧΙ! ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ :eek: :eek:

Σήμερα το πρωϊ απο σπόντα, μετά απο πολύ καιρό, βρέθηκα στο Μοναστηράκι και είπα να κοιτάξω για κανένα δίσκο βινύλιο, που δε μπορώ να βρώ σε CD. Πήρα δύο -τρία, όλα εντάξει.. Μπαίνω το απόγευμα στο forum βλέπω την απάντηση σου και τρελαίνομαι..:eek:
Το "Northern Lights-Southern Cross" ήταν ένα απο αυτά που είχα αγοράσει!!
Τι πιθανότητες είχε να συμβεί αυτό;:confused:
Εκτός αν εκπέμπεις Υπερηχους στ' αλήθεια!!:D :D :D
Και γω που νόμιζα πως ήταν μόνο παρατσούκλι:D :D
 
Last edited:

Γιώργος Κουν.

Supreme Member
19 June 2006
8,022
Αιγάλεω
Και βέβαια να υπενθυμίσω πως τα παιδιά είναι παλιοί μου γνώριμοι καθώς είχα ήδη τα: The Band, Music from big pink, Basement Tapes, The Best of και πως το κόλλημα μου με το Ophelia..ειναι διαχρονικό!

Ακούς τραγουδια σαν το forbidden fruit και φτιάχνει η μέρα σου.

Και το Acadian Driftwood κορυφαίο!

Δισκάρα γενικά!
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,336
μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι όλο το πρωΊ ήμουνα ιδιαίτερα απασχολημένος με άλλα πράγματα....
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,336
μάλλον ο Λυμπερόπουλος στην έκανε τη δουλειά, και τώρα κάνει την πάπια....(βουντού σου λέωωω)...