- 17 June 2006
- 14,350
Η ζωή της Marilyn Crispell άλλαξε με το που άκουσε για πρώτη φορά ένα δίσκο του John Coltrane. Μέχρι τότε ήταν μία πιανίστρια με περγαμηνές κλασσικής παιδείας, ‘κολλημένη’ με το baroque. Μετά, άρχισαν οι ...κακές παρέες: ο Anthony Braxton, ο Peter Kowald, ο Don Byron, ο Oliver Lake.
Η Crispell έχει μεγάλη ιστορία στη σύγχρονη δημιουργική/αυτοσχεδιαζόμενη μουσική. Το παίξιμό της είναι περιεκτικό και γεμάτο λαμπρή ένταση, λεπτεπίλεπτο και μαζί σφοδρό, γαλήνιο και παθιασμένο. Συνταρακτικό, αρμονικά τεταμένο, πυκνό, χειροπιαστό αλλά πάντα διαποτισμένο από μιά αφοπλιστική αίσθηση γαλήνης, μιά νηνεμία. Κινείται σ ένα ευρύτατο φάσμα: από εκρηκτικές ριπές σε στιγμές κελαρυστής ηρεμίας, σαν ελαφρύς κυματισμός, ακουστικός φλοίσβος. Στους 3 δίσκους που έχει κυκλοφορήσει μέχρι τώρα στην ECM συνεργάζεται με τους Gary Peacock (μπάσο) και Paul Motian (τύμπανα). Τα επίπεδα ενσυναίσθησης και εμπάθειας ανάμεσα στους τρείς είναι απίστευτα. Αν το παραδοσιακό πιάνο-τρίο έχει τη rhythm section να στήνει τον καμβά που πάνω του θα σολάρει ο σολίστ, εδώ οι τρείς αλληλεπιδρούν συνέχεια. Τους ακούς να ανταλλάσσουν ιδέες ασύστολα, προκλητικά αντι-διανοούμενοι, σ ένα ταξίδι ανακάλυψης τόσο για τους ίδιους όσο και για τον ακροατή. Συχνά τους ακούς να παίρνουν μιά φράση και να την εξετάζουν γοητευμένοι, με την περιέργεια παιδιού που περιεργάζεται ένα άγνωστο παιχνίδι. Αλλά πάντα το παίξιμό τους κρατάει μιά συνέχεια, μιά διαρκή και ευμετάβλητη εντύπωση ακατάπαυστης ροής καθώς οι αρμονικές και μελωδικές γραμμές ξεδιπλώνονται σε ακουστικούς μαίανδρους και σε παίρνουν μαζί τους.
Οι τρείς δίσκοι στην ECM είναι εξαιρετικά ηχογραφημένοι. Εχει επανειλημμένα γραφτεί γι αυτούς πως αποτελούν ίσως το πιό προχωρημένο βήμα πάνω στο πιάνο-τρίο από την εποχή του Bill Evans. Τα Amaryllis και Storyteller είναι πολύ καλές είσοδοι στο σύμπαν αυτού του καθ όλα εκπληκτικού τρίο. Αλλά προσωπικά, έχω μιά (μεγάλη) αδυναμία στο ‘Nothing Ever Was, Anyway’: είναι διπλό, φόρος τιμής στη μουσική της Annette Peacock. Θυμάμαι σαν τώρα την εποχή που ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τη μουσική της Annette: τα ανήσυχα τραγούδια της με τη φωνή της που σου έκαιγε το σκάλπ, να παραλύεις - σαν Diamanda Galas αλλά στον αντίποδα, υπαινικτική και δόλια, ίσως η πιό συναρπαστική γυναίκα στη σύγχρονη μουσική αν εξαιρέσουμε την Carla. Οι πιό φιλέρευνοι ας αναζητήσουν τα παληά άλμπουμ της Annette, ‘I’m The One’ και ‘X-Dreams’ ή τα πιο πρόσφατα σχετικά ‘My Mama Never Taught Me How To Cook’ και ‘An Acrobat’s Heart’, το τελευταίο επίσης στην ECM.
Η Annette υπήρξε σύντροφος του Paul Bley και στη συνέχεια σύζυγος του Gary Peacock και ο Paul Motian ήταν φίλος και στενός συνεργάτης από την εποχή που έπαιζε με το γκρουπ του Bley. Περιττό να πώ για το ...αιμομικτικό άρωμα που διαπερνάει αυτά τα sessions.
Τρία άλμπουμ κυριολεκτικά Μεγαλειώδη.
