Στο παρόν thread σας παρουσιάζω μια από τις τελευταίες μου ανακαλύψεις που πιστεύω οτι χρίζουν ιδιαίτερης αναφοράς: το κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα του Άγγλου συνθέτη John Nicholson Ireland (1879-1962).
O Ireland είναι κυρίως γνωστός για τις πιανιστικές του μινιατούρες, αλλά και για κάποια ορχηστρικά έργα, όπως η μουσική για το κινηματογραφικό έργο Overlanders. Συνέθεσε και παρουσίασε το κοντσέρτο για πιάνο το 1930, το οποίο αποτέλεσε αμέσως μεγάλη επιτυχία, κάτι σαν την αγγλική απάντηση στο Τρίτο κοντσέρτο του Prokoviev. Μάλιστα, θεωρήθηκε ως ένα από τα σημαντικότερα κοντσέρτα για πιάνο Άγγλου συνθέτη που είχαν γραφτεί ποτέ (είναι αλήθεια βέβαια οτι δεν υπάρχει και μεγάλος ανταγωνισμός στη συγκεκριμένη κατηγορία), και στις επόμενες δεκαετίες παιζόταν από πιανίστες όπως ο Clifford Curzon, η Gina Bachauer και ο Arthur Rubinstein!
Αν θα συνέκρινα το μουσικό κόσμο του κοντσέρτου με πιο γνωστά έργα και συνθέτες θα έλεγα οτι φέρει κάτι από το αντίστοιχο κοντσέρτο σε Σολ του Ravel (παρόλο που το κοντσέρτο του Ireland προηγείται χρονικά), διαθέτει jazz επιρροές αλλά πιο ήπιες σε σχέση με το κοντσέρτο του Gershwin, ενώ εμποτίζεται σε σωστές δόσεις (δεν το παρακάνει) με τη χαρακτηριστική μελαγχολική βουκολικότητα Άγγλων συνθετών, αλά Vaughan Williams.
Δεν περιέχει φιλοσοφικές προεκτάσεις ούτε είναι πρωτοποριακά μοντέρνο ως "όφειλε" για το 1930, αλλά είναι έργο γεμάτο ζωντάνια, όμορφη πιανιστική γραφή, μελωδικότητα και λυρισμό και γίνεται άμεσα αγαπητό από τον ακροατή.
Διαρκεί περίπου 25 λεπτά (η μικρή του διάρκεια συντελεί στο να το ακούω ξανά και ξανά), και αποτελείται από τρία μέρη. Στο πρώτο μέρος εναλλάσσονται ζωηρά με πιο μελωδικά θέματα, ενώ το μεσαίο είναι πρωτίστως λυρικού χαρακτήρα. Το φινάλε είναι και το πιο αξιομνημόνευτο μελωδικά: το πρώτο θέμα παρουσιάζεται γεμάτο μπρίο και χαρά για τη ζωή πρώτα εκτενώς από το πιάνο και ύστερα από την ορχήστρα, ενώ το λυρικό δεύτερο θέμα αμέσως μετά είναι κατά τη γνώμη μου αντάξιο ενός Ravel.
Τις τελευταίες δεκαετίες το κοντσέρτο για πίανο του Ireland προφανώς έχει περιπέσει σε ανυποληψία, την οποία καταδεικνύει και η έλλειψη δισκογραφίας (ή εξαιτίας της οποίας). Τελικά η έλλειψη δημοφιλίας ενός συνθέτη συμπαρασύρει και όλο το έργο του. Ευτυχώς, η παρακάτω εκτέλεση ελπίζω οτι θα αποκαταστήσει το έργο για αυτό που είναι: ανήκει στη σειρά Romantic Piano Concerto της Hyperion, με εκτελεστές τους Piers Lane (πιάνο) και το David Lloyd-Jones να διευθύνει την Ulster orchestra.
Περιλαμβάνει και το επίσης ενδιαφέρον κοντσέρτο για πιάνο του Delius, καθώς κι ένα μικρότερο έργο για πιάνο και ορχήστρα του Ireland.
Υ.Γ. Επειδή το συγκεκριμένο CD είναι λίγο δύσκολο ως απίθανο να βρεθεί στην Ελλάδα (κοίταξα και σε 2-3 δισκάδικα στην Αθήνα), όσοι έχετε περιέργεια να το ακούσετε πριν αγοράσετε από το διαδίκτυο μπορείτε να μου στείλετε μήνυμα. Ελπίζω να μην παραβαίνω κάποιο κανόνα του forum, είναι και η πρώτη μου παρουσίαση. Η παράγραφος για την ιστορία του έργου έχει αντληθεί από το συνοδευτικό φυλλάδιο του CD.
O Ireland είναι κυρίως γνωστός για τις πιανιστικές του μινιατούρες, αλλά και για κάποια ορχηστρικά έργα, όπως η μουσική για το κινηματογραφικό έργο Overlanders. Συνέθεσε και παρουσίασε το κοντσέρτο για πιάνο το 1930, το οποίο αποτέλεσε αμέσως μεγάλη επιτυχία, κάτι σαν την αγγλική απάντηση στο Τρίτο κοντσέρτο του Prokoviev. Μάλιστα, θεωρήθηκε ως ένα από τα σημαντικότερα κοντσέρτα για πιάνο Άγγλου συνθέτη που είχαν γραφτεί ποτέ (είναι αλήθεια βέβαια οτι δεν υπάρχει και μεγάλος ανταγωνισμός στη συγκεκριμένη κατηγορία), και στις επόμενες δεκαετίες παιζόταν από πιανίστες όπως ο Clifford Curzon, η Gina Bachauer και ο Arthur Rubinstein!
Αν θα συνέκρινα το μουσικό κόσμο του κοντσέρτου με πιο γνωστά έργα και συνθέτες θα έλεγα οτι φέρει κάτι από το αντίστοιχο κοντσέρτο σε Σολ του Ravel (παρόλο που το κοντσέρτο του Ireland προηγείται χρονικά), διαθέτει jazz επιρροές αλλά πιο ήπιες σε σχέση με το κοντσέρτο του Gershwin, ενώ εμποτίζεται σε σωστές δόσεις (δεν το παρακάνει) με τη χαρακτηριστική μελαγχολική βουκολικότητα Άγγλων συνθετών, αλά Vaughan Williams.
Δεν περιέχει φιλοσοφικές προεκτάσεις ούτε είναι πρωτοποριακά μοντέρνο ως "όφειλε" για το 1930, αλλά είναι έργο γεμάτο ζωντάνια, όμορφη πιανιστική γραφή, μελωδικότητα και λυρισμό και γίνεται άμεσα αγαπητό από τον ακροατή.
Διαρκεί περίπου 25 λεπτά (η μικρή του διάρκεια συντελεί στο να το ακούω ξανά και ξανά), και αποτελείται από τρία μέρη. Στο πρώτο μέρος εναλλάσσονται ζωηρά με πιο μελωδικά θέματα, ενώ το μεσαίο είναι πρωτίστως λυρικού χαρακτήρα. Το φινάλε είναι και το πιο αξιομνημόνευτο μελωδικά: το πρώτο θέμα παρουσιάζεται γεμάτο μπρίο και χαρά για τη ζωή πρώτα εκτενώς από το πιάνο και ύστερα από την ορχήστρα, ενώ το λυρικό δεύτερο θέμα αμέσως μετά είναι κατά τη γνώμη μου αντάξιο ενός Ravel.
Τις τελευταίες δεκαετίες το κοντσέρτο για πίανο του Ireland προφανώς έχει περιπέσει σε ανυποληψία, την οποία καταδεικνύει και η έλλειψη δισκογραφίας (ή εξαιτίας της οποίας). Τελικά η έλλειψη δημοφιλίας ενός συνθέτη συμπαρασύρει και όλο το έργο του. Ευτυχώς, η παρακάτω εκτέλεση ελπίζω οτι θα αποκαταστήσει το έργο για αυτό που είναι: ανήκει στη σειρά Romantic Piano Concerto της Hyperion, με εκτελεστές τους Piers Lane (πιάνο) και το David Lloyd-Jones να διευθύνει την Ulster orchestra.
Περιλαμβάνει και το επίσης ενδιαφέρον κοντσέρτο για πιάνο του Delius, καθώς κι ένα μικρότερο έργο για πιάνο και ορχήστρα του Ireland.
Υ.Γ. Επειδή το συγκεκριμένο CD είναι λίγο δύσκολο ως απίθανο να βρεθεί στην Ελλάδα (κοίταξα και σε 2-3 δισκάδικα στην Αθήνα), όσοι έχετε περιέργεια να το ακούσετε πριν αγοράσετε από το διαδίκτυο μπορείτε να μου στείλετε μήνυμα. Ελπίζω να μην παραβαίνω κάποιο κανόνα του forum, είναι και η πρώτη μου παρουσίαση. Η παράγραφος για την ιστορία του έργου έχει αντληθεί από το συνοδευτικό φυλλάδιο του CD.