Η Αέναη Προσδοκία : Tchaikovsky, Piano Trio Op 50

Φύγε

Το κορμί σου είναι πολύ υπαρχτό

Τούτη η μουσική που γλυστράει απ' τα χέρια
σου κι' ανακατεύεται με τη θερμή σου ανάσα
πολύ πικρή
πιο καφτερή
από τον ήλιο μεσ' το ντάλα καλοκαίρι

Το βλέμμα σου - σπάνιο μεθυστικό άρωμα από
πορτοκαλώνες της Σικελίας
η φωνή σου - ιαχή από την πένθιμη αγαλλίασση
της ενάτης

Φύγε

Μου αρκεί να γεύουμαι της απουσίας σου
την αίσθηση
μου αρκεί να γεύουμαι του ιδεατού σου κόσμου
την αφή

Μου αρκεί να γεύουμαι την αέναη προσδοκία

Παρότι θεωρώ ότι το παραπάνω πρωτόλειο, αδημοσίευτο ποίημα του Ασλάνογλου αποδίδει καλύτερα από οιαδήποτε παρουσίαση την αίσθηση του καταπληκτικού έργου του Τσαϊκόφσκυ, για ενημερωτικούς λόγους θα γράψω ότι ο τελευταίος το συνέθεσε ως τιμή στην μνήμη του φίλου του πιανίστα Νικολάι Ρουμπινστάιν...

Πρόκειται για ακόμη μία περίπτωση μουσικής, τόσο οδυνηρά, τόσο αβάσταχτα όμορφης, (ιδιαίτερα το βασικό μελωδικό θέμα που ανοίγει και κλείνει την σύνθεση) που δεν το αντέχεις, δεν το μπορείς να την ακούς γιατί σε κομματιάζει, λες και μία σανίδα με δεκάδες πάνω της καρφιά μανιασμένα χτυπά και ξαναχτυπά πάνω σου ....

ευτυχώς που οι παραλλαγές του, στην αρχή του δεύτερου μέρους δίδουν μία αίσθηση ανακούφισης, απογείωσης, λες και είσαι ένα από τα εκατομμύρια αποδημητικά πουλιά που σκοτεινιάζουν το φθινόπωρο τον αττικό ουρανό, λες και ένα ρεύμα σε παρασέρνει εδώ και κει, λες και η ορμή του σμήνους επιβάλλει τα θέλω της στην πορεία σου, λες και ο στροβιλισμός και το κανάκευμα του αέρα είναι το ευεργετικό χάδι για να μπορείς να συνεχίσεις και να συνεχίσεις και να ......

παρότι υφίστανται δεκάδες ηχογραφήσεις του έργου, να συστήσω ως εξαιρετική αγορά ένα δίσκο, για τον οποίο έχουμε μιλήσει και άλλες φορές, με αφορμή την παρουσίαση του ετέρου έργου που περιλαμβάνει, ήτοι το πιάνο τρίο (εξαίσιο και αυτό) του Σοστακόβιτς, με την Μάρτα τον Μίσα και τον Γκίντον στα ντουζένια τους :

Γλυκέ μου, καλώς ήρθες .... βέβαια, εγώ φεύγω την Παρασκευή για 12μερες διακοπές, αλλά αντεύχομαι καλό φθινόπωρο...

ευχαριστώ για την αφιέρωση, άλλωστε τα λατρεύω τα μαρς αυτά ....

Γέμισαν τα γνωστά μπλογκς με την θρυλική εκτέλεση Ρίχτερ - Κάγκαν - Γκούτμαν ... και τα καλά της τιούμπας :

http://www.youtube.com/watch?v=h2iU8Xw9GwA&feature=related

ε βρε ψυχή μου, νά ´σαι κει από μία πλευρά και να τους ακούς ...

Εγώ πάλι, νομίζω ότι αν ρωτούσαμε τον ίδιο τον Τσαϊκόφσκυ, θα προτιμούσε του Ρίχτερ ..

Καμμιά φορά, όσο πιο σαφές είναι το πλαίσιο, τόσο αδυνατούμε να προσδιορίσουμε τις δικές μας συντεταγμένες σε σχέση μ'αυτό ... χρειάζεται και η χαοτική αναμέτρηση μας με την πραγματικότητα, όπου πολλά μπορούν να γίνουν στην τύχη ...

...φαντάζομαι δεν γίνομαι κατανοητός, αλλά αδυνατώ να το γράψω καλύτερα ... και δεν ισχύει βέβαια, μόνον στην περίπτωση του συγκεκριμένου έργου και των προσλαμβανουσών του ακροατή ...