Πόσοι απο μας δεν αναγνωρίζουν αυτόν τον άνθρωπο.... αυτόν που μας μάγεψε αμέτρητες φορές με το ταλέντο του.
Michel Petrucciani. Ένα όνομα συνώνυμο του ήχου του πιάνου στην jazz με το όνομά του να περιφέρεται στην κορυφή παρέα με τον Evans ,τον Ellington και τον Jarrett.
Αφορμή το ακόλουθο δισκάκι.....
το δεύτερό του στην Owl ,με έξι κομμάτια που ξεδιπλώνουν το ταλέντο του,και το δέσιμο με τους έταιρους του τρίου του, τον Jean - Francois Jenny - Clark στο μπάσο και τον Aldo Romano στα κρουστά.
Ας πάρουμε όμως την ιστορία απο την αρχή.....
Γεννημένος στη Montpellier απο μι αοικογένεια Ιταλών που το να είσαι μουσικός ήταν κάτι συνηθισμένο...ο πατέρας του Tony κιθαρίστας και ο αδερφός του ο Louis μπασίστας.
Στη ηλικία των 4 ανακαλύπτει το πιάνο όταν μιά μέρα βλέποντας τον Duke Ellington στην τηλεόραση δείχνει προς την οθόνη και λέει " Θέλω να παίξω αυτό !!!. Εκείνα τα Χριστούγεννα το δώρο του ήταν ένα μικρό πιάνο παιχνίδι το οποίο δεν τον ενθουσίασε και αφού πήρε ένα σφυρί το έκανε κομμάτια. Ήθελε ένα αληθινό....και ο πατέρας του του αγόρασε ένα παλιό ρημαγμένο πιάνο και έφτιαξε μια προέκταση ώστε τα πόδια του Michel να φτάνουν τα πεντάλ . ( Δεν θα ήθελα να ανφερθώ στην ασθένεια απο την οποία έπασχε ο Michel Petrucciani , όσοι θα θέλατε να μάθετε πηγαίνετε εδώ http://en.wikipedia.org/wiki/Michel_Petrucciani )
Αφού μελέτησε κλασσικό πιάνο για 8 χρόνια ο Michel έστρεψε την προσοχή του στην jazz γιατί λάτρευε να αυτοσχεδιάζει και ήθελε να γράψει τη δική του μουσική.
Στην ηλικία των 30 ο Petrucciani τίμησε τον άνθρωπο που πρώτος τον ενέπνευσε να θελήσει να παίξει πιάνο, μέ ένα σόλο album ονόματι Promenade with Duke. Αρκετά αργότερα το 1992 έπαιξε ένα ντουέτο με τον πατέρα του σε ένα τουρ με το όνομα "Like Father,Like Son" για να δείξει την αγάπη και την εκτίμησή του για έναν άνθρωπο που τον βοήθησε τόσο πολύ καθ'όλη την διάρκεια της ζωής του.
Όταν ο Michel ήταν 13 ετών έδωσε το πρώτο του κονσέρτο σαν επαγγελματίας στο Cliousclat Festival . Έπρεπε να τον μεταφέρουν στην σκηνή και χρησιμοποίησε ένα ειδικό πρόσθετο για να μπορέσει να δουλέψει το sustain πεντάλ του πιάνο.
Αυτό το μειονέκτημα δεν επηρέασε τα χέρια του ωστόσο ,και σύμφωνα με τις αναφορές ,έπαιξε με αφάνταστη ενεργητικότητα και ενθουσιασμό.
Σε εκείνο το φεστιβάλ ήταν και ο τρομπετίστας Clark Terry που χρειαζόταν ένα πιανίστα εκείνη την ημέρα. Όταν ο Michel του προσέφερε τις υπηρεσίες του ο Terry νόμισε πως αστειευόταν . " Let's play the blues " είπε και απο τη στιγμή που ο Michel έπαιξε ο Terry τον αγκάλιασε κι εκεί άρχισαν όλα.
Μερικούς μήνες αργότερα ακολουθόντας τον Terry σε ένα τούρ ,μια κρίσιμη αντιπαράθεση έλαβε χώρα στη νότια Γαλλία. Ο Chack Israels ένας μπασίστας που έπαιξε με τον Bill Evans ( είδωλο του Petrucciani ) εκτίμησε το λυρικό και ενεργητικό του στύλ τόσο πολύ που αποφάσισε να τον βοηθήσει συστήνοντάς τον αρχικά στον ντράμερ Kenny Clarke.
O Kenny τον πήγε με τη μία και τα πράγματα άρχισαν να βελτιώνονται για τον νεαρό τότε πιανίστα. Λίγο μετά, το 1980, καλείται σε ένα στούντιο ηχογράφησης όπου βρέθηκε στην παρέα του ντράμερ Aldo Romano , του τρομπονίστα Mike Zwerin και του αδερφού του Louis στο μπάσο.
O Michel είχε πρωτοσυναντήσει τον Romano σε ένα πανηγύρι όταν ήταν 16 και αναφερόταν σε αυτόν με την φρα´ση " ο φύλακας άγγελός μου ".
Μαζί ηχογράφησαν μια ώρα μουσικής με τον τίτλο Flash που αποτέλεσε το πρώτο του album και έγινε hit .
Στο ξεκίνημα της καριέρας του ο Petrucciani μπορούσε να σχηματίσει ένα μόνιμο τρίο με τον Aldo Romano και τον μπασίστα Jean Fracois Jenny Clark.
Εκείνη την χρονιά παίζοντας για πρώτη φορά στο Paris Jazz Festival έκανε πάταγο στο Theatre de la Ville. Την επόμενη χρονιά αποφάσισε να δεχθει την πρόκληση της μετάβασης στην Αμερική.
Πήγε στη Νέα Υόρκη και μέσω κάποιου φίλου βρήκε τη διεύθυνση ενώς μουσικού στη δυτική ακτή. Όταν έφτασε στo "καταφύγιο" του Charles Lloyd στην Καλιφόρνια δύο εβδομάδες αργότερα δεν γνώριζε πως ο Lloyd ήταν αυτός που ανακάλυψε τον νεαρό τότε πιανίστα Keith Jarrett πίσω στο 1960.
Όταν άκουσε ότι ο Michel ήταν jazz πιανίστας πρότεινε να παίξει κάτι στο " Steinway " που ήταν ιδιοκτησία του. Αφού άκουσε μερικά κομμάτια πιάνε το σαξόφωνό του και για δύο μέρες παίζουν ασταμάτητα μαζί .
Αυτή η περιπέτεια που μοιράστηκαν κράτησε 5 χρόνια και είχε σαν καρπούς 3 albums.
