Δήμητρα Γαλάνη - Πιξελ ( 2009 )
Αν υπάρχει ένας λόγος που αυτός ο δίσκος έχει θέση σε ένα τόσο υψηλού επιπέδου φόρουμ , από το οποίο έχουν περάσει και παρουσιαστεί κατά καιρούς εκπληκτικά πράγματα που καλύπτουν όλο το φάσμα της σύγχρονης και κλασσικής μουσικής , της τζαζ και της αυτοσχεδιαζόμενης ευρωπαϊκής σκηνής , του κλασσικού ροκ , της αβαντ γκαρντ και του ανεξάρτητου ροκ , αυτός ο λόγος είναι η τόλμη . Πρωτίστως . Η τόλμη για «πειραματισμό» , η τόλμη να κινηθεί μία εμπορική , καταξιωμένη τραγουδίστρια έξω από τα συνηθισμένα μονοπάτια , η τόλμη να ανανεώσει το ρεπερτόριο της βουτώντας σε άγνωστους γι αυτήν και το κοινό της χώρους που ναι μεν ενδεχομένως αποτελούν το mainstream της electronica , αλλά δεν παύουν να ηχούν σύγχρονοι , σημερινοί , έχοντας ένα αέρα και μια αύρα κοσμοπολιτισμού , μακριά από τις συνήθεις κλάψες , τις μίζερες και πανομοιότυπες απόπειρες του «έντεχνου» να εκφράσει κάτι διαφορετικό , καταλήγοντας σχεδόν πάντα όμως να εκφράζει τις προσωπικές και δυστυχώς αδιάφορες αμπελοφιλοσοφίες του δημιουργού τους που έχουν ως αποδέκτες μια στενή παρέα χωρίς πραγματικό όραμα δημιουργίας .
Τι έχουμε εδώ λοιπόν ; Τραγούδια της Δήμητρας Γαλάνη . Τα περισσότερα απ’ ότι έχω καταλάβει , παλιές επιτυχίες της . Όμως εδώ , νέοι δημιουργοί , σύγχρονοι έλληνες καλλιτέχνες , απαλλαγμένοι από συμπλέγματα «ελληνικότητας» και δήθεν «λαϊκότητας» , αναλαμβάνουν να τα διασκευάσουν με καινούργιους τρόπους , μπολιάζοντας τα με φρέσκους ήχους , με διαφορετικές ενορχηστρώσεις , με σημερινές αναγνώσεις. Ο Κωνσταντίνος Βήτα , οι Marsheaux , οι Matisse , η Olga Kouklaki - πρόσωπα δηλαδή υπεράνω υποψίας και εγνωσμένης αξίας – παίρνουν συνθέσεις παλιών και νέων συνθετών που συνήθως κινούνται και βρίσκονται αλλού , όπως πχ του Στέφανου Κορκολή , του Γιώργου Χατζηνάσιου , του Κραουνάκη και της ίδιας της Γαλάνη και τους «δίνουν να καταλάβουν» , τους αλλάζουν τα φώτα , απομακρύνουν κάθε περιττό , παλιομοδίτικο στοιχείο , κάθε βαρίδιο και τις περισσότερες φορές πετυχαίνουν να φέρουν στην επιφάνεια άλλες ποιότητες , άλλους ήχους και μιαν άλλη αισθητική , σύγχρονη , ενδιαφέρουσα , που όμως διατηρεί στο βάθος τον απόηχο μιας τρυφερής και ερωτικής τραγουδίστριας , όπως η γαλάνη. Άλλες φορές δεν πετυχαίνουν. Η ανάγνωση πχ των Imam Baildi είναι τραγικά πανηγυριώτικη. Η φωνή της Γαλάνη ταιριάζει πολύ περισσότερο απ’ όσο θα πίστευε κανείς σ’ αυτό το ημιηλεκτρονικό κλίμα και στην μπιτάτη , και ενίοτε κλαμπάτη ρυθμολογία του . Τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου είναι το «δεν είμαι από δω» ( διασκευή Γαλάνη , Παυλίδη , Μουράτογλου ) , η «δίψα» του Κωνσταντίνου Βήτα , το «δεν είσαι εδώ» ( Olga kouklaki remix) το «και σ’ αγαπώ» ( Yosebu rework ) και το «ζω» ( marsheaux remix ) .
Eν κατακλείδι μια πολλή καλή προσπάθεια , που αν προσπαθούσαν να την μιμηθούν κι άλλοι καταξιωμένοι , αρκετά πράγματα θα άλλαζαν στο ταλαίπωρο ελληνικό τραγούδι . Αν μη τι άλλο θα αποκτούσε περισσότερο ενδιαφέρον το mainstream και μιαν άλλη ποιότητα ( Β+)
perator:
