Εκθεση Ωμοτήτων

  • Αγαπητοί φίλοι και φίλες.

    Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του AVClub στη Θεσσαλονίκη για το 2024 την Κυριακή 07 Απριλίου και ώρα 14.00

    Δηλώστε τη συμμετοχή σας εδώ, θα χαρούμε πολύ να σας γνωρίσουμε από κοντά.

17 June 2006
14,350
DON%20CHERRY.jpg


Don Cherry: M.U. first part, second part
Δύο από τα πρωτοπαλίκαρα του Ornette Coleman που τάραξαν τα νερά με τις free εξερευνήσεις τους και τα παιχνίδια με τις καθιερωμένες αρμονικές δομές στη δεκαετία του 1950. Ο Don Cherry, τρομπέτα και κάθε λογής πνευστά και ο Ed Blackwell στα τύμπανα. Ο πρώτος γεννήθηκε στον Αμερικάνικο Νότο το 1936. Μέσα δεκαετίας του ’60 πήρε των ομματιών του και εγκατέλειψε για πάντα τη χώρα του αγανακτισμένος από την εξωτερική της πολιτική (!). Εγινε ένα είδος πλανητικού νομάδα που ταξίδευε ανά τον Κόσμο, αφομοίωνε τις τοπικές μουσικές κουλτούρες και τις ενσωμάτωνε στη τζάζ. Σαμάνος και φρικιό, ζούσε σαν το πουλί, με ελάχιστους έως μηδενικούς πόρους. Διέθετε ευαισθησία σεισμογράφου απέναντι στον χτύπο της μουσικής που άκουγε στους τόπους που κατά καιρούς επισκέφθηκε στα ατέλειωτα ταξίδια του. Σπούδασε τη μουσική από τις Ινδίες, το tango και τη habanera από τη Λατινική Αμερική, τους καημούς των μουεζίνηδων της Μέσης Ανατολής και μπόλιασε το μίγμα με παραδοσιακούς Αφρικάνικους απόηχους. Επαιζε ένα είδος Παγκόσμιας μουσικής πέρα από ταμπέλες και κατηγορίες, ένα άκουσμα γεμάτο δονήσεις, μνήμες και εξωτικές μυρωδιές. Πέθανε το 1995, στα 59 του, από ηπατική ανεπάρκεια. Ο δεύτερος είναι απλά ένας από τους καλύτερους ντράμερς που άκουσα ποτέ: ένα πολυρυθμικό βουητό από τύμπανα, κύμβαλα, κουδουνάκια και κάθε τι που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν κρουστό - στους κόλπους του ακούς φυλακισμένη ολόκληρη την Αφρικάνικη ρυθμολογία, από τα τύμπανα των πολεμιστών Burundi μέχρι τις ντοπιολαλιές από το ‘κέρατο’ του Μαλί.

Το M.U. ηχογραφήθηκε σε μία session, στο Παρίσι, το 1969. Κυκλοφόρησε σε 2 δίσκους βινυλίου σαν 1ο και 2ο μέρος. Το είχε βγάλει η θρυλική BYG, κάτι ντιλετάντες-λαμόγια που δεν πλήρωναν πνευματικά δικαιώματα, φάση Ars Gratia Artis, πέρασαν ένα σεβαστό διάστημα της ζωής τους στις φυλακές. Τα 2 μέρη κυκλοφορούν τώρα σε ένα CD από την Actuel.

Ο ντράμερ αρχίζει να παίζει. Ο Cherry πιάνει ότι πνευστό θεωρεί ότι ταιριάζει και στολίζει το ακρόαμα με αφηρημένα σκαριφήματα. Τρομπέτες, φλάουτα, πιάνο που κατά κανόνα το παίζει σαν κρουστό, ώρες ώρες τον ακούς να μουρμουρίζει ή να τραγουδάει: σε πολιορκεί τότε ένα πολυδιάστατο απόκοσμο άκουσμα που θυμίζει ψαλμωδία.

Δεν ξέρω τι ρόλο έχετε απονείμει στη μουσική, στη ζωή σας. Αυτό το άλμπουμ δεν είναι για να σας συντροφεύει ευχάριστα ούτε για να το ακούτε μαζί με τους φίλους σας. Είναι ακατέργαστο Διαμάντι. Διαπνέεται από μία φοβερή αίσθηση Περιπέτειας και είναι voodoo – ακουστική μαγγανεία και επίκληση, φέρνει στο νού Προσευχή, ένα Προσκύνημα πολύ πέρα από τις λέξεις. Σε μια άλλη διάσταση, είναι αδελφάκι της Chaconne από τη 2η παρτίτα για βιολί του Κάντορα, ή μία από τις αυτόχειρες παρθένες που ξεφαντώνουν μέσα στις Variations serieuses του Μέντελσον.
Κατόπιν των ανωτέρω, όσοι από εσάς το σκέφτεστε ακόμη αν αξίζει να το αποκτήσετε ή όχι, θα σας σύστηνα να μην το πάρετε: πού να …μπλέκετε τώρα.
 
17 June 2006
14,350
51PPXP3FHYL._SS500_.jpg


519gwJRDsiL._SS500_.jpg


Bob Dylan: ‘Live 1975’ & ‘Hard Rain’
Δύο ζωντανά άλμπουμ που αποθανατίζουν τον Bob Dylan στα μέσα της δεκαετίας του ’70, την εποχή που περιόδευε κατά μήκος και πλάτος την Αμερική σαν τσιγγάνος, με το καραβάνι της Rolling Thunder Review. Μαζί του στο τσούρμο, μεταξύ άλλων, η Joan Baez, ο Ramblin’ Jack Elliott και ο Roger McGuinn των Byrds. Στις κιθάρες έχει τον Mick Ronson - του Bowie…- τον T. Bone Burnett και τον Dave Mansfield, οι δύο τελευταίοι τον μύησαν στον Χριστιανισμό και μετά έφυγαν για να φτιάξουν τους Alpha Band. Βιολί παίζει η Scarlett Rivera και στη rhythm section έχει δύο Νεαντερντάλιους, τον Rob Stoner στο μπάσο και τον Howie Wyeth στα ντράμς.
Εξαιρετικά άνισα άλμπουμ και τα δύο. Ασυμμάζευτα και ωμά και ακατέργαστα και πληθωρικά, σηματοδοτούν ένα Τέλος εποχής -ένα από τα πολλά…- για τον motormouth: φωνάζει και σκληρίζει κι από πίσω η μπάντα μαινόμενη σε διαρκές ντελίριο, λές και τους είπαν να βρούν το ακόρντο που θα ρίξει τα τείχη της Ιεριχώς. Οι κιθάρες ώρες ώρες θυμίζουν σκυλοκαβγά και παίρνεις όρκο πως στο μηχανοστάσιο έκαναν κατάληψη κουρσάροι. Και όμως: πάνω στα διαδοχικά κύματα αυτής τη μεταλλικής κλαγγής, ο Ιησούς περπατάει αβρόχοις ποσίν: ηχεί τόσο αμετανόητα τσόγλανος, τόσο εύθραυστος και λεηλατημένος, τόσο τυφλά αδιεξοδικός και υπέροχος που σού ‘ρχεται να βάλεις τα κλάματα.
Το The Lonesome Death Of Hattie Carol προβάρει την καινούργια του φορεσιά στο Live 1975. Ακούγεται συγκλονιστικό και αξίζει την αγορά του άλμπουμ από μόνο του. Υπάρχουν όμως και άλλα διαμάντια: τα Isis και Sara από το Desire, έναν από τους πιο παρεξηγημένους και πιο όμορφους δίσκους του.
Το Hard Rain είναι ακόμα πιο ωμό και άγριο. Περιέχει την καλύτερη εκτέλεση του Shelter From The Storm που άκουσα ποτέ.

Αν σας αρέσει ο ύστερος Dylan, αυτός που τα τελευταία χρόνια ξανασκαλίζει τις ρίζες του, να μην τα πάρετε. Για τους φανατικούς όμως, αυτοί οι δίσκοι είναι αναντικατάστατοι και μάννα εξ ουρανού.
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,336
Κατόπιν των ανωτέρω, όσοι από εσάς το σκέφτεστε ακόμη αν αξίζει να το αποκτήσετε ή όχι, θα σας σύστηνα να μην το πάρετε: πού να …μπλέκετε τώρα.



Αν σας αρέσει ο ύστερος Dylan, αυτός που τα τελευταία χρόνια ξανασκαλίζει τις ρίζες του, να μην τα πάρετε. Για τους φανατικούς όμως, αυτοί οι δίσκοι είναι αναντικατάστατοι και μάννα εξ ουρανού.



εμένα πάντα μου άρεζαν τα "δια ταύτα..."

πήγαινα πρώτα εκεί....
μετά αγόραζα και ΜΕΤΑ έκανα σύγκριση αυτών που άκουσα με αυτά που γράφτηκαν....:grinning-smiley-043
 
17 June 2006
62,722
Χολαργός
To Hard Rain ούτε θυμάμαι απο πότε τόχω.
Μούκανε πάντα εντύπωση τό φαινομενικό ´στραπατσάρισμα´τών Τραγουδιών και το ´φτύσιμο´τών λέξεων.
Ενας ´Ηλεκτρικός Ιούδας´γιά μιάν ακόμα φορά γιά μερίδα τών Οπαδών του,πού διαρκώς τούς ´ξέφευγε´.
Ακομα αγαπάω πολύ (σέ αυτές τίς Εκτελέσεις)τά:Οne too Many Mornings,Oh Sister,Lay Lady Lay(απαιτητικός,παρά σπαρακτικός)το Shelter from the Storm και φυσικά τήν Ωμή και εντελώς ´Καταραμένη´ερμηνεία τού Idiot Wind,πού αποτελεί γιά μένα ακομα και σήμερα μιά απο τίς Top στιγμές τού Dylan.
 
17 June 2006
62,722
Χολαργός
I been double-crossed now for the very last time and now I'm finally free,
I kissed goodbye the howling beast on the borderline which separated you from me.
You'll never know the hurt I suffered nor the pain I rise above,
And I'll never know the same about you, your holiness or your kind of love,
And it makes me feel so sorry.

Idiot wind, blowing through the buttons of our coats,
Blowing through the letters that we wrote.
Idiot wind, blowing through the dust upon our shelves,
We're idiots, babe.
It's a wonder we can even feed ourselves.