- 17 June 2006
- 14,350
Don Cherry: M.U. first part, second part
Δύο από τα πρωτοπαλίκαρα του Ornette Coleman που τάραξαν τα νερά με τις free εξερευνήσεις τους και τα παιχνίδια με τις καθιερωμένες αρμονικές δομές στη δεκαετία του 1950. Ο Don Cherry, τρομπέτα και κάθε λογής πνευστά και ο Ed Blackwell στα τύμπανα. Ο πρώτος γεννήθηκε στον Αμερικάνικο Νότο το 1936. Μέσα δεκαετίας του ’60 πήρε των ομματιών του και εγκατέλειψε για πάντα τη χώρα του αγανακτισμένος από την εξωτερική της πολιτική (!). Εγινε ένα είδος πλανητικού νομάδα που ταξίδευε ανά τον Κόσμο, αφομοίωνε τις τοπικές μουσικές κουλτούρες και τις ενσωμάτωνε στη τζάζ. Σαμάνος και φρικιό, ζούσε σαν το πουλί, με ελάχιστους έως μηδενικούς πόρους. Διέθετε ευαισθησία σεισμογράφου απέναντι στον χτύπο της μουσικής που άκουγε στους τόπους που κατά καιρούς επισκέφθηκε στα ατέλειωτα ταξίδια του. Σπούδασε τη μουσική από τις Ινδίες, το tango και τη habanera από τη Λατινική Αμερική, τους καημούς των μουεζίνηδων της Μέσης Ανατολής και μπόλιασε το μίγμα με παραδοσιακούς Αφρικάνικους απόηχους. Επαιζε ένα είδος Παγκόσμιας μουσικής πέρα από ταμπέλες και κατηγορίες, ένα άκουσμα γεμάτο δονήσεις, μνήμες και εξωτικές μυρωδιές. Πέθανε το 1995, στα 59 του, από ηπατική ανεπάρκεια. Ο δεύτερος είναι απλά ένας από τους καλύτερους ντράμερς που άκουσα ποτέ: ένα πολυρυθμικό βουητό από τύμπανα, κύμβαλα, κουδουνάκια και κάθε τι που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν κρουστό - στους κόλπους του ακούς φυλακισμένη ολόκληρη την Αφρικάνικη ρυθμολογία, από τα τύμπανα των πολεμιστών Burundi μέχρι τις ντοπιολαλιές από το ‘κέρατο’ του Μαλί.
Το M.U. ηχογραφήθηκε σε μία session, στο Παρίσι, το 1969. Κυκλοφόρησε σε 2 δίσκους βινυλίου σαν 1ο και 2ο μέρος. Το είχε βγάλει η θρυλική BYG, κάτι ντιλετάντες-λαμόγια που δεν πλήρωναν πνευματικά δικαιώματα, φάση Ars Gratia Artis, πέρασαν ένα σεβαστό διάστημα της ζωής τους στις φυλακές. Τα 2 μέρη κυκλοφορούν τώρα σε ένα CD από την Actuel.
Ο ντράμερ αρχίζει να παίζει. Ο Cherry πιάνει ότι πνευστό θεωρεί ότι ταιριάζει και στολίζει το ακρόαμα με αφηρημένα σκαριφήματα. Τρομπέτες, φλάουτα, πιάνο που κατά κανόνα το παίζει σαν κρουστό, ώρες ώρες τον ακούς να μουρμουρίζει ή να τραγουδάει: σε πολιορκεί τότε ένα πολυδιάστατο απόκοσμο άκουσμα που θυμίζει ψαλμωδία.
Δεν ξέρω τι ρόλο έχετε απονείμει στη μουσική, στη ζωή σας. Αυτό το άλμπουμ δεν είναι για να σας συντροφεύει ευχάριστα ούτε για να το ακούτε μαζί με τους φίλους σας. Είναι ακατέργαστο Διαμάντι. Διαπνέεται από μία φοβερή αίσθηση Περιπέτειας και είναι voodoo – ακουστική μαγγανεία και επίκληση, φέρνει στο νού Προσευχή, ένα Προσκύνημα πολύ πέρα από τις λέξεις. Σε μια άλλη διάσταση, είναι αδελφάκι της Chaconne από τη 2η παρτίτα για βιολί του Κάντορα, ή μία από τις αυτόχειρες παρθένες που ξεφαντώνουν μέσα στις Variations serieuses του Μέντελσον.
Κατόπιν των ανωτέρω, όσοι από εσάς το σκέφτεστε ακόμη αν αξίζει να το αποκτήσετε ή όχι, θα σας σύστηνα να μην το πάρετε: πού να …μπλέκετε τώρα.