Εθελούσια Σκλαβιά

Ο Rahsaan είναι από τα πολύ αγαπημένα μου φετίχ: μέσα στους 10 που θα μπορούσα να ακούω για πάντα. Φταίει το γεγονός πως αυτός με μύησε στην τζάζ: με τον Coltrane είχα μία ‘μετωπική’ στα μικράτα μου, τον προσπέρασα, τον εκτίμησα πολύ αργότερα.
Ο Rahsaan όμως ήταν το κάτι άλλο: η μουσική του ήταν τζάζ αλλά μόνο κατ’ όνομα: κολυμπούσε μέσα στα blues, σ ένα αμνιακό υγρό γεμάτο από gospel, soul, pop και μπόλικη λάσπη από το Δέλτα του Μισσισιπή. Ο τύπος είχε βγεί μέσα από τα R&B κωλάδικα του Νότου. Επαιζε και έκοβες το χέρι σου πως πάνω από τον ώμο του είχαν μαζευτεί όλοι οι Αγιοι και έψελναν μαζί του. Ο Lester Young και ο Coleman Hawkins, ο Leadbelly και ο Muddy Waters.
Το Volunteered Slavery δεν είναι ο καλύτερος δίσκος του Roland Kirk. Είναι όμως αυτός που εγώ του έχω τη μεγαλύτερη αδυναμία. Αποθανατίζει τον Rahsaan σε φάση flower-power: κάτι οικουμενικές παρλάτες διάσπαρτες εδώ κι εκεί, Αράπης σε mood Παιδιού των Λουλουδιών. Aλλά η μουσική που ντύνει αυτό τον εκκεντρικό κορδακισμό είναι, απλά, το κάτι άλλο. Στο ομότιτλο κομμάτι, ο Rahsaan μόνος του ακούγεται σαν ολόκληρη ορχήστρα από πνευστά: παίζει άλτο, τενόρο, φλάουτο, strich και manzello, συχνά όλα μαζί ταυτόχρονα. Κρουστά μαζί μ ένα Κυκλώπειο μπάσο δίνουν στο τέρας το βηματισμό του. Συχνά παρεκτρέπονται, σαν να ακούς στον πάνω όροφο να μετακινούν βαρειά έπιπλα. Τα πνευστά εισάγουν το δεύτερο θέμα που αρχίζει να ξεδιπλώνεται σαν πολύχρωμος Αυτοκρατορικός Δράκος σε Κινέζικο πανηγύρι. Σφαδάζει και φιδοσέρνεται, Υψηλή καλλιτεχνία χέρι χέρι με το βούρκο και τη χαμέρπεια, τη μια στιγμή τραγουδάει πάνω στην κόψη του ξυραφιού, την επόμενη ξεχνάει το χίππικο πασιφισμό και ουρλιάζει στο φεγγάρι σαν αδέσποτο σκυλί. Κάτι κύμβαλα μαζεύουν σύννεφα στον ορίζοντα και μέχρι να το καταλάβεις σκάει πάνω σου το θέμα του Hey Jude σαν παλιρροϊκό κύμα και σε παρασέρνει. Ποτέ δεν το έχεις ξανακούσει έτσι, με τόσο άπλετα φωτισμένη την εσωτερική του αρχιτεκτονική, καθώς ο Kirk το εξαπολύει καταπάνω σου σαν εμμηνόρροια δοξαστική και ταυτόχρονα το αναλύει στα εξ ών συνετέθη.
5 studio tracks + 5 live για να παραγεμίσουν το άλμπουμ και να το φέρουν σε μια ‘αποδεκτή’ χρονική διάρκεια. Ανάμεσα στα ‘ζωντανά’ περιλαμβάνεται το A Tribute To John Coltrane: ο καλύτερος φόρος τιμής στον εκλιπόντα που εγώ προσωπικά είχα την τύχη να ακούσω ποτέ.