Σήμερα μου φταίγανε όλα. Πικραμένος, πικρόχολος κι ανέστιος, αναζητούσα μια μουσική να με βοηθήσει να μαζέψω το μυαλό μου και ν' αποκτήσω μια συναισθηματική επαφή. Το μεσημέρι το ρόλο αυτό έπαιξε η μουσική δωματίου του Άντον Βέμπερν. Το βράδυ, με τη σκιά της έναρξης της εργάσιμης εβδομάδας, κατέφυγα από περιέργεια σ' ένα ξεχασμένο βινύλιο της δισκοθήκης μου, ηχογραφημένο το 1966 με ξένους μουσικούς από την EMI, ελληνικής εκτύπωσης με επιμέλεια της Λέσχης του Δίσκου, αγορασμένο από 'κει πριν οκτώ περίπου χρόνια.
Η ιαματική επίδραση του δίσκου άρχισε νωρίς, με το θαυμάσιο οκτέτο, με συνδυασμό κουαρτέτων εγχόρδων και πνευστών, συνέχισε με τις οκτώ παραλλαγές ενός ελληνικού λαϊκού σκοπού για πιάνο τρίο και κορυφώθηκε με το τρίτο κουαρτέτο εγχόρδων.
Έργο γραμμένο στην Αθήνα, το 1935, σε τρία μέρη, σύμφωνα με το δωδεκάφθογγο σύστημα. Είναι δύσκολο να παθιαστώ με μουσική που δεν μπορώ να ανακαλέσω στο μυαλό μου, όμως το κουαρτέτο υπήρξε για μένα μια αποκάλυψη! :grinning-smiley-043 Ατμοσφαιρικό, εξαιρετικά εκφραστικό και το βασικότερο με μια αξιοθαύμαστη ενότητα και μια ολοζώντανη ταυτότητα. Ούτε για μια στιγμή δεν ένιωσα τη διάσπαση και το θρυμματισμό που πολλές φορές μου έρχονται στο μυαλό ακούγοντας σειριακή μουσική. Το κουαρτέτο δε λειτούργησε ως ταξίδι - συνήθως απεχθάνομαι τις μουσικές τουρνέ :icon15: που και καλά σε ταξιδεύουν κάπου και λοιπά τέτοια χαριτωμένα
- αντίθετα καθάρισε τη σκέψη μου, ένιωσα πως μου μίλησε με συμπάθεια γι' αυτά ακριβώς που μ' απασχολούσαν.
Μόλις καταλάγιασε λίγο ο ενθουσιασμός μου, κοίταξα με πίκρα τα λόγια του Leo Black στο οπισθόφυλλο - εν έτει 1966 - του δίσκου:
Each - αναφερόμενος στα έργα του δίσκου - shows a slightly different facet of the same many-sided crystal, the inexhaustible musical personality of Nikos Skalkottas. His range is great and conforms to no classic pattern of development...
...Skalkottas is free-and-easy, exuberant, expert, unclassifiable. Berg and Bartok are perhaps most like him, but either of them is easier to analyse, or pigeon-hole. When we know and understand him better, he may well prove their equal in stature - the Quiet Genius, sitll this century's most mysterious great composer.
Α, ρε πατριώτη, πέρασαν σαράντα και βάλε χρόνια, πόσα πρέπει να περάσουν ακόμη... :heeeelllllooooo:
Στο βινύλιο - ίσως υπάρχουν ακόμη μερικά στη Λέσχη - παίζει το κουαρτέτο Dartington, που έδωσε και την πρεμιέρα του, μετά το θάνατο του συνθέτη, στην Οξφόρδη το 1965. Κυκλοφορεί όμως και σε CD, από την θαυμάσια έκδοση Σκαλκώτα της BIS, με το Νέο Ελληνικό Κουαρτέτο:
Η ιαματική επίδραση του δίσκου άρχισε νωρίς, με το θαυμάσιο οκτέτο, με συνδυασμό κουαρτέτων εγχόρδων και πνευστών, συνέχισε με τις οκτώ παραλλαγές ενός ελληνικού λαϊκού σκοπού για πιάνο τρίο και κορυφώθηκε με το τρίτο κουαρτέτο εγχόρδων.
Έργο γραμμένο στην Αθήνα, το 1935, σε τρία μέρη, σύμφωνα με το δωδεκάφθογγο σύστημα. Είναι δύσκολο να παθιαστώ με μουσική που δεν μπορώ να ανακαλέσω στο μυαλό μου, όμως το κουαρτέτο υπήρξε για μένα μια αποκάλυψη! :grinning-smiley-043 Ατμοσφαιρικό, εξαιρετικά εκφραστικό και το βασικότερο με μια αξιοθαύμαστη ενότητα και μια ολοζώντανη ταυτότητα. Ούτε για μια στιγμή δεν ένιωσα τη διάσπαση και το θρυμματισμό που πολλές φορές μου έρχονται στο μυαλό ακούγοντας σειριακή μουσική. Το κουαρτέτο δε λειτούργησε ως ταξίδι - συνήθως απεχθάνομαι τις μουσικές τουρνέ :icon15: που και καλά σε ταξιδεύουν κάπου και λοιπά τέτοια χαριτωμένα
- αντίθετα καθάρισε τη σκέψη μου, ένιωσα πως μου μίλησε με συμπάθεια γι' αυτά ακριβώς που μ' απασχολούσαν. Μόλις καταλάγιασε λίγο ο ενθουσιασμός μου, κοίταξα με πίκρα τα λόγια του Leo Black στο οπισθόφυλλο - εν έτει 1966 - του δίσκου:
Each - αναφερόμενος στα έργα του δίσκου - shows a slightly different facet of the same many-sided crystal, the inexhaustible musical personality of Nikos Skalkottas. His range is great and conforms to no classic pattern of development...
...Skalkottas is free-and-easy, exuberant, expert, unclassifiable. Berg and Bartok are perhaps most like him, but either of them is easier to analyse, or pigeon-hole. When we know and understand him better, he may well prove their equal in stature - the Quiet Genius, sitll this century's most mysterious great composer.
Α, ρε πατριώτη, πέρασαν σαράντα και βάλε χρόνια, πόσα πρέπει να περάσουν ακόμη... :heeeelllllooooo:
Στο βινύλιο - ίσως υπάρχουν ακόμη μερικά στη Λέσχη - παίζει το κουαρτέτο Dartington, που έδωσε και την πρεμιέρα του, μετά το θάνατο του συνθέτη, στην Οξφόρδη το 1965. Κυκλοφορεί όμως και σε CD, από την θαυμάσια έκδοση Σκαλκώτα της BIS, με το Νέο Ελληνικό Κουαρτέτο: