Οι Dream Theater , λόγω του είδους της μουσικής που παίζουν ( prog rock / prog metal ) είναι επόμενο να έχουν μεν λύσει το ζήτημα της μορφής της , ήδη οριοθετημένης από τα προηγούμενα αλμπουμ τους , να πρέπει δε ανα πάσα στιγμή να επαναπροσδιορίζουν το περιεχόμενο της , το οποίο θα αποτελέσει και την ουσία της μορφής αλληλένδετο καθώς είναι με αυτή.
Είναι σαφές περαιτέρω ότι η μορφή του είδους το οποίο υπηρετούν μουσικά , έχει καθορισθεί από τους "ήρωες" της δεκαετίας του ´70 ( Yes , Genesis , ELP , PInk Floyd πρωτίστως ) , αυτούς δηλαδή που το δημιούργησαν , το μεγάλωσαν μεγαλουργώντας και οι ίδιοι , κι από κάποιο μοιραίο σημείο και μετά ,ανάλογα με την παιδεία , την προσωπική αισθητική και τις αντιστάσεις ενός εκάστου , βουτήχτηκαν είτε στο kitsch , είτε στην αυτάρεσκη δεξιοτεχνία, αυτήν που δεν ενδιαφέρεται να λύσει δομικά προβλήματα στην μουσική παρά να λάμψει τεχνικά και να καταπλήξει τα ακροατήρια - που δε τελευταία ανάλυση είναι το ίδιο το Kitsch .
Αρα , ο καλλιτέχνης που θέλει να ακολουθήσει - και ακολουθεί - το είδος , καμμιά 20αριά με 30 χρόνια μετά ,εάν δεν θέλει να καταλήξει σε έναν παρασιτικό επιγονισμό ή σε έναν κενό φορμαλισμό , μιμούμενος στείρα την κάποτε πρωτότυπη αυτή μουσική αλλάζοντας απλώς τις συνθήκες δεν έχει παρά έναν δρόμο να ακολουθήσει . Αυτόν της κομψότητος , αυτόν του "αισθητικού ως υποχρέωση του καλλιτέχνη" ( Εριχ Φρόμ) , δηλαδή την δημιουργική διαδαχή από το παρελθόν , τον εμπλουτισμό του με σύγχρονα στοιχεία, την πρωτοτυπία στις λύσεις μορφικών δυσκολιών γνωστών από το παρελθόν , την μορφική τελειότητα του περιεχομένου που προκαλεί αισθητική ευχαρίστηση.
Αυτός είναι και ο δρόμος του "Octavarium" . Το 14ο πόνημα ( εάν κάνω λάθος υπαρχουν και σχετικότεροι από εμένα επ' αυτών να με διορθώσουν) των Dream Theater , αποτελεί την επιτομή του progressive στις μέρες μας . Τουλάχιστον τέσσερις συνθέσεις δικαιολογούν τον χαρακτηρισμό ( Root of all evil , Panic Attack , Sacrificed Sons και Octavarium ) κινούμενες με άνεση στα όρια του metal και του Progressive - με την πλάστιγγα να γέρνει , εμφανώς και δικαίως , προς το δεύτερο , συνθέσεις εντυπωσιακά γερές , χωρίς "αυτοενδοσκοπήσεις" και πλατιασμούς και με την τελευταία - την ομώνυμη - να αποτελεί το οργιαστικότερο δείγμα οργανικού παραληρήματος των τελευταίων 25 χρόνων , συγχωνεύοντας ιδανικά και με απίστευτη φινέτσα , τους Genesis του "Selling England by the pound" , τους Pink Floyd του "Shine on you crazy diamond" , τους Yes του "Relayer" και του "Close to The Egde" , με ορισμένα μεταλλικά περάσματα Σαμπαθικής δεινότητας και με την συμφωνική ορχήστρα στο τελευταίο τετράλεπτο , να προσθέτει τον τεράστιο όγκο της στην κορύφωση του ντελιριακού ξεσπάσματος τους.
Από τις εναπομείνασες τρείς συνθέσεις , η εξ αυτών πιανιστική μπαλάντα "The answer lies within" αποτελεί την πιστότερη εφαρμογή του χρυσού , και αξιωματικού κανόνα ότι οι σκληρές μπάντες γράφουν τις καλύτερες μπαλάντες , κι αυτή εδώ είναι μιά άπιαστη συναισθηματική στα όρια του μελό , μπαλάντα , με τα κουαρτέτο εγχόρδων να υπογραμμίζει με έξυπνο τρόπο τον βαθύ λυρισμό της ( mutatis mutandis γιά μένα έχει το status της κλασσικής μπαλάντας όσο και το "When the blind man cries" ). Εάν έλειπε και το άνοστο και αρκούντως ποπ στην θεματική του ανάπτυξη "I walk beside you" δεν θα μπορούσα να πω ούτε έναν κακό λόγο. Ούτως ή άλλως όμως σε 71 και πλέον λεπτά , έναν άσχημο τετράλεπτο περνά με άνεση απαρατήρητο και δεν μειώνει στο ελάχιστο , το επικό αυτό δημιούργημα των Dream Theater .
