Πρόκειται για 24 κομμάτια για πιάνο τα οποία έγραψε ο συνθέτης μεταξύ 1835 και 1839 δηλαδή σε ηλικία 25 και 29 ετών.
Είναι σύντομα κομμάτια με διάρκεια κάτω από ένα λεπτό για ορισμένα και γύρω στα 5 -6 λεπτά για το πιο μεγάλο. Το συντομότερο (20) εκτείνεται σε 13 μέτρα ενώ το μεγαλύτερο (17) σε 90 μέτρα.
Καθένα είναι γραμμένο σε διαφορετική τονικότητα (εξ'ού και ο αριθμός τους , 24) αλλά σε αντίθεση με τον Bach που προχωράει χρωματικά (Ντο, Ντο δίεση,Ρε, Ρε δίεση κλπ) με μείζονες και ελάσσονες κλίμακες, ο Chopin προχωράει σύμφωνα με τον κύκλο των πεμπτών (Ντο, Σολ κλπ) με τη σχετική ελάσσονα μετά από κάθε μείζονα.
Η αύρα που αποπνέουν οι 24 αυτές μινιατούρες ποικίλλει από την υπαινικτική αισιόδοξία (1), τη φρενιτιώδη ζωντάνια (16) , την ανέμελη ευθυμία (7,11), τη νεανική ορμητικότητα (12), τη μελαγχολική αναπόληση (4) μέχρι την μελαγχολία, απαισιοδοξία (2,16). Όλες αυτές όμως οι ετικέτες μπορεί να διαφέρουν από ακροατή σε ακροατή. Το σίγουρο είναι ότι ο Chopin μας προσφέρει ένα μπουκέτο με 24 λουλούδια το καθένα από τα οποία έχει το δικό του άρωμα και τα δικά του ιδιαίτερα χρώματα.
Οι τεχνικές απαιτήσεις κυμαίνονται από μικρές έως πολύ μεγάλες (όπως στο 16). Ενδεικτικά αναφέρω κάτι που διάβασα στο διαδίκτυο , ότι ακόμη και η μεγάλη Martha στην ηχογράφησή της του 1975, για την DG, στο 5ο μέτρο από το πρελούδιο 16 έπαιξε λάθος νότα στο μπάσσο, κάτι το οποίο διορθώθηκε στη σειρά της Philips "Great Pianists of the Century". Δεν ξέρω αν ισχύει όλη αυτή η ιστορία και φυσικά μικρή σημασία έχει, το αναφέρω εγκυκλοπαιδικά.
Τα Πρελούδια δεν συνηθίζονται σαν ολότητα στις αίθουσες συναυλιών αλλά κάποια απ'αυτά χρησιμοποιούνται σαν συμπλήρωμα του προγράμματος ή ως encore.
