- 17 June 2006
- 14,350
Johann Johannsson: Fordlandia (4AD CD – 2008)
H χώρα του Φόρντ (Fordlandia) ήταν ένα μεγάλο κομμάτι γής στη ζούγκλα του Αμαζόνιου στη Βραζιλία.
Ο Αμερικανός μεγιστάνας Χένρι Φόρντ το αγόρασε στη δεκαετία του 1920. Είχε σκοπό να μην εξαρτάται πιά από το μονοπώλιο του Βρετανικού καουτσούκ: να οργανώσει στις ίδιες τις πηγές, δικές του φυτείες που θα παρήγαγαν καουτσούκ για τα ελαστικά των αυτοκινήτων του. Στους τοπικούς εργάτες που δούλευαν στις φυτείες ασκήθηκε εξαναγκασμός: ζούσαν σε οικισμούς Αμερικάνικου στύλ, έφεραν στο πέτο πάντα ένα σήμα της εταιρίας με το νούμερό τους, τους τάϊζαν χάμπουργκερς και δούλευαν ατέλειωτες ώρες κάτω απ τον καυτό ήλιο. Ο Φόρντ ονειρευόταν την πόλη του σαν πρότυπο για τις Αμερικάνικες κοινωνίες του μέλλοντος: απαγόρευσε στους κατοίκους να πίνουν και να καπνίζουν στην επικράτειά του, απαγόρευση που ίσχυε ακόμη και μέσα στα σπίτια τους. Μπάρ, κωλάδικα και χαμαιτυπεία φτιάχτηκαν έξω από τα όρια της πόλης, κάποια χιλιόμετρα πιο Βόρεια, σ έναν αμαρτωλό μικρό οικισμό που ονομάστηκε από τους ντόπιους ειρωνικά το ‛Νησί Της Αθωότητας’.
Οι εργάτες εξεγέρθηκαν: οι επιστάτες το έσκασαν πανικόβλητοι και επενέβη ο στρατός.
Το 1945, όταν πια ανακαλύφθηκε το συνθετικό καουτσούκ και άρχισε η μαζική παραγωγή του, η Δυναστεία Φόρντ τα μάζεψε και έφυγε, εγκαταλείποντας την περιοχή με ανυπολόγιστες ζημιές.
Tο άλμπουμ Fordlandia, του Ισλανδού συνθέτη Johann Johannsson, είναι το 2ο μέρος της τριλογίας του που άρχισε με το ‛IBM 1401, A User’s Manual’ που επίσης έχει παρουσιασθεί εδώ, πριν από καιρό.
Η παρτιτούρα είναι ένα πάντρεμα Συμφωνικής ορχήστρας και ηλεκτρονικής μουσικής, άκουσμα πέρα για πέρα Σύγχρονο, άκρως ονειρικό και βαθειά μελαγχολικό, μιά έρημη χώρα όχι μακρυά από τον Arvo Part, τον Gorecki ή τα ηχητικά τοπία του Gavin Bryars. Η αύρα του έργου χτίζεται βαθμηδόν: με κάθε λεπτό που περνάει, η απίστευτη συγκινησιακή του δύναμη εμπλουτίζεται όλο και περισσότερο, αυξάνεται και σε παρασύρει, σαν σκοτεινό ποτάμι. στις αγκάλες μιάς ατμόσφαιρας ονειρικής φαντασίας. Ολο και πιο πολλές ηχητικές πηγές προσθέτουν τη φωνή τους σ αυτό το άκουσμα το γεμάτο στατικές αρμονίες και επίμονα επαναληπτικά σχήματα: είναι πολύ κοντά και ταυτόχρονα κάποια έτη φωτός μακρυά από την μαθηματική προσέγγιση των Αμερικάνων μινιμαλιστών - μοιάζει με σύγχρονο Ρέκβιεμ, υπνωτικό θρήνο γεμάτο από μνήμες, φορτισμένο από ήρεμη απόγνωση, επιμνημόσυνη ακολουθία πάνω στα ερείπια ενός πολιτισμού που κάποτε πρέπει να ήταν κραταιός και γεμάτος ζωή. Μιά μουσική που όχι μόνο δεν φοβάται να γίνει άκρως συναισθηματική, αλλά μάλλον θεωρεί πως το να παραδοθεί άνευ όρων στην περιπάθεια είναι από τα πιο ριζοσπαστικά πράγματα που της έχουν απομείνει να κάνει.
Ενα σύγχρονο Αριστούργημα. Με όλη τη σημασία της λέξης.
-------------------
Brothers Of The Occult Sisterhood: Τhe World Is At War (Musicyourmindwillloveyou CD - 2008)
Ψυχεδελική folk με επιρροές από free-jazz, Σύγχρονη αυτοσχεδιαζόμενη μουσική και Κrautrock και αθεράπευτα ερωτευμένη με τα παράσιτα και τους βόμβους. Υπνωτική και lo-fi, άλλοτε δείχνει οργανωμένη κι άλλοτε μοιάζει να χορεύει στο χείλος του χάους. Είναι απροσδιόριστη και πέρα για πέρα σαμανιστική: φέρνει έντονα προς ύμνωδίες και Ψαλμούς μιάς ψηφιακής εποχής, θυμίζει επίκληση και ικεσία, επινίκιο και προσευχή, είναι απόκοσμη και περίεργα κατανυκτική. Οι Brothers Of The Occult Sisterhood είναι μιά κολεκτίβα μεταβλητής γεωμετρίας: διάφοροι αβανγκαρντίστες έρχονται και φεύγουν. Συμπράττουν γύρω από έναν πυρήνα. Ενα ντουέτο. Από Αυστραλία. Δύο αδέλφια, ο Michael και η Kristina Donelly. Ξεκίνησαν το 2003 με μουσικές πειραματικές, βασισμένες πάνω στον αυτοσχεδιασμό. Παίζουν ένα διαστρεβλωμένο post-rock που μοιάζει σαν να συνέλαβαν ένα δικό τους υβρίδιο: κάπου ανάμεσα στον Damo Suzuki, τους Αmon Duul, το Οριεντάλ, τους Vibracathedral Orchestra – ένα ιδίωμα που το εμπλούτισαν με όλες τις μουσικές που ήξεραν και αγαπούσαν, το επεξεργάστηκαν μέχρι την τελευταία του λεπτομέρεια κι έπειτα το διέλυσαν και το ξανασυναρμολόγησαν απ την αρχή, τοποθετώντας πολλά από τα επιμέρους επίτηδες σε λάθος θέσεις. Fuzzy κιθάρες και τελετουργικά κρουστά, παράξενα έγχορδα, πολλαπλές στρώσεις από συμβατικά όργανα παιγμένα με κάθε λογής αντισυμβατικούς τρόπους. Φετιχιστές του ήχου, γνωρίζω μέχρι τώρα τουλάχιστον 5 άλμπουμ τους, όλα κυκλοφόρησαν σε CD-R και σε κασέτες, όλα με underground διανομή από μυστήριους διαδικτυακούς τόπους, όλα σε πολύ περιορισμένα αντίτυπα, όλα εξαντλημένα προ πολλού από την αυθεντική πηγή τους. Τούτο δώ βγήκε το Νοέμβρη του 2008: Ακραίος εκλεκτικισμός, Δύσκολο, ομιχλώδες και πέρα για πέρα χειροποίητο, από τη μουσική μέχρι το εξώφυλλο. Κυκλοφόρησε σε 123 αριθμημένα αντίτυπα και είναι το καλύτερό τους μέχρι σήμερα. Η αίσθηση που σου μεταδίδει είναι υπέροχη και πέρα για πέρα συντριπτική: η Ψυχεδέλεια στα χρόνια της χολέρας. Απευθύνεται σε πολύ γενναίους ακροατές. Κρίμα που το άκουσα καθυστερημένα: θα το είχα βάλει μέσα στους πιο ενδιαφέροντες δίσκους της περυσινής χρονιάς.
