La Monte Young and The Forever Bad Blues Band
Just Stompin'- Live at the Kitchen
Η ραχοκκοκαλια ειναι κλασσικο μινιμαλιστικο πιανο του La Monte Young. Με τη διαφορα οτι σαυτη τη δουλεια ξεφευγει απο την ατσαλακωτη φορμα του, θελει να βγει απο το σαλονι, να "παιξει" μπαλλα στο δρομο, να συναναστραφει με τα αλανια. Με το πιανο σαν οργανο επικοινωνιας ψαχνει υπομονετικα και σιγα-σιγα συγκεντρωνει γυρω του μια παρεα ηχων πολυ οικειων στους περισσοτερους απο εμας. Θα μπορουσε να ηταν κιθαρες των Michael Bloomfield, του Stevie Ray Vaughn, του Ry Cooder, ακομα και του Robert Fripp. Στην αρχη η συμμορια δεχεται αμηχανα το σεβασμιο ακαδημαικο και αρχιζουν να ψελλιζουν χαμηλοφωνα καποιες νοτες σαν να προσπαθουν να μην τον τρομαξουν. Αυτος με τη σειρα του, μπλεκει το πιανο του στις αποπειρες αυτοσχεδιασμου και αυτοι ξεθαρεμενοι αρχίζουν δειλα δειλα να κανουν αυτο που ξερουν καλα: να απογειωνονται στη στρατοσφαιρα μεσα σε ενα κιθαριστικο ορυμαγδο. Με λαθος ατομο τα βαζουν ομως, γιατι ποτε δεν προκειται να εχουν το πανω χερι. Το πιανο του δασκαλου σηκωνει τοιχους γυρω τριγυρω, και ενω το θηριο παλευει να ξεφυγει απο την ατσαλινη κατασκευη, ο ακροατης προσευχεται να μην τελειωσει αυτη η παλη.
Τελικα δεν ειναι υβριδιο, ουτε λαικη μουσικη με μεσα κλασσικης, αλλα μια προταση μουσικης ενοποιησης. Συνισταται (ειναι must δηλαδη) σε φιλους του μπλουζ, prog, ambient, της κλασσικης, για να μην τα πολυλογω σε ολους. Το πλεον προσιτο εργο του L. M. Young, με στοιχεια απο την Dream House-music και απο το The Well Tuned Piano (αριστουργημα οχι μονο δικο του αλλα και της minimal σχολης), που ειναι σαφως "δυσκολοτερα" εργα. Ειναι ενας τροπος να μπει καποιος που δεν εχει ακουσματα μοντερνας κλασσικης στον κοσμο του La Monte Young (ο αλλος ειναι το Dreamweapon των Spacemen 3 που αλλαξε τον τροπο που ακουω μουσικη).
Το original διπλο CD εκδοσης 1993 βρισκοταν καποτε στα καλαθια του Walmart (πως λεμε εδω ...Carrefour) αντι πινακιου φακης, αλλα μολις το πηραν χαμπαρι τα σαινια εξαφανιστηκε διαπαντος. Πλεον μονο ebay και αν δεν εχετε χαιεντίστικες απαιτησεις mp3 (αν υπαρχει προβλημα εδω ειμαστε). Ο Young εχει φημη ιδιοτροπου χαρακτηρα οσο αφορα τις εκδοσεις των εργων του (με επανεκδοσεις δε νομιζω να ασχολειται καν). Λενε οτι γιαυτο το λογο πολλα εργα που εχει κανει σε συνεργασια, ιδιως με τον αλλο ογκολιθο της minimal Terry Riley, αποτελουν εμπορικα απροσπελαστο υλικο. Οτι κυκλοφορει το εχει κανει σχεδον με το ..ζορι.
e
Ps και ας μου καποιος αν εχει την καλοσυνη πως βαζουμε εικονες μεσα στο κειμενο, γιατι σαν attachment φαινεται χαλια
Just Stompin'- Live at the Kitchen
Η ραχοκκοκαλια ειναι κλασσικο μινιμαλιστικο πιανο του La Monte Young. Με τη διαφορα οτι σαυτη τη δουλεια ξεφευγει απο την ατσαλακωτη φορμα του, θελει να βγει απο το σαλονι, να "παιξει" μπαλλα στο δρομο, να συναναστραφει με τα αλανια. Με το πιανο σαν οργανο επικοινωνιας ψαχνει υπομονετικα και σιγα-σιγα συγκεντρωνει γυρω του μια παρεα ηχων πολυ οικειων στους περισσοτερους απο εμας. Θα μπορουσε να ηταν κιθαρες των Michael Bloomfield, του Stevie Ray Vaughn, του Ry Cooder, ακομα και του Robert Fripp. Στην αρχη η συμμορια δεχεται αμηχανα το σεβασμιο ακαδημαικο και αρχιζουν να ψελλιζουν χαμηλοφωνα καποιες νοτες σαν να προσπαθουν να μην τον τρομαξουν. Αυτος με τη σειρα του, μπλεκει το πιανο του στις αποπειρες αυτοσχεδιασμου και αυτοι ξεθαρεμενοι αρχίζουν δειλα δειλα να κανουν αυτο που ξερουν καλα: να απογειωνονται στη στρατοσφαιρα μεσα σε ενα κιθαριστικο ορυμαγδο. Με λαθος ατομο τα βαζουν ομως, γιατι ποτε δεν προκειται να εχουν το πανω χερι. Το πιανο του δασκαλου σηκωνει τοιχους γυρω τριγυρω, και ενω το θηριο παλευει να ξεφυγει απο την ατσαλινη κατασκευη, ο ακροατης προσευχεται να μην τελειωσει αυτη η παλη.
Τελικα δεν ειναι υβριδιο, ουτε λαικη μουσικη με μεσα κλασσικης, αλλα μια προταση μουσικης ενοποιησης. Συνισταται (ειναι must δηλαδη) σε φιλους του μπλουζ, prog, ambient, της κλασσικης, για να μην τα πολυλογω σε ολους. Το πλεον προσιτο εργο του L. M. Young, με στοιχεια απο την Dream House-music και απο το The Well Tuned Piano (αριστουργημα οχι μονο δικο του αλλα και της minimal σχολης), που ειναι σαφως "δυσκολοτερα" εργα. Ειναι ενας τροπος να μπει καποιος που δεν εχει ακουσματα μοντερνας κλασσικης στον κοσμο του La Monte Young (ο αλλος ειναι το Dreamweapon των Spacemen 3 που αλλαξε τον τροπο που ακουω μουσικη).
Το original διπλο CD εκδοσης 1993 βρισκοταν καποτε στα καλαθια του Walmart (πως λεμε εδω ...Carrefour) αντι πινακιου φακης, αλλα μολις το πηραν χαμπαρι τα σαινια εξαφανιστηκε διαπαντος. Πλεον μονο ebay και αν δεν εχετε χαιεντίστικες απαιτησεις mp3 (αν υπαρχει προβλημα εδω ειμαστε). Ο Young εχει φημη ιδιοτροπου χαρακτηρα οσο αφορα τις εκδοσεις των εργων του (με επανεκδοσεις δε νομιζω να ασχολειται καν). Λενε οτι γιαυτο το λογο πολλα εργα που εχει κανει σε συνεργασια, ιδιως με τον αλλο ογκολιθο της minimal Terry Riley, αποτελουν εμπορικα απροσπελαστο υλικο. Οτι κυκλοφορει το εχει κανει σχεδον με το ..ζορι.
e
Ps και ας μου καποιος αν εχει την καλοσυνη πως βαζουμε εικονες μεσα στο κειμενο, γιατι σαν attachment φαινεται χαλια
