- 17 June 2006
- 49,350
Larry Coryell - Coryell - 1969. Vanguard (Comet Records)
1969. Μέσα στη σημαδιακή αυτή χρονιά και αφού θήτευσε για τρία χρόνια μαζί με τους μεγάλους Chico Hamilton και Gary Burton ο άγνωστος νέος κιθαρίστας Larry Coryell κυκλοφορεί τον πρώτο του προσωπικό και ομώνυμο δίσκο.
Ένας κιθαρίστας που επηρέασε όσο λίγοι τη jazz και το ροκ, ένας κιθαρίστας για κιθαρίστες. Ένας μουσικός για τον οποίο λέγεται ότι ο McLaughlin στην περιοδεία του Miles για το Bitches είπε με θαυμασμό στον τρομπετίστα δάσκαλο «ο Larry είναι στο ακροατήριο» - και αντίστοιχα ο Larry δήλωσε «ήρθα να δω τον καλύτερο κιθαρίστα στον κόσμο». Ένας μουσικός που δεν φοβάται να τολμήσει να προσεγγίσει το άγνωστο και να παρουσιάσει τον εαυτό του στον ακροατή γυμνό, όπως ακριβώς και στο εξώφυλλο του δίσκου αυτού όπου φωτογραφίζεται με αδαμιαία περιβολή με τη γυναίκα του και τα δυό τους παιδιά.
Στον δίσκο συμμετέχουν εξαιρετικοί μουσικοί. Το όλο εγχείρημα στηρίζεται (και δεν θα είχε κανένα νόημα αλλιώς) πάνω στον ογκόλιθο που ονομάζεται Bernard “pretty” Purdie, έναν μουσικό που έχει παίξει με όλους τους μεγάλους της jazz, soul, funky, rock, από τον Frank Sinatra μέχρι τον James Brown και την Aretha Franklin μέχρι τους Steely Dan. Μαζί του επίσης τρεις μεγάλοι μπασίστες, Ron Carter, Albert Stinson, Chuck Rainey καθώς επίσης ο Mike Mandel στο πιάνο και ο Jim Pepper στο φλάουτο.
Δύσκολο να περιγράψεις το στυλ και το ύφος ή και το ίδιο το γένος στο οποίο ανήκουν τα κομμάτια του δίσκου. Πώς άλλωστε να είναι εύκολο όταν το στυλ είναι κάτι που παρουσίασε ο ίδιος…
Τα κομμάτια είναι rock, αλλά φλερτάρουν με τη jazz, είναι jazz αλλά έχουν χροιές blues, είναι τραγούδια με την απλή σχεδόν pop-rock προσέγγιση, αλλά στη συνέχεια ξεφεύγουν σε απροσδιόριστους δρόμους, έχουν κλασική προέλευση και εξελίσσονται σε rock. Οι rock, jazz και blues αποχρώσεις του υπάρχουν σε κάθε κομμάτι σχεδόν και εναλλάσσονται με έναν τρόπο που μόνο αυτός δίδαξε και ακολούθησε. Ο ίδιος δεν διστάζει να τραγουδήσει χωρίς να έχει αξιόλογα προσόντα και φροντίζει με διάφορα εφφέ (όπως πχ ο Hendrix – η αναφορά δεν είναι τυχαία) να παραμορφώνει τη φωνή του ή να περιορίζεται σε instrumentals).
Επτά συνολικά κομμάτια σε έναν δίσκο δυναμίτη για σκληροπυρηνικούς.
Τέσσερα ξεχωρίζουν και αρκούν…(ένα θα αρκούσε…) Όλα με μικρά μονότονα rock riffs, jazz ακόρντα, διαστημικά σόλο κιθάρας, funky rhythm section και blues περάσματα…
Sex, απίστευτο riff, ήχος μαχαίρι, απεγνωσμένη φωνή, σόλο στο ύφος του Hendrix σε λιγώτερα από 4 λεπτά.
Beautifull woman. Blues, τραγούδι ύμνος στη γυναίκα, jazzfunk για τη συνέχεια
The jam with Albert. Το λέει ο τίτλος ξεκάθαρα. Αχαλίνωτο jam όπως θα μπορούσε να πει κανείς αχαλίνωτο …σκληρό Jazz sex rcok…
Morning sickness. Funk jazz rock χτισμένο πάνω στην ατμομηχανή Purdie. Σόλο, διαπλανητικό, αστρικό…
LC was there… Εμφανίστηκε, δίδαξε, κοπιαρίστηκε από γενιές μουσικών.
Αναζητείστε το. Πλέον μόνο δεύτερο χέρι και σχεδόν μια μικρή περιουσία.
Last edited:
