- 17 June 2006
- 14,350
Εχω μιλήσει πολλές φορές για τη μαγική ιδιότητα μέρους της avant-garde να ενσωματώνεται με την Καθεστηκυία Τάξη και να γίνεται κομμάτι της παγκόσμιας καθομιλούμενης μουσικής γλώσσας.
Τέτοια ακριβώς περίπτωση είναι τα 3 άλμπουμ των Codona. Στην εποχή τους ακούγονταν το λιγότερο 'παράξενα'. Σήμερα, κάπου 30 χρόνια μετά, ηχούν συγκλονιστικά.
Το Codona προέρχεται από το χαρμάνι των ονομάτων των Τριών …Σωματοφυλάκων: Collin Walcott (σιτάρ, ντούλτσιμερ, τάμπλα, κρουστά), Don Cherry (τρομπέτα, φλάουτα, διάφορα πνευστά και κρουστά) και Nana Vasconcelos (κρουστά).
Εληξαν άδοξα, το 1982, όταν ο Walcott σκοτώθηκε σε αυτοκινηστικό δυστύχημα, στην Ανατολική Γερμανία, κατά τη διάρκεια μίας περιοδείας ως μέλος των Oregon του Ralph Towner.
Στη σύντομη διάρκεια της καλλιτεχνικής ζωής τους, οι Codona πρόλαβαν και ηχογράφησαν 3 άλμπουμ, τα έτη 1978, 1980 και 1982. Τρείς δίσκους που στην εποχή τους έκαναν πάταγο και ηχούν το ίδιο φρέσκοι σήμερα, αν και πιο ...listener friendy. Είναι ανάμεσα σε αυτούς που στοιχειοθέτησαν την ίδια την ταυτότητα της ECM και περιλαμβάνονται σε αυτό εδώ το κουτί/επετειακή έκδοση σε περιορισμένα αντίτυπα.
Αυτό που έπαιζαν οι Codona, χωρίς να το γνωρίζουν, ήταν η ληξιαρχική πράξη γέννησης της World Music και, πιθανώς, η καλύτερη μέχρι σήμερα ενσάρκωσή της: ένα άκουσμα που ήταν τζάζ μέχρι το μεδούλι του - στις αρτηρίες του έτρεχαν οι πειραματισμοί του Coltrane και του Coleman αλλά δεν γνώριζε σύνορα και δεν χώραγε κάτω από Κατηγορίες και ταμπέλες. Ενα μείγμα πέρα από ιδιώματα, τεχνοτροπίες ή Σχολές. Εμοιαζε να ισορροπεί μετέωρο κάπου ανάμεσα στη τζάζ, το έθνικ και το New Age. Ευαγγελιζόταν μία παγκόσμια μουσική, ένα άναρχο πολύχρωμο υφάδι γεμάτο από τοπικές διαλέκτους που προέρχονταν από όλα τα μέρη της γής: ινδικές ragas, Λάτιν, Αφρικάνικη ποπ και μουσικές από την Απω Ανατολή, μια Βαβέλ, ένας καινούργιος, άγνωστος ωκεανός από ήχους και ακούσματα που δεν είχε ακόμα χαρτογραφηθεί. Ηταν η ηχοποίηση μιάς ολόκληρης εποχής, από τη free jazz και τον Γαλλικό Μάη μέχρι την ανώμαλη προσγείωση και την επιστροφή στη στρούγκα που έφερε ο σύγχρονος Μεσαίωνας, η δεκαετία του ’70 – μιάς εποχής που την χαρακτήριζε μεγάλη κινητικότητα ιδεών, Πολιτικών όσο και μουσικών, και στην οποία οι Codona φάνταζαν ως η κορωνίδα ενός δημιουργικού ρεύματος που ονομάστηκε The folk-digital Age: πήγαζε από τους Art Ensemble of Chicago, την Musica Electronica Viva, τη Nuova Consonanza και το Spontaneous Music Ensemble και αλληθώριζε προς κάθε λογής επιμέρους ντοπιολαλιές. Εξωτικά παραδοσιακά όργανα παίζονταν με νεωτεριστικούς τρόπους και οι χειριστές τους δεν λάμβαναν τίποτα σαν δεδομένο. Τα χρόνια των Σαμάνων, πολιτιστικών νομάδων που ταξίδευαν, ενσωμάτωναν, αφομοίωναν και τραγουδούσαν. Ριζοσπάστες, rastafari, εθνομουσικολόγοι και μινιμαλιστές, έφτιαχναν μια μουσική πρωτόγνωρη, γεμάτη θραύσματα που παρέπεμπαν παντού, αρμονικές δονήσεις ασύλληπτης ποικιλίας, μια ανοιχτή αυτοσχεδιαζόμενη αισθητική πρόταση στα πλαίσια της οποίας χώραγαν, περίπου, όλα.
Οι Codona είναι στο σημείο τήξης αυτής ακριβώς της εποχής. Ο πρώτος από τους 3 δίσκους είναι απλά εξαιρετικός. Ο δεύτερος, πολύ τολμηρός, κάπου χάνει το μίτο και πελαγοδρομεί: έχει συγκλονιστικές στιγμές αλλά δείχνει, στο σύνολό του, θολός, αναποφάσιστος, κακά εστιασμένος. Ο τρίτος είναι υπέροχος: στοχασμός, συνολικός απολογισμός, τοπίο μετά τη μάχη.
Κυκλοφορούν και χωριστά αλλά δεν θα ήθελα να μου λείπει κανείς από τους τρείς.
