Θέατρο Βιέννης
22/12/1808.
Η Συμφωνική Μουσική αλλάζει ρότα.
Ο Beethoven ´παραβιάζει´τον βασικό κανόνα τού 18ου Αιώνα περί ´Ενότητας τού Μουσικού Κλειδιού´σέ μιά Συμφωνία.
Η 5η ξεκινά σέ Ντό Μινόρε αλλά τελειώνει σέ Ντό Ματζόρε,και για πρώτη φορά το φινάλε μιάς Συμφωνίας αποκτά μεγαλύτερη σημασία απο τό Πρώτο της μέρος.
Οπως επίσης 50 μουσικά μέτρα εγχόρδων μαζί μέ τύμπανα συνδέουν απνευστί το Scherzo(3ο μέρος)μέ το Θριαμβικό Φινάλε.
Ποιός δεν γνωρίζει άρα γε τίς 4 πρώτες νότες(G-G-G-Eflat) τής Συφωνίας πού κατά ορισμένους(απο άλλους αυτό αμφισβητείται σφόδρα) συμβολίζουν τήν ´Μοίρα πού κτυπά την Πόρτα´?
Aκόμα και το B.B.C ξεκινούσε το πρόγραμμά του στον Β.Παγκόσμιο Πόλεμο μέ τίς περιφημες αυτές 4 νότες μιάς και στήν Γλώσσα τού Μόρς σχημάτιζαν το γράμμα V(Victory).
Mιά χιλιοπαιγμενη Συμφωνία πού έχει πολλάκις κακοποιηθεί γινόμενη ακόμα και διασκευή γιά ψωραλέα disco μουσική.
Καί όμως η Μουσική της Αξία διατηρείται άφθαρτη και σήμερα και ενθουσιάζει τά Ακροατήρια.
Τό μόνον πού απαιτείται είναι μιά απόσταση απο τό έργο καί μιά λιγότερο συχνή επαφή γιά να ξαναανακαλυφθεί ολόφρεσκο και λαμπερό.
Μετά την Γαλλική Επανάσταση το Ατομο έχει αρχίσει να αναδύεται ως Μονάδα μέσα απο την Μάζα και ο ´ευαίσθητος´Beethoven πού πιστεύει στό Σθένος του ,´ακούει´τό μήνυμα.
Στό πρώτο μέρος(Allegro con brio)τά Εγχορδα εισάγουν το αρχικό θέμα τής ´Μοίρας´μέ έναν σχεδόν εκφοβιστικό τρόπο...
Η Μουσική συνεχώς βρίσκει προσκόμματα και επιστρέφει στο αρχικο θέμα παρά τίς νησίδες τής νηνεμίας πού εμφανίζονται,αλλά η σοβαρότητα και η βαρύτητα είναι πανταχού παρούσες .
Βρισκόμαστε στην Καρδιά τού Ρομαντισμού και ο Ανθρωπος παρακολουθεί ενεός τίς ´Εξω Δυνάμεις´να κυριαρχούν .....
Στριμωγμένος στη γωνιά του νοιώθει μικρός και αδύναμος απέναντι στούς Ισχυρούς,αλλά και στούς Ισχύοντες Μεταφυσικούς Νόμους.Ζαρωμένος και ανίσχυρος μπροστά στον Αρχοντα και στόν Θάνατο.
Πρόκειται γιά ένα απο τά πιό ´αποπνικτικά´Συμφωνικά μέρη πού έχουν ποτέ γραφτεί και δημιουργεί μιάν αίσθηση ´δυσφορίας´στόν Ακροατή.
Το Andante είναι ένα θέμα με Παραλλαγές αρκετά ελεύθερο στην φόρμα του...
Υπάρχουν μέρη γαλήνης πού συγκρούονται μέ τραχειές μουσικές επιφάνειες(λές και παιανίζουν οι τυπικές στρατιωτικές επαναστατικές Μπάντες )γεγονός που δημιουργεί στον ακροατή ανάμεικτα συναισθήματα.
Ομως......Υπάρχουν κάποιες μουσικές σελίδες όπου ο ´Εσω Εαυτός´αρχίζει και αναδεικνύεται,μπορεί όχι άρτιος, αλλά ήδη εν μέρει υπαρκτός.
Τα Ξύλινα καί τά Εγχορδα δίνουν μιάν αίσθηση ότι οι αλυσίδες έχουν αρχίσει να χαλαρώνουν στούς καρπούς.
Μικρές χορευτικές πινελιές επιτρέπουν μιάν μεγαλύτερη αρμονία κινήσεων αλλά παρά ταύτα η καθήλωση παραμένει.Τα μεγάλα έγχορδα ´κινούνται´ακόμα ´απειλητικά´.
Το υποτιθέμενο χαρούμενο συνηθως Scherzo μόνον χαρά δεν προσφέρει.
Τα βιολοντσέλλα και τά κοντραμπάσσα μαζί με τα Πνευστά προσδίδουν ξανά μιάν αίσθηση απειλής.....
Οι Γύπες πετούν και κατατρώγουν ακόμα τό συκώτι τού Προμηθέα.
Ενας κύκλιος Μακάβριος Χορός ,λές και όλες οι Σκοτεινές δυνάμεις έχουν συσσωρευθεί και κυκλώνουν τον ´μικρό άνθρωπο´υπενθυμίζοντάς του τήν Θέση του και την Μοίρα του.
Το μοτίβο απο τίς 4 Νότες επανέρχεται διαρκώς ....
Τό υπόκωφο πιτσικάτο καθηλώνει...
Και στην συνέχεια 50 μουσικά μέτρα μόνον μέ έγχορδα και τύμπανα.....
Μιά αναμονή ανατριχιαστική.
Καί :'Γεννηθείτω Φώς´..................σέ Ντό Μείζονα.............
Τρομπόνια ,piccolo και κοντρα-φαγκότα μαζί με ριπές εγχόρδων σπάνε τίς αλυσίδες...
Ο Φόβος εξαφανίζεται.
Η Ανθρώπινη αβεβαιότητα μετατρέπεται σε Πίστη.
Τά Ορια ρήγνυνται...
Ο Θάνατος γίνεται τό έτερον ήμισυ τής Ζωής.
Ο Εαυτός αναδεικνύεται μέσα απο την Μάζα και δηλώνει Θάρρος και Ελπίδα.
Κοιτάει κατάματα τίς Δυνάμεις πού τον απειλούν με αφανισμό καί τού στερούν την δυνατότητα τής Ελευθερίας καί τής Επιλογής.
Μιά ´μικρή´ορχηστρική επιστροφή στην Ντό ελλάσσονα θυμίζει και πάλι το όριο...
Αλλά είναι αργά πιά.
Οι καρποί τών χεριών παρά τά τραύματα Υψώνονται ελεύθεροι ...
Η Βούληση επικρατεί.
Η Παρούσα Ζωή αποκτά Νόημα .
´Μπορείς και χωρίς Δεσμά´.
Η Φωτιά ζεσταίνει τήν Γή και ανήκει σέ όλους τούς Ανθρώπους.
Τά τελευταία μέτρα τού Φινάλε μετά απο λίγες στιγμές Αγωνίας μετατρέπονται σε μια Πανανθρώπινη Κραυγή
Αξίζει να υπάρχεις αυτούσιος σε αυτόν τον Κόσμο χωρίς Φόβο,χωρίς Δεσμά αλλά με Πάθος...
Νάναι η Νίκη τού Ανθρώπου στην ίδια του την Μοίρα?
Ισως ναί ίσως όχι...
Είναι σίγουρα όμως η Ηττα τού Μεταφυσικού Φόβου τού Θανάτου και η Καταξίωση τής Εδώ Ζωής.
Προσωπικά η 5η μού μοιάζει περισότερο σάν μια Συμφωνία Συμφιλίωσης μέ το επέκεινα(παρά μιά Υπέρβασή του)αλλά ταυτόχρονα και ένας Υμνος στίς πανανθρώπινες Αξίες τής Ζωής.
Υπάρχουν τελικά μικρές ή μεγάλες στιγμές πού μπορεί να νικηθεί ο Φόβος παρά την Τραγική Επίγνωση πού μάς ´δωρήθηκε´........................
22/12/1808.
Η Συμφωνική Μουσική αλλάζει ρότα.
Ο Beethoven ´παραβιάζει´τον βασικό κανόνα τού 18ου Αιώνα περί ´Ενότητας τού Μουσικού Κλειδιού´σέ μιά Συμφωνία.
Η 5η ξεκινά σέ Ντό Μινόρε αλλά τελειώνει σέ Ντό Ματζόρε,και για πρώτη φορά το φινάλε μιάς Συμφωνίας αποκτά μεγαλύτερη σημασία απο τό Πρώτο της μέρος.
Οπως επίσης 50 μουσικά μέτρα εγχόρδων μαζί μέ τύμπανα συνδέουν απνευστί το Scherzo(3ο μέρος)μέ το Θριαμβικό Φινάλε.
Ποιός δεν γνωρίζει άρα γε τίς 4 πρώτες νότες(G-G-G-Eflat) τής Συφωνίας πού κατά ορισμένους(απο άλλους αυτό αμφισβητείται σφόδρα) συμβολίζουν τήν ´Μοίρα πού κτυπά την Πόρτα´?
Aκόμα και το B.B.C ξεκινούσε το πρόγραμμά του στον Β.Παγκόσμιο Πόλεμο μέ τίς περιφημες αυτές 4 νότες μιάς και στήν Γλώσσα τού Μόρς σχημάτιζαν το γράμμα V(Victory).
Mιά χιλιοπαιγμενη Συμφωνία πού έχει πολλάκις κακοποιηθεί γινόμενη ακόμα και διασκευή γιά ψωραλέα disco μουσική.
Καί όμως η Μουσική της Αξία διατηρείται άφθαρτη και σήμερα και ενθουσιάζει τά Ακροατήρια.
Τό μόνον πού απαιτείται είναι μιά απόσταση απο τό έργο καί μιά λιγότερο συχνή επαφή γιά να ξαναανακαλυφθεί ολόφρεσκο και λαμπερό.
Μετά την Γαλλική Επανάσταση το Ατομο έχει αρχίσει να αναδύεται ως Μονάδα μέσα απο την Μάζα και ο ´ευαίσθητος´Beethoven πού πιστεύει στό Σθένος του ,´ακούει´τό μήνυμα.
Στό πρώτο μέρος(Allegro con brio)τά Εγχορδα εισάγουν το αρχικό θέμα τής ´Μοίρας´μέ έναν σχεδόν εκφοβιστικό τρόπο...
Η Μουσική συνεχώς βρίσκει προσκόμματα και επιστρέφει στο αρχικο θέμα παρά τίς νησίδες τής νηνεμίας πού εμφανίζονται,αλλά η σοβαρότητα και η βαρύτητα είναι πανταχού παρούσες .
Βρισκόμαστε στην Καρδιά τού Ρομαντισμού και ο Ανθρωπος παρακολουθεί ενεός τίς ´Εξω Δυνάμεις´να κυριαρχούν .....
Στριμωγμένος στη γωνιά του νοιώθει μικρός και αδύναμος απέναντι στούς Ισχυρούς,αλλά και στούς Ισχύοντες Μεταφυσικούς Νόμους.Ζαρωμένος και ανίσχυρος μπροστά στον Αρχοντα και στόν Θάνατο.
Πρόκειται γιά ένα απο τά πιό ´αποπνικτικά´Συμφωνικά μέρη πού έχουν ποτέ γραφτεί και δημιουργεί μιάν αίσθηση ´δυσφορίας´στόν Ακροατή.
Το Andante είναι ένα θέμα με Παραλλαγές αρκετά ελεύθερο στην φόρμα του...
Υπάρχουν μέρη γαλήνης πού συγκρούονται μέ τραχειές μουσικές επιφάνειες(λές και παιανίζουν οι τυπικές στρατιωτικές επαναστατικές Μπάντες )γεγονός που δημιουργεί στον ακροατή ανάμεικτα συναισθήματα.
Ομως......Υπάρχουν κάποιες μουσικές σελίδες όπου ο ´Εσω Εαυτός´αρχίζει και αναδεικνύεται,μπορεί όχι άρτιος, αλλά ήδη εν μέρει υπαρκτός.
Τα Ξύλινα καί τά Εγχορδα δίνουν μιάν αίσθηση ότι οι αλυσίδες έχουν αρχίσει να χαλαρώνουν στούς καρπούς.
Μικρές χορευτικές πινελιές επιτρέπουν μιάν μεγαλύτερη αρμονία κινήσεων αλλά παρά ταύτα η καθήλωση παραμένει.Τα μεγάλα έγχορδα ´κινούνται´ακόμα ´απειλητικά´.
Το υποτιθέμενο χαρούμενο συνηθως Scherzo μόνον χαρά δεν προσφέρει.
Τα βιολοντσέλλα και τά κοντραμπάσσα μαζί με τα Πνευστά προσδίδουν ξανά μιάν αίσθηση απειλής.....
Οι Γύπες πετούν και κατατρώγουν ακόμα τό συκώτι τού Προμηθέα.
Ενας κύκλιος Μακάβριος Χορός ,λές και όλες οι Σκοτεινές δυνάμεις έχουν συσσωρευθεί και κυκλώνουν τον ´μικρό άνθρωπο´υπενθυμίζοντάς του τήν Θέση του και την Μοίρα του.
Το μοτίβο απο τίς 4 Νότες επανέρχεται διαρκώς ....
Τό υπόκωφο πιτσικάτο καθηλώνει...
Και στην συνέχεια 50 μουσικά μέτρα μόνον μέ έγχορδα και τύμπανα.....
Μιά αναμονή ανατριχιαστική.
Καί :'Γεννηθείτω Φώς´..................σέ Ντό Μείζονα.............
Τρομπόνια ,piccolo και κοντρα-φαγκότα μαζί με ριπές εγχόρδων σπάνε τίς αλυσίδες...
Ο Φόβος εξαφανίζεται.
Η Ανθρώπινη αβεβαιότητα μετατρέπεται σε Πίστη.
Τά Ορια ρήγνυνται...
Ο Θάνατος γίνεται τό έτερον ήμισυ τής Ζωής.
Ο Εαυτός αναδεικνύεται μέσα απο την Μάζα και δηλώνει Θάρρος και Ελπίδα.
Κοιτάει κατάματα τίς Δυνάμεις πού τον απειλούν με αφανισμό καί τού στερούν την δυνατότητα τής Ελευθερίας καί τής Επιλογής.
Μιά ´μικρή´ορχηστρική επιστροφή στην Ντό ελλάσσονα θυμίζει και πάλι το όριο...
Αλλά είναι αργά πιά.
Οι καρποί τών χεριών παρά τά τραύματα Υψώνονται ελεύθεροι ...
Η Βούληση επικρατεί.
Η Παρούσα Ζωή αποκτά Νόημα .
´Μπορείς και χωρίς Δεσμά´.
Η Φωτιά ζεσταίνει τήν Γή και ανήκει σέ όλους τούς Ανθρώπους.
Τά τελευταία μέτρα τού Φινάλε μετά απο λίγες στιγμές Αγωνίας μετατρέπονται σε μια Πανανθρώπινη Κραυγή
Αξίζει να υπάρχεις αυτούσιος σε αυτόν τον Κόσμο χωρίς Φόβο,χωρίς Δεσμά αλλά με Πάθος...
Νάναι η Νίκη τού Ανθρώπου στην ίδια του την Μοίρα?
Ισως ναί ίσως όχι...
Είναι σίγουρα όμως η Ηττα τού Μεταφυσικού Φόβου τού Θανάτου και η Καταξίωση τής Εδώ Ζωής.
Προσωπικά η 5η μού μοιάζει περισότερο σάν μια Συμφωνία Συμφιλίωσης μέ το επέκεινα(παρά μιά Υπέρβασή του)αλλά ταυτόχρονα και ένας Υμνος στίς πανανθρώπινες Αξίες τής Ζωής.
Υπάρχουν τελικά μικρές ή μεγάλες στιγμές πού μπορεί να νικηθεί ο Φόβος παρά την Τραγική Επίγνωση πού μάς ´δωρήθηκε´........................
Last edited:
perator:
