Markus Stockhausen / Electric Treasures / 2008
Δεν είχα και σε τόσο μεγάλη εκτίμηση τον Markus Stockhausen . Ισως η βαριά κληρονομιά του επιθέτου του να μου δημιουργούσε a priori αισθήματα ενδοιασμού , ως γιό ενός μεγάλου πατέρα . Η σποραδική επαφή με την δισκογραφία του , τον είχε κατατάξει στην συνείδηση μου , στο mainstream της σημερινής τζαζ , ενδεχομένως περισσότερου ευχάριστης παρά σημαντικής .
Αμαρτία εξομολογουμένη , αμαρτία ουκ εστι , όμως . Διότι με το Electric Treasures να βρίσκεται εδώ και μερικές μέρες στα χέρια μου και στο player μου και να ακούγεται , παρά τον όγκο του ως διπλού cd , μονοκοπανιά , δις ημερησίως , συνειδητοποίησα την αμαρτία μου , το πόσο επιπόλαιη στάθηκε η πρώτη μου στάση απέναντι του και πόσο επιδερμική η επαφή μου μαζί του , αφού δεν κατάφερα να διαγνώσω εγκαίρως το μέγεθος του ανδρός , το δημιουργικό status του καλλιτέχνη .
Το Electric Treasures είναι ζωντανά ηχογραφημένο στην Βόννη . Μια κι έξω , όλο το κονσέρτο . Και είναι η επιτομή του τζαζικού αυτοσχεδιασμού , ο ορισμός της εκτελεστικής δεινότητας των συμμετεχόντων καθώς απεικονίζει μια μεταφυσικού επιπέδου επικοινωνία των μελών του κουαρτέτου που είναι εκτός από τον ίδιο τον Stockhausen στην τρομπέτα , ο Arild Andersen στο μπάσο , ο Patrice Heral στα ντραμς κι ο Vladyslav Sendecki στo πιάνο και τα keyboards .
Συχνά τα τελευταία χρόνια γκρινιάζω για την σημερινή τζαζ , καθώς νιώθω πως είναι παγιδευμένη μεταξύ αφ´ενός των ψυχρών Ευρωπαίων και της ECM αισθητικής και αφ’ ετέρου των παραδοσιακών Αμερικάνων όπως ο Wyntοn Marshallis ή ο Roy Hardgrove που αναμασούν την blues παράδοση . Από την άλλη η επιτυχία των Est γέννησε ένα μεγάλο κύμα πιανιστικών τρίο που λόγω αυτής ακριβώς της φόρμας του τρίο , παρουσιάζει τόσο ενδιαφέρον , αλλά και άλλο τόσο ομοιότητες στον ηχο που κινούμενες ως δυνάμεις αντίρροπες του ενδιαφέροντος και της πρωτοτυπίας , δρουν ανασταλτικά και ενίοτε ακυρωτικά προς το ενδιαφέρον .
Το Electric Treasures έρχεται όμως να βάλει τα πράγματα στη θέση τους . Εδώ τ’ ακουσα όλα . Ακουσα τον Miles να περνά από μπροστά μου , άκουσα τους Supersilent , αλλά και την κλασσική κεντροευρωπαϊκή παράδοση . Ακουσα ένα γκρουπ που ξερνά φωτιά όταν χρειάζεται , που δεν περιορίζεται σε ήσυχες μελωδίες και ψυχρές απεικονίσεις ενός κόσμου , αριστοκρατικού και ενίοτε αδιάφορου. Ο Markus Stockhausen και το κουαρτέτο του εδώ , πετυχαίνουν το αδύνατο . Λειτουργούν από την μια σε ιστορικό χρόνο καθώς διατρέχουν όλη την ιστορία της σύγχρονης τζαζ και από την άλλη είναι στο απόλυτο κέντρο του ζωντανού παρόντος , καθορίζοντας το μέλλον με έναν τρόπο σημασιολογικά αντίστοιχο αυτού του Miles. Το κουαρτέτο ηχεί σαν μεγάλη μπάντα , σαν αφρικάνοι παγανιστές της ζούγκλας , σαν φρη αβανγκαρντίστες , σαν παραδοσιακοί τζαζίστες που σουιγκάρουν , σαν ambient ιμπρεσσιονιστές καθώς περνούν από την ιλιγγιώδη ένταση σε κλασσικότροπα ατμοσφαιρικά δαντελένια κομψοτεχνήματα .
Για μένα δεν νοείται σύγχρονη τζαζ δισκοθήκη δίχως το Electric treasures. Είμαι σίγουρος πως όσο το ακούω τόσο περισσότερα στοιχεία της μεγάλης μουσικής – που όντως είναι – θα ανακαλύπτω . Το δε γοητευτικά και νοσταλγικά φελλινικό – α λα Amarcord – closin’ track θα συνεχίσει να αποτελεί το πλέον αισιόδοξο και ελπιδοφόρο κλείσιμο αποτυπωμένο σε δίσκο που έχω ακούσει ποτέ . Αυτός ΕΙΝΑΙ ο καλύτερος δίσκος του 2008 , απλώς τον άκουσα λίγες μέρες αφότου μπήκε το 2009. θα τον ακούω σίγουρα και το 2010. ( ***** )