Vivian Stanshall. η Φωνή

To 1974 περπατώντας στην Τσιμισκή είδα σε ένα κατάστημα δίσκων (την αντιπροσωπεία της Λύρα - δεν υπάρχει πλέον) ένα δίσκο με ένα παράξενο εξώφυλλο με δύο καγκουρώ και το σήμα κινδύνου λόγω έργων της τροχαίας.... (στο δε οπισθόφυλλο, ένας τύπος με κάτι νησάκια και καραβάκια πάνω στη φαλακρίτσα του....)
Ο τίτλος του: Men opening umbrellas ahead και ο καλλιτέχνης Vivian Stanshall.


ήταν μιά υπερβολική σύμπτωση καθώς μόλις μιά εβδομάδα πριν είχα διαβάσει μιά σχεδόν διθυραμβική κριτική στο ΝΜΕ γιά τον δίσκο "της φωνής του Tubular Bells".
Όντως ήταν αυτός που εκφραστικά και με πομπώδη τρόπο ανήγγειλε τα όργανα και τις εναλλαγές τους στον μνημειώδη δίσκο του Mike Oldfield.

Ο πειρασμός ήταν μεγάλος ακόμα και γιά το πενιχρό χαρτζηλίκι του μαθητή γυμνασίου, που ήδη το είχε ξοδέψει στο δίσκο του μήνα που δικαιούνταν να πάρει. Ευτυχώς μετά από μιά εβδομάδα ο δίσκος ήταν ακόμα εκεί - ποιός άλλος να τον αγόραζε άραγε...- και κατέληξε στο τότε ταπεινό μου πλατώ. (..... και σήμερα πάλι ταπεινό είναι!)

Ο Stanshall μουσικός και γενικά ανήσυχο καλλιτεχνικό μυαλό με την ευρύτερη αγγλική έννοια του όρου - με ό,τι σημαίνει αυτό, προηγουμένως είχε κάνει λίγα πράγματα δισκογραφικά, κύρια με ένα κωμικό γκρουπ τους Bonzo Dog Band που στηρίζονταν κύρια στην ευκολία που είχε να παίζει ρόλους με τη φωνή του.
Ο συγκεκριμένος πρώτος του σόλο δίσκος γιά την εποχή ήταν κάτι σαν milestone σαν το τελευταίο ταγκό στο Παρίσι, με σόκινγκ στίχους και υπνοούμενα πρωτοφανή γιά την εποχή, δραματοποιημένους με εξαιρετικό τρόπο με τη φωνή του.
Στον δίσκο βοηθάνε με την παρουσία τους μέλη των Traffic ο Winwood και ο Capaldi, ενώ το είδος της μουσικής κυμαίνεται από ροκ, ρέγγε, έθνικ, pub rock, chat blues κλπ.
Σίγουρα δεν ανήκει πουθενά και είναι on its own και one of a kind.

Ο δίσκος ήταν πάντα ένας από τους αγαπημένους μου.
Αν βρείτε κάπου το δίσκο δώστε του μιά ευκαιρία - έτσι γιά να δείτε πως ήταν τα πράγματα τότε....


Μετά από αυτόν έκανε ένα δυό δίσκους ακόμα, αν δεν κάνω λάθος αλλά σε διαφορετικό στυλ ενώ συμμετείχε και στο δίσκο του Winwood Arc of a diver.

Ο Viv έχασε τη ζωή του σε πυρκαγιά πριν από 10 χρόνια.



ΥΓ
το παραπάνω αφιέρωμα το είχα γράψει στι 5/7/05 στο avforum.
Το ξέθαψα, καθώς δεν το είχα διασώσει, με το κόλπο της αποθηκευμένης σελίδας του google.
Πέτυχε.
Όσοι λοιπόν θυμάστε κάτι που να αξίζει, αναζητείστε το και ξαναδώστε το.

απεγνωσμένα.....

(γιά να καταλάβετε τι περνάω ...):grinning-smiley-043

Ψηιοποιώντας το παραπάνω βινύλιο πρόσφατα, έκανα μιά ή δυό επισταμένες ακροάσεις γιά να συνειδητοποιήσω γιά άλλη μιά φορά (και να αναφέρω εν προκειμένω και εδώ μιά και δεν το έκανα από όσο βλέπω), ότι ο άνθρωπος πραγματικά είχε χίλιες φωνές και το αποδεικνύει σε κάθε κομμάτι του δίσκου.
Εκείνο όμως που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι ότι ο δίσκος είναι αφιερωμένος σε κάθε είδους φαλλικά σύμβολα και πρωτίστως το δικό του, καθώς τα υπονοούμενα (και όχι μόνον) δίνουν και παίρνουν.
Συγκεκριμένα το how the zebra got his spots είναι ουσιαστικά μιά ωδή στο...όργανό του.
Εκτός από τα ανωτέρω πάθη υπάρχει σημαντικό ποσοστό αφιερωμένο στο ποτό και άλλες ...ανδρικές καλές... συνήθειες.
Σήμερα με αφορμή κάποιο άλλο thread σχετικά με αμαρτωλές σκέψεις, έψαξα να βρω τους στίχους του και παραδόξως (μιά και ο δίσκος είναι εξαιρετικά σπάνιος) βρήκα ένα ολόκληρο κατεβατό που λίγο πολύ ισχυρίζεται τα ίδια παραπάνω.

Όποιος έχει διάθεση διαβάζει...
http://www.gingergeezer.net/moua.html


βασικά όλο το link είναι αφιέρωμα στη δουλειά του