- 17 June 2006
- 14,350
Swamp Dogg – Total Destruction To Your Mind (Canyon LP 1969)
Ο Jerry Williams Jr είναι ζωντανός θρύλος σαν παραγωγός –C & The Shells, The Exciters, Gary US Bonds, Irma Thomas, Doris Duke κ.α.-αλλά είναι οι προσωπικοί του δίσκοι με το ψευδώνυμο Swamp Dogg που του έχουν εξασφαλίσει μιά θέση στο πάνθεο της soul.
Δεν είναι λίγοι αυτοί που τον θεωρούν μιά φιγούρα της ίδιας σπουδαιότητας με τους άλλους 3 μεγάλους της Ψυχεδελικής Σόουλ, αρχές 70ς: Norman Whitfield, Sly Stone, George Clinton. Εγώ, έχοντας πλήρη συναίσθηση του Τι λέω θα σας πώ ότι ίσως είναι πιο ριζοσπαστικός και από τους 3.
«Ακραίος και φριχτός σαν τον George Clinton, ξεσαλωμένος και πάνκ σαν το Little Richard, μπερμπάντης και βρωμιάρης σαν τους Dyke & The Blazers ο Swamp Dogg ήταν αυτό που θα γινόταν ο Otis Redding αν έπαιρνε LSD με το πλήθος της αγάπης μετά το Μοντερέϋ και καθόταν μαζί τους μέχρι τη διάλυση της Democratic Convention του Σικάγου και τις σφαγές του Kent State» είναι το καλύτερο σχόλιο που διάβασα γι αυτόν και τον αποδίδει μέχρι κεραίας.
Τυπική southern soul στο στυλ Stax/Muscle Shoals αλλά πιο ακατέργαστη και ορμητική, τολμηρή, απροκάλυπτα φυλετική και μαχητική που δεν μπαίνει στον κόπο να κρύψει το θυμό της πίσω από μεταφορές από τη Βιβλο.
Το “Mama's Baby, Daddy's Maybe” που είναι από κάθε άποψη το tour de force του άλμπουμ είναι απλά αδιανόητο για την εποχή του.
------------------------------------------------------------------------------------------------------
Garage a Trois – Outre Mer (Telarc)
Soundtrack για μιά Γαλλική ταινία που απ όσο ξέρω δεν βγήκε στις αίθουσες ποτέ. Οι Garage a Trois είναι οι Charlie Hunter (κιθάρα), Mike Dillon (βιμπράφωνο/κρουστά), Stanton Moore (ντραμς) και Skerik (σαξόφωνο). Ορμητικές φανκιές, ανεπαίσθητα Λάτιν/εθνικ χρώμα, vibes και tablas, οι «κρουστοί» του δίνουν μιά εκπληκτική ρυθμική ποικιλία κι ο αρχηγός (Hunter) με την custom 8χορδη στις πολύ μεγάλες του. Παίζει μπάσσο και ταυτόχρονα lead αλλά η παρουσία του προδίδει μια πολύ μεγαλύτερη ωριμότητα σαν μουσικού: όχι πια τόσο σαν φωνή που δεσπόζει όσο κύρια σε υποστηρικτικό/δομικό ρόλο – πράγμα που είχε φανεί και από το πολύ καλό του Right Now Move (2003).
Eνα μικρό κομψοτέχνημα, υπερενεργητικό groove ολκής. Αυτό που κάνει στο σώμα σου στο 80% της διάρκειας του, σε 2 περιπτώσεις –The Dream, Amanjiwo- το κάνει και στο μυαλό σου μ ένα παράξενο ambient που αποσβολώνει.
Last edited:
