- 17 June 2006
- 49,351
Al DiMeola featuring Leonid Agutin: Cosmopolitan life. 2005
Υπάρχουν διάφορες κατηγορίες δίσκων, αν κάποιος θελήσει να τους κατατάξει.
Η κατηγορία 1. φυσικά περιλαμβάνει τους δίσκους που τους ακούς σου αρέσουν αμέσως και σου αρέσουν για πάντα. Η 2. εκείνους που σου αρέσουν λίγο και με τον χρόνο τους ανακαλύπτεις και σου αρέσουν. Η 3. περιλάμβάνει εκείνους που δεν σου αρέσουν και δεν πρόκειται να σου αρέσουν ποτέ.. Η 4. περιλάμβάνει εκείνους που σου αρέσουν με την πρώτη και μετά σιγά σιγά παύουν να σε τραβάνε.
Θα μπορούσε κάποιος να σταματήσει εδώ.
Κι όμως, υπάρχει άλλη μια κατηγορία. Η 5η. Εκείνη που με την πρώτη ο δίσκος σου λέει ελάχιστα ή δεν σου αρέσει καθόλου και μετά απλά δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτόν…
Ναι λοιπόν, στην 5η κατηγορία πανηγυρικά κατατάσσω τον επόμενο δίσκο, για τον οποίο προκαταβολικά θα σας πω, μην ασχοληθείτε μαζί του, μην τον ακούσετε, μην τον αγοράσετε. Είναι μέτριος ή κακός με τα κριτήρια…τουλάχιστον της κατηγορίας, είναι contemporary όσο δεν πάει, είναι βιομηχανικό προϊόν, είναι τερατούργημα. Δυστυχώς όμως για μένα, μου αρέσει, και όχι απλά. Είναι ένας δίσκος που με έχει στοιχειώσει από τις 20 Οκτώβρη που μου τον έδωσε ο κουνιάδος μου, λέγοντάς μου «άκου αυτό».Από τότε «τον ακούω καθημερινά» είναι απλά μια φράση, που δεν μπορεί να αποδώσει το νόημα της παράνοιας. Επί 35 μέρες κατά μέσον όρο 4-5 φορές… Μερικές φορές και 6 ή 7…
«άκου αυτό»….
Το εξώφυλλο έλεγε Cosmopolitan life….(ουδέν σχόλιο), και Al DiMeola featuring Leonid Agutin…. Άντε καλά…
Εδώ και ο Ζωρζ Νταλαράς έχει παίξει μαζί του και αντιστρόφως…
Άκουσα το πρώτο κομμάτι, ενδιαφέρον…Μετά ανία και χασμουρητά.
Πάω να τον επιστρέψω: «Τι πιλάφι είναι αυτό ?» «Δεν σ άρεσε, δεν πειραζει κράτα το»…
Κάθε άκουσμα σε έκανε να λες, «μα καλά δεν μπορεί να είναι τόσο μεγάλη βλακεία», και όμως ο δίσκος κύλαγε μέχρι το τέλος. Ακόμα και τώρα που τον ακούω λέω δεν μπορεί…
Όμως το έχω πιά πάρει απόφαση.
Λοιπόν, έχουμε ένα δίσκο του διάσημου ελιτιστή και βιρτουόζου κιθαρίστα όπου συμμετέχει ο Ρώσσος …Ρουβάς ή Ρέμμος, πρώτος ρόκερ, με κοψιά κάτι ανάμεσα σε Αλιάγα και Τέλη Σαββάλας. Αν το καλοδείς τελικά η εντύπωση που σου μένει είναι ότι είναι προσωπικός δίσκος του πράκτορα της KGB featuring Al DiMeola.
Ας αρχίσουμε με τον Ρώσσο, ένας σχετικά μέτριος κλώνος του Sting έως και ενδεχομένως Chris Rea, με ανάλογες μπαλάντες, αλλά μια φτιαχτή προφορά που δεν κατάλαβαίνεις το βαθύ νόημα (που βέβαια είναι σχεδόν δημοτικού) των στίχων, πχ το shade το ακούς σαν shadow, το you left σαν you laughed, και το διεθνές Ooh lala ως ουυυ λλλλα λλλλα λλλλααα. Και φυσικά νάταν αυτό μόνο ? Ο Λεωνίδας τραγουδάει και ρώσικα σε δυό κομμάτια, (ευτυχώς το ρεφραίν είναι αγγλικό..)
Και ο Al ? Τι στο καλό κάνει ο δεινός κιθαρίστας σε έναν τέτοιο δίσκο.. πως λέμε… what’s a nice girl like you doin’ in a place like this…?
Κι όμως, τελικά ο Al παίζει, όπως ξέρει να παίζει και όχι μόνον αυτός. Στον δίσκο του 2005 που ηχογραφήθηκε στο Miami, παίζει μια πλειάδα αμερικανών και Ρώσων μουσικών, ικανών να ανεβάσουν την αδρεναλίνη τουλάχιστον από την αμερικανική πλευρά…όπως πχ στο μπάσο ο Anthony Jackson, και ο respect Vinnie Colaiutta. Το όλο εγχείρημα έχει ενορχηστρώσει αριστοτεχνικά ο κημπορντίστας Alber Fedoseev και μπορώ να σας πω ότι εδώ δεν χωράνε πλάκες… μεγάλος τεχνίτης, φοβερός και στο B3, αλλά …δυστυχώς δεν έχω λόγια να περιγράψω όπως πρέπει για να καταλάβετε τι έχει πετύχει ο άνθρωπος.
Ενώ υπάρχει ένα μετριότατο υλικό, ξεκινώντας από σχεδόν απαράδεκτους διεθνίζοντες στίχους, ιταλοισπανογαλλοαγγλικά, ύφος lounge, πάρτυ ορθίων - κύριε πρέσβη μου μας κακομαθαίνετε - κάποιου Alex Sinο και τις απλοϊκές πλην εύπεπτες συνθέσεις, όλες του Λεωνίδα, καμμία του DiMeola, για κάποιο αδιόρατο λόγο, το υλικό μετατρέπεται με το μαγικό ραβδί του Φεντοσέγιεφ σε ένα adult pop, crossover, lounge, easylistening συνοθύλευμα, τόσο περίτεχνα τυλιγμένο που το αγοράζεις και λες «αυτό θα το φάω εδώ, δώσε ένα ακόμα για το σπίτι»…
Οι ενορχηστρώσεις είναι όχι πλούσιες, μυθικά γενναιόδωρες, με εκατοντάδες (δεν θέλω να πω χιλιάδες) όργανα μεθοδικά τακτοποιημένα σε …τουλάχιστον 128κάναλη κονσόλα (ίσως και παραπάνω), ακόμα και όργανα να παίζουν μια φράση των 5 δλ, όλα σε σοφά ρυθμισμένες δόσεις.
Ο δε Al παίζει απίθανα, σεμνά και με τέχνη συγκρατημένα, ξεδιπλώνοντας όμως την εξαιρετική του τεχνική, θυμίζοντας πολλές φορές, Carlos (ο δίσκος μοιάζει αρκετά με το supernatural) όπως μόνο αυτός ξέρει να κοπιάρει χωρίς να μπορεί κανείς να τολμήσει να τον κατηγορήσει.
Σκέτος χαμαιλέων, αλλάζει ύφος και στυλ, ρυθμό, lead, ακουστική, flamengo.
Πως δένουν οι δυό μαζί ? Δεν δένουν. Δηλαδή δεν μπορεί - δεν πρέπει να δέσουν. Κι όμως …δένουν αριστουργηματικά…
Ένας δίσκος λοιπόν κατασκευασμένος από το μηδέν, από ένα πετραδάκι ή θραύσμα τσιμέντου(ούτε καν ακατέργαστο διαμαντάκι) σε ένα παλάτι της ανατολής ή μάλλον της Μόσχας.
Σας προειδοποίησα: Ευθύνην ουκ έχω. Μεγάλα παιδιά είστε.
Last edited:
