Πιστεύετε στις δεύτερες ευκαιρίες; Boy A

Lepton

Supreme Member
19 June 2006
5,346
Γλυφάδα
O Terry κάνει δώρο ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια σε έναν μάλλον περίεργο νεαρό, ο οποίος στη θέα τους γελάει σα μικρό παιδί.

Το δώρο έχει αφορμή την αποφυλάκισή του νεαρού, για ένα έγκλημα που διέπραξε όταν ήταν ακόμα παιδί. Με τη βοήθεια του Terry, παίρνει το όνομα Jack Burridge και προσπαθεί να χτίσει μια νέα ζωή.

Πόσο εύκολο είναι αυτό όταν έχει περάσει την εφηβεία του έγκλειστος;
Σε ποιον μπορεί να ανοιχτεί για το παρελθόν που τον βαραίνει;
Ποιος μπορεί να τον εμπιστεύτει; Ποιος θα έπρεπε;

Βασιζόμενος στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Jonathan Trigell, ο John Crawley (σκηνοθέτης του Intermission) έφτιαξε μια ταινία που δεν δυσκολεύεται να συγκινήσει. Δεν υπάρχουν απρόσμενες ανατροπές, η σκηνοθεσία, το μοντάζ, η φωτογραφία και η υποκριτική του Andrew Garfield αρκούν για να την κατατάξουν ανάμεσα στις αξιολογότερες ταινίες της χρονιάς. Καθόλου τυχαίο ότι κέρδισε βραβεία BAFTA για όλα τα παραπάνω.

Έχω την εντύπωση ότι η γινόμαστε μάρτυρες μία δυναμική επιστροφή του αγγλικού κινηματογράφου, τόσο σε επίπεδο ταινιών, όσο και συντελεστών και το Boy A σηματοδοτεί ακριβώς αυτό. Εύχομαι αντίστοιχη συνέχεια.
 

PETRAN

AVClub Fanatic
20 June 2006
11,063
in orbit
lepton αν μου επιτρέπεις ...

BoyA.jpg


www.cinemanews.gr
 

Lepton

Supreme Member
19 June 2006
5,346
Γλυφάδα
Δεν ξέρω τι εννοείς με το "free cinema" Στέλιο. Δώσε κανέναν τίτλο ταινίας μήπως συνδεθώ, αλλά οι γνώσεις μου για τις προηγούμενες δεκαετίες είναι πολύ περιορισμένες.

Το συγκεκριμένο φυσικά το είδα, για αυτό και έσπευσα να το παρουσιάσω!
 

Stellios papa

AVClub Fanatic
17 June 2006
10,865
Ελλαδα
Το Free Cinema ήταν ένα κίνημα συσπείρωσης νέων δημιουργών, στην Αγγλία από τα μέσα της δεκαετίας του '50 και μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ´60, οι οποίοι μέσα από ταινίες αμφισβήτησης και ενάντια στο κατεστημένο του εμπορικού κινηματογράφου της εποχής αλλά και της γενικότερης πολιτικοκοινωνικής κατάστασης και των συνδικάτων, πρότειναν ένα πιο δυναμικό μοντέλο κινηματογράφου με απελευθερωμένη την κινηματογραφική έκφραση, με ρεαλιστικό και κοινωνικό προσανατολισμό, με ήρωες που προέρχονταν από την εργατική τάξη (Σαββάτο Βράδυ, Κυριακή Πρωί, 1960 του Κάρελ Ράιζ. Η Τιμή ενός Ανθρώπου, 1963 του Λίντσει Άντερσον) ενίοτε οργισμένο, χιουμοριστικό ή ονειροπόλο, αλλά σε απόλυτη συμφωνία με τις συντελούμενες κοινωνικές και πολιτιστικές αλλαγές.

Θεωρητικός και ηγετική μορφή του κινήματος, υπήρξε ο Λίντσει Άντερσον, ένα πολύπλευρο ταλέντο, ο οποίος κατά την διάρκεια των σπουδών του στην Οξφόρδη, εξέδιδε το περιοδικό "Sequence". Το περιοδικό παρά την σύντομη διάρκεια της ζωής του, άσκησε σημαντική επίδραση στον κριτικό τρόπο σκέψης των διανοούμενων και συσπείρωσε γύρω από τον Άντερσον μια ομάδα νέων θεωρητικών, που περιελάμβανε κυρίως τους Κάρελ Ράιζ, Τζόν Σλέσινγκερ, Τόνι Ρίτσαρντσον και τον διευθυντή φωτογραφίας Γουόλτερ Λάσαλι, οι οποίοι γύρισαν μια σειρά από ταινίες μικρού μήκους με κοινωνικό προβληματισμό, που άρχισαν να προβάλλονται στο National Film Theatre.

το ΝΑΚ
ο ΔΡΟΜΕΑς ΜΕΓΑΛΩΝ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΝ
ΤΖΟ Ο ΛΕΜΟΝΑΔΑς
ΕΑΝ

αυτες θυμαμαι τωρα


πηγη Κουιντα