Είμαι φαν. Δεδηλωμένος . Και ως φαν απολύτως υποκειμενικός . Οι Esbjorn Svensson Trio είναι το πιο σημαντικό τζαζ τρίο των τελευταίων ετών και το Leucocyte ο πιο σημαντικός δίσκος τους και ένα σπουδαίο έργο που θα μείνει κλασσικό στα χρόνια που έρχονται .
Από τότε που το «Jazz και Τζαζ» περιέλαβε ένα κομμάτι τους στο ένθετο cd του κόλλησα δια παντός μαζί τους . Αγόρασα σχεδόν όλα τα cd τους και μπήκα στον κόσμο τους . εκεί όπου η παράδοση , το Bop συναντά την electronica και την ποπ και ήδη σήμερα το heavy metal . Οι E.s.t. με κάθε τους κυκλοφορία – τουλάχιστον μέχρι το “Seven days of falling” - κατάφερναν να διατηρούνται στην αιχμή της πρωτοπορίας όντας ταυτόχρονα εύληπτοι , απολύτως προσωπικοί , μπολιάζοντας την τέχνη του τρίο με ό,τι πιο σύγχρονο , ως άκουσμα , εμφανιζόταν τα τελευταία χρόνια. Και παρ’όλο που τα τελευταία χρόνια οι στούντιο κυκλοφορίες τους – τα "Viaticum" και "Tuesday Wonderland" -έφερναν στο φως μερικές ποπ ευαισθησίες , εμφανίζοντας συγχρόνως μια στατικότητα στην αναπαραγωγή του μελωδικού τους προσανατολισμού , ήταν τα λάιβ τους , όπως το εξαιρετικό “Live in Hamburg” , όπου οι αυτοσχεδιαστικές τάσεις τους επανέκαμπταν πιο δυναμικές και φρέσκες από ποτέ άλλοτε , απαλλαγμένες από μορφολογικές «αγκυλώσεις» και κρατούσαν ψηλά τον πηχυ , επαναβεβαιώνοντας την κατάκτηση της κορυφής.
Ωσπου πριν λίγο καιρό η είδηση του θανάτου του Svensson μας πάγωσε , τόσο με το άτυχο και ανόητο του τρόπου του , όσο και με την συνειδητοποίηση ότι το σπουδαίο αυτό τρίο , τέλειωσε .
Λίγο καιρό αργότερα το “Leucocyte” τελευταίο «στούντιο» άλμπουμ του γκρούπ , μια post mortem κυκλοφορία , έκανε την εμφάνιση του στις προθήκες των δισκοπωλείων , ιντερνετικών και μη , και ο τύπος – έντυπος και «άϋλος» παραληρούσε . Και δικαίως .
Διότι αρκούν μόνον δύο –τρείς ακροάσεις για να αντιληφθεί κανείς το προφανές . Οι E.s.t. επέστρεφαν , δυστυχώς για μία και μοναδική φορά , με το πλέον ρηξικέλευθο , επαναστατικό και απόλυτα σύγχρονο άλμπουμ τους , αυτό που έδινε μια νέα ώθηση στο εντελώς προσωπικό ιδίωμα τους και βάδιζε σε μονοπάτια που δεν είχαν ξαναπατήσει μέχρι σήμερα. Κυρίαρχη βάση ο αυτοσχεδιασμός , η ουσία της τζαζ . Λάιβ στο στούντιο από ένα γκρούπ που μετά από τόσα χρόνια μαζί είχε φτάσει σε ένα απόλυτα ζηλευτό επίπεδο επικοινωνίας , αλληλεπίδρασης , αλληλοκάλυψης και δεξιοτεχνίας .
Δυο εκτεταταμένες συνθέσεις , το "Premonition" και το ομότιτλο "Leucocyte" καλύπτουν το μεγαλύτερο τμήμα του cd υπερβαίνοντας τα 40 λεπτά . Η πρωτη αποτελείται από δύο μέρη , με το πρωτο , το "Earth" , να περιστρέφεται γύρω από ένα γκρουβάτο ριφ του μπάσου , υψίστης δομικής σπουδαιότητας και χεβιμεταλλικής ρυθμολογίας και συνδυάζεται με τα drums που σιγά σιγά χτίζουν ένα ντελιριακό οικοδόμημα για να ξεσπάσουν εκρηκτικά στο μέσο περίπου , φέρνοντας στο νου το Machine Gun του Χέντριξ με τον Μitch Mitchell πίσω από τα ντραμς. Κι ο Svensson με ένα από τα καλύτερα σόλο του στο πιάνο οδηγεί το κομμάτι όπως θα έκανε ο Keith Jarret στα πιανιστικά τρίο του . Μόνο που ο Jarret δεν θα είχε ποτέ ένα τέτοιο γκρουβαριστό ριφ στο μπάσο , ως κορμό ανάπτυξης .
Η δεύτερη εκτεταμένη τετραμερής σουίτα είναι το ομότιλο κομμάτι με το πρωτο μέρος του "Ad Initio" να ηχεί πιο επιθετικό από οτιδήποτε έχουν ηχογραφήσει οι E.s.t έως σήμερα , προσεγγίζοντας οριακά το χέβυ μέταλ - οι Motorhead παίζουν τζαζ ; - υπερβαίνοντας κάθε στυλιστικό όριο και αισθητικό περιορισμό . Ογκώδης ρυθμ σέξιον , παραμόρφωση στο έπακρο και το πιάνο του Svensson να κλωθογυρίζει , να υπογραμμίζει , να αντιτίθεται και να συμπλέει .Μεσολαβεί το "Ad Interim" , ενός λεπτού σιγή στην πραγματικότητα και το κομμάτι περνά στο τρίτο και τέταρτο μέρος του , "Ad mortem" και "Ad Infinitum" , αντίστοιχα , όπου ο ηλεκτρονικός θόρυβος των Supersilent και οι noise εξτραβαγκάντζες του Sun Ra ή των Black Dice, παραλαμβάνουν την σκυτάλη αποδομώντας τα πάντα , με μόνο το πιάνο να παραμένει και να θυμίζει ότι ακούμε κάτι συγγενές προς την τζαζ , εκτελώντας μετέωρα γοητευτικές φράσεις , ως αντίθεση στον ορυμαγδό και την πανδαισία των ηλεκτρονικών ήχων και των συχνοτήτων .
Τα υπόλοιπα κομμάτια εξ ίσου σπουδαία , όπως το free bop “Jazz” , το ηλεκτρονικής μορφής ηχοτοπίο του Still , συμπληρώνουν επάξια έναν σπουδαίο δίσκο , ένα σημαντικό έργο , χωρίς αμφιβολία .
