Μία πρόχειρη δοκιμή από τον ...γίγαντα μεσαίου φορμά, τον βαρύ ...τεθωρακισμένο Carl Zeiss Jena MC Sonnar 180/2.8.
Προσαρμοσμένος με τον ευμεγέθη αντάπτορα Pentacon Six -> Canon EOS πάνω στην 40D μου, καλύπτει μία επιφάνεια λιγότερη από το 1/10 εκείνης που σχεδιάστηκε να καλύπτει (6x6 εκατοστά, ήγουν 3.600 τετραγωνικά χιλιοστά έναντι των περίπου 340 τετραγωνικών χιλιοστών του αισθητήρα APS-C της Canon). Και λέγεται ότι οι φακοί του μεσαίου φορμά είναι σαφώς λιγότερο οξείς σε σχέση με εκείνους του μικρού (35mm), ακριβώς διότι το φορμά 6χ6 με την τετραπλάσια επιφάνειά του δεν έχει τις ίδιες απαιτήσεις σε απόλυτη (γραμμές/mm) ικανότητα ανάλυσης.
Είναι έτσι?
Στην περίπτωση τουλάχιστον του Sonnar 180/2.8 τούτο δεν φαίνεται να ισχύει καθόλου.
Καλή οξύτητα από ανοικτός, απογειώνεται μόλις τον κλείσεις 1 στοπ, και το σπουδαιότερο, ως φακός μεσαίου φορμά αποδίδει περίπου ομοιόμορφα σε όλο το κάδρο του μικρού αισθητήρα, και ακόμη σπουδαιότερο, συνεχίζει να αποδίδει καλά ακόμη και στα πολύ μικρά διαφράγματα:
f/2.8
f/22
Φυσικά bokeh πολύ καλό, καλή μετάβαση από τα εστιασμένα στα ανεστίαστα (όχι προφανώς συναγόμενη από τα πρόχειρα αυτά δείγματα, γενικώς μιλώ) "εστιακές" χρωματικές εκτροπές (πράσινες πίσω, μωβ μπροστά από το σημείο εστίασης) όχι ιδιαίτερες και σίγουρα εύκολα διορθώσιμες.