Νύχτες Πρεμιέρας - 14ο Διεθνές Φεστιβάλ κινηματογράφου στην Αθήνα

Με μεγάλο ενδιαφέρον συνεχίζεται μέχρι την Κυριακή ο μεγάλος Αθηναϊκός κινηματογραφικός θεσμός, με πολλές ταινίες να είναι sold out μέρες πριν. Γενικά, αν ενδιαφέρεστε για κάποια ταινία, μην πάτε 10 λεπτά πριν περιμένοντας να βρείτε. Πληροφορηθείτε και αγοράστε το εισιτήριό σας νωρίτερα. Πληροφορίες για το πρόγραμμα και γενικώς για το φεστιβάλ στο site www.aiff.gr.

Εγώ θα πω δυο λόγια για την ταινία Synecdoche, New York (Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης), την πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Charlie Kaufman, σεναριογράφου των Being John Malkovich, Confessions of a Dangerous Mind, Eternal Sunshine of a Spotless Mind κ.α.

Και αυτή ττη φορά, ο Kaufman παίζει με κάποιο μυαλό, αυτό του Caden Cotard, ενός θεατρικού σκηνοθέτη με μεγάλες φιλοδοξίες και πολλά προβλήματα στις διαπροσωπικές του σχέσεις. Προσπαθεί να ανεβάσει στη σκηνή μια αναπαράσταση της Νέας Υόρκης, σε ένα σενάριο που θα χτίζεται με τον καιρό, βάσει των προσωπικών του βιωμάτων.

Σε πιο χαμηλούς τόνους από τα υπόλοιπα σενάριά του, φαντασία και πραγματικότητα, χιούμορ και τραγικότητα, άνθρωποι και ρόλοι, όλα ανακατεύονται οδηγώντας αργά στην καταστροφή. Από το είδος των ταινιών που αρχικά σε αφήνουν με μια απορία και σου αρέσουν όσο τις σκέφτεσαι.

Ο Philip Seymour Hoffman είναι στο σύνηθες υψηλό επίπεδό του, ενώ άριστα τον πλαισιώνουν οι Samantha Morton, Catherine Keener, Tom Noonan, Emily Watson και πολλοί άλλοι.

Δυστυχώς, δεν υπάρχουν πληροφορίες για το αν πάρει διανομή.

Γιατί Πέτρο;

Σήμερα θα πάω στην ολλανδική τραγικωμωδία Left και, αν βρω, στην αυστραλιανή όπερα νουάρ (!) "Ο άνθρωπος της αιωνιότητας". Περισσότερα αύριο.
Δυστυχώς, την ίδια ώρα παίζεται αλλού η "θρησκειολογική" σάτιρα Religulous :bigcry:, αλλα επειδή την έχει σκηνοθετήσει ο Larry Charles του Borat, ευελπιστώ να πάρει διανομή.

Με μικρή καθυστέρηση:

Ένας άντρας πάει στη δουλειά και του συστήνουν ως καινούργια συνάδελφο την κοπέλα του - η οποία ωστόσο αρνείται ότι τον έχει δει ποτέ. Όταν την ξανασυναντά το απόγευμα, εκείνη κάνει πως δεν ξέρει τίποτα. Από την άλλη, λαμβάνει κλήσεις από την τροχαία για ατυχήματα που δεν θυμάται να έχει προκαλέσει. Αυτή είναι η υπόυεση του Links (Αριστερά), μίας ενδιαφέρουσας ταινίας από την ολλανδία, με διακριτικό χιούμορ και αντίστοιχη τραγικότητα.

Το θέμα αντλεί στοιχεία από την έρευνα του ανθρώπινου εγκεφάλου, δίνοντας στην ευκαιρία στην πρωταγωνίστρια να μας κάνει "επίδειξη" υποκριτικής, υποδυόμενη 5 ρόλους (την είδαμε από κοντά, είναι πιο όμορφη από ό,τι στο πανί ). Δυστυχώς, είτε λόγω αδυναμίας του σεναριογράφου, είτε λόγω... ταμπεραμέντου, η ταινία στερείται συναισθηματικής έντασης που θα της έδινε τη δύναμη που της λείπει.


Ένας θρύλος όχι τόσο γνωστός έξω από το Σίδνεϋ, είναι ο αγράματος άνθρωπος που, αν και έζησε μέθυσος ανάμεσα σε πόρνες, κάποτε ανακάλυψε το Θεό μέσα από τη λέξη "Eternity" (αιωνιότητα), την οποία έγραφε κάθε νύχτα σε διάφορα σημεία της πόλης. Αυτή την ιστορία διηγείται στο "The Eternity Man" (ο άνθρωπος της αιωνιότητας) ο Julien Temple, γνωστός από τις μουσικές του ταινίες, μεταφέροντας στην οθόνη τα ποιήματα της Dorothy Porter και τη μουσική που έγραψε για αυτά ο Jonathan Mills. Το αποτέλεσμα είναι, όπως το περιγράφει το πρόγραμμα, μία μείξη του Moulin Rouge και των Μπρεχτικών έργων.

Σκηνοθετικά η ταινία είναι αρκετά δυνατή, ειδικά οι σκηνές με τις πόρνες και τους άστεγους, καθώς και οι προβολές παλιών ντοκυμανταίρ στους τοίχους της πόλης. Ωστόσο, η μουσική δεν μου άρεσε καθόλου και έτσι αδυνατούσα να παρακολουθήσω τις σκηνές που είχαν κυρίως λόγο και όχι δράση. Κρίμα που δεν επιλέχθηκε μία νέα, σύγχρονη μελοποίηση.

Ο σκηνοθέτης ήταν παρών στην προβολή και μετά το τέλος δέχθηκε ερωτήσεις (με την υπεύθυνη εκ μέρους του φεστιβάλ να μεταφράζει τα μισά και αυτά ανακριβώς). Μας εξήγησε ότι τον εντυπωσίασε το πως η πίστη ενός ανθρώπου εκφράστηκε με αυτόν τον τρόπο, μερικές δεκαετίες πριν την έλευση των Grafitti. Ρωτήθηκε ποια είναι η δική του πίστη, απάντησε, με δισταγμό (ή ίσως ενοχλημένος), "άθεος" και έλαβε συγχαρητήρια από τον θεατή που του έθεσε την ερώτηση.

Κάποιος άλλος τον ρώτησε αν τη γύρισε σε film ή highdef και απάντησε το δεύτερο, δηλώνοντας ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα. Το highdef, είπε, κάνει τις ταινίες πολύ πιο εύκολες και φτηνές στην παραγωγή, με αποτέλεσμα να κάνει τον κινηματογράφο πιο προσιτό στους δημιουργούς. Το μέλλον είναι σίγουρα εκεί.


Τέλος, είδα το Spoorloos (Χωρίς ίχνος), το ολλανδικό θρίλερ του George Sluizer, από το 1988: Τρία χρόνια μετά την εξαφάνιση της γυναίκας του, ο Rex Hofman συνεχίζει να την αναζητά, έστω για να μάθει την αλήθεια. Ο απαγωγέας, ένας Γάλλος οικογενειάρχης, θέλει να τον συναντήσει, αλλά όλο διστάζει. Η ταινία αποτελεί μεγάλη στιγμή του παγκόσμιου κινηματογράφου, και για του λόγου το αληθές, μετά από πέντε χρόνια έγινε αμερικάνικο remake από τον ίδιο σκηνοθέτη και τους Jeff Bridges και Kiefer Sutherland στους πρωταγωνιστικούς ρόλους και, φυσικά, με πιο χαρούμενο τέλος.