- 17 June 2006
- 49,351
Κάπου εκεί στο γενικό ψάξιμο και μετά τα χρόνια της μεταπολίτευσης και την δόση ελέφαντα σε Θεοδωράκη, Λεοντή, Ρίτσο και ακατανόμαστο φαίνεται πως ήρθε η ώρα γιά την αναγέννηση του ελληνικού ροκ.
Ιδού δύο δείγματα από την εποχή εκείνη που χαράχτηκαν βαθειά στο πετσί μου και πρόσφατα επαναποκτήθηκαν.
Β. Παπακωνσταντίνου - Φοβάμαι - Minos
Ο Β. Παπακωνσταντίνου πάντα είχε φωνή. Ήταν η φωνή.
Το είχαμε καταλάβει όλοι από τον Πέτρο τον Γιόχαν και τον Φραντς. Και φυσικά ότι δεν ήταν το στύλ του.
Στο Φοβάμαι έχουμε την πρώτη δειλή αλλά αποφασιστική προσπάθεια αλλαγής.
Συνθέτες σχεδόν δοκιμασμένοι (σίγουρα αργότερα πετυχημένοι έως και μεγάλοι) υπογράφουν. Μάνος Λοίζος, Γ, Γλέζος, Λ. Παπαδόπουλος, Γ. Ζουγανέλης. Στιχουργοί επίσης.
Με βάση τη φωνή του Βασίλη ο κημπορντίστας Κ. Γανωσέλης ενορχηστρώνει την λιτή μπάντα αριστουργηματικά. Αδιαμφισβήτητα η καλύτερη ενορχήστρωση του σύγχρονου ροκ, δίπλα στους κορυφαίους δίσκους του Σαββόπουλου (Βρώμικο ψωμί). Τα πρότυπα είναι σαφώς δυτικά και το ελληνικό στοιχείο δεν φαίνεται σαν μύγα στο γάλα, απλά αναδεικνύεται.
Τα σύνθι του Γανωσέλη πρωτοποριακά (στο break του Κουρσάρου νομίζεις ότι παίζει ο Keith Emerson και κόβεις και φλέβες -και αυτό είναι κομπλιμέντο).
Η rhythm section βράχος, κύρια στην τέχνη του Γ. Ζηκογιάννη, του καλύτερου μπασίστα που πέρασε από το ελληνικό ροκ, ίσως μαζί με τον Ντάλα. Οι επηρεασμοί από Jaco είναι φανεροί, αλλά συγχωρούνται επειδή δένουν άρτια με τις συνθέσεις.
Όλα τα άλλα όργανα στέκονται σε πολύ ψηλό επίπεδο, και γιά μοναδική φορά χάρη στον Γανωσέλη βγαίνει ένα σύνολο, όπως προαναφέρθηκε, όχι δυτικόφερτο, αλλά όρθιο και ρωμαλέο και χωρίς "ναι, αλλά..."
Τώρα γιά τα κομμάτια τι να πούμε...
Κάποια φορέθηκαν αρκετά. Κάποια λιγώτερο. Ξεκινάω από τα δεύτερα. Πρώτη Μαίου, Θα φύγεις μοναχή, Τσιφτετέλι αυτόνομο, Ο τρελλός, Πρέβεζα, Χαράματα Ομόνοια.
Και φυσικά το βαρύ πυροβολικό, Κουρσάρος, Στέλλα, Σ ακολουθώ.
Ένας ελληνικός ροκ δίσκος με τίποτα γιά πέταμα. Ακόμα και τα πιό μέτρια του δίσκου η μέτρια διασκευή του Sebastian και το φοβάμαι έχουν τη δική τους ιστορία.
Δίσκος σταθμός στο ελληνικό ροκ, μιά αρχή γιά τον Βασίλη.
Μουσικές ταξιαρχίες - ΕΜΙ
Την ίδια εποχή ο σάλος με το όνομα Μουσικές Ταξιαρχίες έδινε και έπαιρνε.
Ήμουν σμηνίτης στο Καβούρι όταν ακόμα ο ομώνυμος δίσκος ήταν ζωντανές συναυλίες. Στη σκηνή μιά εμπειρία. Στο δίσκο ...κάπως ξεφουσκωμένη η εμπειρία αλλά παρ όλα αυτά κατάθεση άποψης και τεκμηρίωση.
Εδώ έχουμε μιά πολύ λιγώτερο ικανή μπάντα με μόνη εξαίρεση την κιθάρα του Δρόλαπα να έχει τέτοια ποιότητα αλλά συγχρόνως μαζί και αυτό το ελληνικό ξεκάρφωμα. Φυσικά μιά φωνή σαν του Τζίμη δεν θέλει και πολλά φρου φρου και αρώματα όπως λένε κι οι στίχοι.
Και μόνος του να τραγουδάει αρκεί.
Εδώ ξεχωρίζουν το disco tsoutsouni, το φοβερό one song for the Calavrita place (εξαιρετικός ο Δρόλαπας), το γνωστό γιά τη θύελλα που ξεσήκωσε με την αθυροστομία του Ερωτικό, το μπλουζ ροκ Πάρε το χαπάκι σου και το ντίσκο Εκλογές.
Ακόμα ένας δίσκος με σχεδόν 80-90% καθαρότητα.
Η φωνή σαν ένας νέος Ζάππα η πηγή έμπνευσης η ίδια, οι συνθέσεις δυνατές οι στίχοι και το σερβίρισμα κορυφαίοι.
Μιά νέα εποχή γιά το ελληνικό ροκ.
Ιδού δύο δείγματα από την εποχή εκείνη που χαράχτηκαν βαθειά στο πετσί μου και πρόσφατα επαναποκτήθηκαν.
Β. Παπακωνσταντίνου - Φοβάμαι - Minos
Ο Β. Παπακωνσταντίνου πάντα είχε φωνή. Ήταν η φωνή.
Το είχαμε καταλάβει όλοι από τον Πέτρο τον Γιόχαν και τον Φραντς. Και φυσικά ότι δεν ήταν το στύλ του.
Στο Φοβάμαι έχουμε την πρώτη δειλή αλλά αποφασιστική προσπάθεια αλλαγής.
Συνθέτες σχεδόν δοκιμασμένοι (σίγουρα αργότερα πετυχημένοι έως και μεγάλοι) υπογράφουν. Μάνος Λοίζος, Γ, Γλέζος, Λ. Παπαδόπουλος, Γ. Ζουγανέλης. Στιχουργοί επίσης.
Με βάση τη φωνή του Βασίλη ο κημπορντίστας Κ. Γανωσέλης ενορχηστρώνει την λιτή μπάντα αριστουργηματικά. Αδιαμφισβήτητα η καλύτερη ενορχήστρωση του σύγχρονου ροκ, δίπλα στους κορυφαίους δίσκους του Σαββόπουλου (Βρώμικο ψωμί). Τα πρότυπα είναι σαφώς δυτικά και το ελληνικό στοιχείο δεν φαίνεται σαν μύγα στο γάλα, απλά αναδεικνύεται.
Τα σύνθι του Γανωσέλη πρωτοποριακά (στο break του Κουρσάρου νομίζεις ότι παίζει ο Keith Emerson και κόβεις και φλέβες -και αυτό είναι κομπλιμέντο).
Η rhythm section βράχος, κύρια στην τέχνη του Γ. Ζηκογιάννη, του καλύτερου μπασίστα που πέρασε από το ελληνικό ροκ, ίσως μαζί με τον Ντάλα. Οι επηρεασμοί από Jaco είναι φανεροί, αλλά συγχωρούνται επειδή δένουν άρτια με τις συνθέσεις.
Όλα τα άλλα όργανα στέκονται σε πολύ ψηλό επίπεδο, και γιά μοναδική φορά χάρη στον Γανωσέλη βγαίνει ένα σύνολο, όπως προαναφέρθηκε, όχι δυτικόφερτο, αλλά όρθιο και ρωμαλέο και χωρίς "ναι, αλλά..."
Τώρα γιά τα κομμάτια τι να πούμε...
Κάποια φορέθηκαν αρκετά. Κάποια λιγώτερο. Ξεκινάω από τα δεύτερα. Πρώτη Μαίου, Θα φύγεις μοναχή, Τσιφτετέλι αυτόνομο, Ο τρελλός, Πρέβεζα, Χαράματα Ομόνοια.
Και φυσικά το βαρύ πυροβολικό, Κουρσάρος, Στέλλα, Σ ακολουθώ.
Ένας ελληνικός ροκ δίσκος με τίποτα γιά πέταμα. Ακόμα και τα πιό μέτρια του δίσκου η μέτρια διασκευή του Sebastian και το φοβάμαι έχουν τη δική τους ιστορία.
Δίσκος σταθμός στο ελληνικό ροκ, μιά αρχή γιά τον Βασίλη.
Μουσικές ταξιαρχίες - ΕΜΙ
Την ίδια εποχή ο σάλος με το όνομα Μουσικές Ταξιαρχίες έδινε και έπαιρνε.
Ήμουν σμηνίτης στο Καβούρι όταν ακόμα ο ομώνυμος δίσκος ήταν ζωντανές συναυλίες. Στη σκηνή μιά εμπειρία. Στο δίσκο ...κάπως ξεφουσκωμένη η εμπειρία αλλά παρ όλα αυτά κατάθεση άποψης και τεκμηρίωση.
Εδώ έχουμε μιά πολύ λιγώτερο ικανή μπάντα με μόνη εξαίρεση την κιθάρα του Δρόλαπα να έχει τέτοια ποιότητα αλλά συγχρόνως μαζί και αυτό το ελληνικό ξεκάρφωμα. Φυσικά μιά φωνή σαν του Τζίμη δεν θέλει και πολλά φρου φρου και αρώματα όπως λένε κι οι στίχοι.
Και μόνος του να τραγουδάει αρκεί.
Εδώ ξεχωρίζουν το disco tsoutsouni, το φοβερό one song for the Calavrita place (εξαιρετικός ο Δρόλαπας), το γνωστό γιά τη θύελλα που ξεσήκωσε με την αθυροστομία του Ερωτικό, το μπλουζ ροκ Πάρε το χαπάκι σου και το ντίσκο Εκλογές.
Ακόμα ένας δίσκος με σχεδόν 80-90% καθαρότητα.
Η φωνή σαν ένας νέος Ζάππα η πηγή έμπνευσης η ίδια, οι συνθέσεις δυνατές οι στίχοι και το σερβίρισμα κορυφαίοι.
Μιά νέα εποχή γιά το ελληνικό ροκ.
Last edited:
