Λύκαινα ντυμένη πρόβατο

Irene Schweizer & Pierre Favre: Irene Schweizer & Pierre Favre (Intakt CD 009)
Irene Schweizer: Chicago Piano Solo (Intakt CD 065)

Αμα τη δείς και δεν την ξέρεις, σου θυμίζει θεοσεβούμενη θείτσα από το φιλόπτωχο της ενορίας. Είναι μία σεμνή μαίτρ από την Ελβετία, ανάμεσα στους 5 ή 6 κορυφαίους σύγχρονους δάσκαλους στο όργανό της, 40 τόσα χρόνια στο κουρμπέτι, που παίζει πιάνο και ντραμς. Είναι στο πάλκο από τα 12 χρόνια της, με τεράστια κλασσική παιδεία αρχικά, την αποπλάνησε η τζάζ στην εφηβεία της. Μη με ρωτήσετε Τι ακριβώς παίζει: αυτό που παίζει είναι πέρα από κατηγορίες και ταμπέλες. Εδώ και χρόνια η Irene Schweizer κουβαλάει στην πλάτη της την ταμπέλα του θηλυκού Cecil Taylor. Είναι λάθος και δείχνει μόνο την αδυναμία των κριτικών να περιγράψουν με λόγια τους πολυρυθμικούς και πολυφωνικούς τυφώνες που εξαπολύει από το κλαβιέ. Είναι πολύ πιο φιλική προς τον ακροατή απ ότι ο Taylor αλλά η μαστοριά της δεν υπολείπεται στο ελάχιστο από αυτόν ή οποιονδήποτε άλλο ομότεχνό της: έχεις πάντα ανάγλυφη την αίσθηση της δομής σ αυτό το ακρόαμα που δείχνει να βρίσκεται σε μόνιμη κατάσταση βρασμού: εκτείνεται σε μια ευρύτατη γκάμα από τον ψίθυρο και το αποπλανητικό μουρμουρητό μέχρι την έκρηξη και τις άναρθρες κραυγές. Το άγγιγμά της είναι μοναδικό, η άρθρωση άκρως αποφασιστική, αστραφτερή, τέλεια. Το αριστερό χέρι συχνά προσεγγίζει τον ήχο σαν κρουστό ενώ το δεξί στήνει ένα τρελλό χορό πάνω στις οκτάβες, διατρέχει φρενήρες ολόκληρη τη δυναμική του πληκτρολογίου, από ιριδισμούς και νότες που τρεμοφέγγουν μέχρι τα πιο εκωφαντικά fortissimi λες και βρίσκεσαι καταμεσής στο σιδεράδικο του διαβόλου. Υυφαίνει συμμετρίες που στη συνέχεια τις αναποδογυρίζει, παθιάζεται με τα μελωδικά σχήματα και αμέσως μετά τα κοροϊδεύει και αποπνέει μια χαρά πέρα για πέρα ενδημική που σε παρασύρει σαν παλιρροϊκό κύμα.
To solo άλμπουμ είναι το απόσταγμα της τέχνης της. Μιάς τέχνης που μοιάζει να την ξαναέχτισε από την αρχή, μετά από τον “βλάσφημο” ριζοσπαστισμό του ελεύθερου αυτοσχεδιασμού. Eίναι ένας δίσκος κυριολεκτικά εκπληκτικός, εκ των ων ούκ άνευ για κάθε δισκοθήκη που θέλει να έχει σχέση με το σύγχρονο πιάνο.
Το άλμπουμ με τα ντουέτα μαζί με τον Pierre Favre είναι ένα αριστούργημα: ο Favre είναι ένας από τους πιο μελωδικούς σύγχρονους ντράμερ, αυτός που χρησιμοποίησε πρώτος τον όρο singing drums. Στήνει εδώ ένα απίστευτο κουβεντολόϊ ανάμεσα στις μεμβράνες και στα κύμβαλα που σου κόβει την ανάσα. Η Schweizer είναι ολοτρίγυρα, άλλοτε συνδιαλέγεται μαζί του κι άλλοτε υπογραμμίζει, αντιπροτείνει ή υπονομεύει.
Δύο κα-τα-πλη-κτι-κά άλμπουμ σύγχρονης μουσικής.
Και ναι: συστήνονται ανεπιφύλακτα σε όλους.

Περισσότερα εδώ:
http://www.intaktrec.ch/schweizer-a.htm

Δημοκηδής said:

αμάν, τι ήταν αυτό !!!!

Λύμπε :adore::adore::adore:

Click to expand...

Keep your cool, old chap :aetsch:
And, above everything else, always think twice before spending some of that hard earned cash of yours :ciao: :smile:

btw Διονύση, το αδικείς το Carnegie Hall.
Το ξαναακούω αυτή την εποχή. Τεράστιο.
Post Bartok hardcore modernism σίγουρα. Αλλά Τεράστιο όπως και νά'χει.