- 17 June 2006
- 14,350
Tim Berne: Open, Coma (Screwgun CD - 2002)
Η λέξη ασυμμάζευτο είναι εκείνη που χαρακτηρίζει καλύτερα αυτό το επιβλητικό διπλό άλμπουμ: του λείπει η οικονομία, η αίσθηση του μέτρου, επιλογή συνειδητή από μέρους του δημιουργού του που το ξεχείλωσε εδώ όσο μπορούσε, με σκοπό να εκτιμήσει τα κέρδη και τη χασούρα στο τέλος: 4 μακροσκελέστατα κομμάτια, τα τρία απ αυτά ηχογραφημένα “ζωντανά” και το ένα σε στούντιο. Χρονικές διάρκειες από 28 έως 46 πρώτα λεπτά (!). Περιδιαβαίνουν περίπου ολόκληρη τη μοντέρνα μουσική φιλολογία. Μουσική αγωγιμότητα ενισχυμένη από απαράμιλλη συνθετική δεξιοτεχνία, ο δίσκος είναι σχοινοβασία ανάμεσα σε ελεύθερες φόρμες και κομψεπίκομψα φιλοτεχνημένα μοτίβα, σχεδιασμένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. To τελικό αποτέλεσμα είναι ένα άλμπουμ με πέρα για πέρα Συμφωνικό χαρακτήρα, χαοτικό, εξαιρετικά παράτολμο, ώρες ώρες μνημειακό αλλά και γεμάτο ρωγμές.
Αρχίζει με μια ηλεκτρική κιθάρα. Ενα τραχύ μεταλλικό σόλο από τον Marc Ducret, πραγματεία πάνω στον επιτηδευμένο Θόρυβο, παραδομένο σε εκτενείς φράσεις και γοερές στριγγλιές από feedback, ασυγκράτητο, που δείχνει να μη μπορεί να περιορισθεί μέσα σε δομικά πλέγματα, καλλιτεχνικούς σχεδιασμούς και κάθε λογής συνθετικά τεχνάσματα. Ωρες ώρες σου θυμίζει τον Hendrix αν και ποτέ δεν θα έκανες το λάθος να χαρακτηρίσεις τον Ducret ροκ κιθαρίστα. Εχει να κάνει με τα blues και το funk που περιπλανιώνται εδώ σαν φαντάσματα, καθώς η κιθάρα χάνεται μέσα σε περίπλοκους δαίδαλους, ανάβει πυρκαγιές, υποδιαιρεί συνέχεια το μέτρο αλλά πάντα μοιάζει να επιστρέφει εκεί, σαν να κουβαλάει μια κατάρα που δεν μπορεί να την ξορκίσει και να απαλλαγεί. Σταδιακά μπαίνουν και οι υπόλοιποι: ένα εξαιρετικό 10μελές σύνολο που μιλάει φαρσί όλες τις σύγχρονες μουσικές γλώσσες -Copenhagen Art Ensemble- και επιτίθεται συνέχεια με εκκεντρικούς ήχους που θυμίζουν εξπρεσιονιστικό καρτούν κι από κοντά o Herb Robertson με το Fender Rhodes και ο ίδιος ο Tim Berne, που μοιάζει να υπερίπταται πάνω από αυτό το ακουστικό μωσαϊκό με το άλτο του, σαν μοναχικός αετός. Παλεύουν με τις μελωδικές ιδέες τους: θολώνουν τα όριά τους, τους αντιπαρατίθενται, τις ζορίζουν, αναλύουν όλες τους τις προεκτάσεις, μέχρι που τις απλώνουν μπροστά σου λεηλατημένες, ανοχύρωτες, γυμνές.
Ασφαλώς και έχει βγάλει καλύτερα πράγματα ο Tim Berne. Θα αποτολμήσω όμως να πώ πως, αν στην κονσόλα του ήχου καθόταν ο Teo Macero, ο δίσκος θα είχε τη μισή διάρκεια και θα μιλούσαμε για ένα σύγχρονο Αριστούργημα που φανερώνει πολλούς από τους δρόμους που θα ακολουθήσει η σύγχρονη μουσική στα χρόνια που έρχονται. Κάμποσο editing θα του έκανε καλό αλλά, ακόμη και ως έχει, εξακολουθεί να παραμένει ένα έργο συγκλονιστικό που, την τελευταία στιγμή, κλώτσησε την καρδάρα με το γάλα. Όπως και να έχει, 4 στα 5 από μένα: δεν θα μπορούσα να διανοηθώ τη δισκοθήκη μου χωρίς αυτό.
Attachments
Last edited by a moderator:
