- 17 June 2006
- 14,350
David Liebman: Colors (hatOLOGY CD – 2003)
Ο Dave Liebman γεννήθηκε στη Ν. Υόρκη το 1946 και σπούδασε Ιστορία στο Πανεπιστήμιο. Παράλληλα, σπούδασε σαξόφωνο και πιάνο και έκανε κακές παρέες: Pete La Roca, Chic Corea, Dave Holland και Miles Davis – τον ακούς στα άλμπουμ του τελευταίου “On The Corner”, “Dark Magus”, “Big Fun” και “Get Up With It”. Σεβάσμια πλέον φιγούρα της σύγχρονης αυτοσχεδιαζόμενης μουσικής, ο Lieb θεωρείται από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους δάσκαλους. Παίζει τενόρο και σοπράνο σαξόφωνο και ανήκει στη φουρνιά των “πνευστών” της avant-garde που ήρθαν μετά τον John Coltrane. Κοινώς: “where is the beat, the melody, the beauty?”.
Το “Colors” είναι ένα άλμπουμ για σόλο τενόρο σαξόφωνο. Ηχητική εξερεύνηση που κινείται στα απώτατα όρια των δυνατοτήτων του οργάνου, όσον αφορά τους ήχους που μπορεί κάποιος να πάρει απ αυτό. Ηχογραφήθηκε το 1998. 6 κομμάτια με τίτλους “Red”, “Black”, “White", “Grey”, “Blue” και “Yellow”, παιγμένα 2 φορές με την ίδια ακολουθία. Την πρώτη φορά, η έμφαση είναι στην αρχιτεκτονική. Τη δεύτερη, μετακομίζει στις ηχητικές χροιές. Ο Lieb, τελείως υποκειμενικά, μετατρέπει σε μουσική τον τρόπο που οι αισθήσεις προσλαμβάνουν τα χρώματα. Για όσους νομίζουν πως οι μουσικοί που παίζουν free απλώς “βαράνε”, η δεύτερη σειρά των εκτελέσεων έρχεται να διευκρινίσει και να φωτίσει καλύτερα τις δομές μέσα στις οποίες κινείται ο μουσικός: στέρεες, συμπαγείς, μονολιθικές αλλά και αντισυμβατικές στο έπακρο. Ασκήσεις ελεγχόμενου λυρισμού ακραία επεισοδιακές, γεμάτες από σπρωξιές ευφορίας, μπουκωμένη μελωδικότητα, νοσταλγικές ελαστικές παραλλαγές που κλώθουν και υφαίνουν μελωδίες μέσα από τα σπλάχνα άλλων μελωδιών. Είναι αναπτυγμένες με έναν πλούσιο ήχο που μοιάζει να εκπυρσοκροτεί σε όλες τις τονικότητες ταυτόχρονα, επεξεργασμένες στο έπακρο, αρθρωμένες με κατηγορηματική αφηγηματική λογική. Κάτι σαν Cecil Taylor αλλά για τενόρο σαξόφωνο.
Ακραία μοναδικό, το άλμπουμ απαιτεί απερίσπαστη προσοχή, από την αρχή μέχρι το τέλος του. Απευθύνεται σε γενναίους ακροατές που όμως διαθέτουν κοινό νού: ο Bartok δεν είναι Mozart. Ο Πέκινπα δεν είναι Ταρκόφσκυ. Ο Ουγκώ δεν είναι Μπέκετ.
