- 17 June 2006
- 49,351
έχω αναφερθεί αρκετές φορές στον Bireli Lagrene, τον κιθαρίστα αυτόν που είναι στα βασικά μου ακούσματα τα τελευταία 6-7 χρόνια.
Στην περίπτωση αυτή έχουμε 3 δίσκους, δυό άνω της δεκαετίας και έναν φετεινό.
Το ενδιαφέρον στις 3 διαφορετικές περιπτώσεις (και αγαπημένος μου γρίφος κάθε φορά που αγοράζω δίσκους) είναι το άτυπο παιχνίδι προγνωστικών σχετικά με το πόσο καλός θα αποδειχθεί ένας δίσκος από τη στιγμή της παραγγελίας του ή αγοράς του.
Στην πρώτη περίπτωση έχουμε το παράδειγμα προς απόφυγή.
Ο χρυσούς κανών λέει: "Μην αγοράσετε ποτέ δίσκο που σας προτείνει χαιεντάς. Ακόμα και αν γνωρίζετε τον καλλιτέχνη"
Μάλιστα. Πριν από κάτι μήνες, χαζεύοντας κάπου στο φόρουμ γιά έναν γιαπωνέζο που δεν ήξερε τι είχε, κάτι σαν τον "έλληνα κροίσο με νησί με 9 γράμματα", τί το ήθελα και πήγα να δώ τι προτείνει γιά ακρόαση. Και πέφτω πάνω σ αυτό.
Έχοντας κάπου 15 Lagrene και μην έχοντας καν δει τον συγκεκριμένο, συν το γεγονός ότι συνοδεύεται από Marcus Miller και Michel Petrucciani αλλά και Kenny Garret και Lenny White, δεν ήθελε και πολύ και πάτησα το add to cart....
Ο δίσκος είναι της εποχής 94, όπου πλέον ο Lagrene έχει σαφώς ενηλικιωθεί και ψάχνει τις Αμερικανικες ρίζες του (αν έχει). Παραδόξως, αν και έχει κάτσει πολλές φορές δίπλα σε μεγάλους και τους έβαλε τα γιαλιά, εδώ ...δεν. Ο δίσκος γενικά είναι ένα τεράστιο μπον φιλέ, ένα τεράστιο καλοψημένο Τ bone steak, με μόνο τον Petrucciani να βάζει ενα δείγμα καυτερής μουστάρδας, έστω. Το καμάρι μου, αρκείται να παίζει, (όσο τον αφήνουν) ο δε ήχος, τρομάρα του γιαπωνέζου χαιεντά, άστα να πάνε. Κρίμα τα στέρεα και τα μηχανήματα. Αμα είναι νάχεις τέτοιους δίσκους....
Τελικά ...διπλό και εντός έδρας. Ειδικά γιά μένα. Γιά σας, εξαρτάται. Αν είστε χαινετάδες θα προσκυνήσετε και θα με ευχαριστήσετε. Αν όχι αφήστε το. Θα βρείτε άλλους Lagrene να κάνετε κέφι.
Στην δεύτερη περίπτωση έχουμε το αναμενόμενο.
Ο δίσκος Just The Way you are, κυκλοφόρησε στην αρχή της χρονιάς και είναι δείγμα της σύγχρονης και συνεπώς πιό ώριμης δουλειάς του Lagrene. Αν και στο εξώφυλλο υπάρχει το λογότυπο Gypsy Project που είναι αναφορά στις δουλειές που κάνει από το 2003 και μετά, ακολουθώντας τα χνάρια της παράδοσης του Django Reinhardt στο στυλ της jazz manouche, εδώ έχουμε την πιό ραφιναρισμένη έκδοση της προσέγγισης, καθώς υπάρχει το σαξόφωνο του Frank Wolf, όπως και στον δίσκο Move, και εκτός του πιστού δεύτερου κιθαρίστα Hono Winterstein, και μπασίστα Diego Impert, υπάρχουν και τύμπανα (Andre Ceccarelli, και πιάνο). Το αποτέλεσμα είναι να ακούγεται ο δίσκος σαν κάτι ανάμεσα στον ήχο των Gypsy Project, αλλά και της περιόδου Blue eyes. Μόνο πρόβλημα, τα standards φαίνονται εξαντλημένα, καθώς όλα τα δυνατά έχουν καλυφθεί σε προηγούμενους δίσκους. Από την άλλη πλευρά το παίξιμό του έχει φτάσει σε εξαιρετικό επίπεδο και αποζημιώνει. Προσωπικά τα προγνωστικά εδώ γράψανε ένα μεγάλο Χ ενδεχομένως και εντός έδρας. Γιά έναν συλλέκτη θα έλεγα, που έχει πάνω από 10 (και τα καλά Lagrene) ίσως είναι υπερβολή. Γιά κάποιον που δεν έτυχε όμως να ασχοληθεί με τον κιθαρίστα μπορεί να προτείνεται άφοβα.
Τέλος στο προπο υπάρχουν και οι εκπλήξεις.
Ο δίσκος Bireli Lagrene trio Live in Marciac, ήταν γιά μένα από εκείνους τους δίσκους που έρχονται κάθε τόσο μπροστά σου και εσύ γιά διάφορους λόγους, τους προσπερνάς και τους περιφρονείς. Πάνω από δέκα φορές μπήκε σε wish lists και την τελευταία στιγμή βγήκε από το καλάθι. Τι έφταιγε?
Αγνωστο... Ίσως η σύνθεση με ακουστικό μπάσο (Crhis Minh Doky) και τύμπανα (Andre Ceccarelli) που με παρέπεμπε στην εποχή Blue Eyes, καλή και αντιπροσωπευτική, αλλά όχι τόσο τραβηχτική γιά μένα όσο η Gipsy Project ή η Front Page ή οι συνεργασίες, ίσως η μεταβατική περίοδος 1994 που μόλις διαμόρφωνε ήχο και στυλ και ξέφευγε από τη ρετσινιά κλώνου του Django, ίσως το ότι ήταν μόνο τρίο.
Προχτές βρέθηκε μπροστά μου σε κεντρικό κατάστημα. Η πρώτη μου σκέψη ήταν "δεν βαριέσαι, αντί να παραγγέλνεις...στο κάτω κάτω ένα παραπάνω ένα παρακάτω..."
Τελικά η μέρα, ή μάλλον η νύχτα ήταν καλή στο Marciac... Ο Bireli είναι σε αφάνταστη φόρμα, και επίσης οι παλιοί του δυό γνώριμοι. Φτιάχνουν ένα εξαιρετικά δεμένο τρίο, με τον Lagrene να λάμπει, και να βγάζει από τα μανίκια του κάθε διαθέσιμο και μη άσσο, επιδεικνύοντας με χαρά πρωτάρη όλα του τα κόλπα, χωρίς όμως να κουράζει ή να σου φαίνεται ότι το παρακάνει. Και οι άσσοι είναι πολλοί, τί Wes, τι Benson, τι Barney Kessel, τι Django. Όλοι είναι εκεί, όλοι σε ένα. Οι εκτελέσεις σφαιράτες, από το ζωντανό Softly as the morning sunrise, το τρεχάτο Donna Lee, (που προφανώς αποστήθισε κοντά στον φίλο του Jaco Pastorius), ένα πολύ αλλαγμένο Nuages, αλλά και Stella by starlight και γενικά ...δεν πετάς τίποτα.
Εδώ λοιπόν έχουμε άσσο, εντός έδρας, αλλά μάλλον κάτι σε 5άρα ή 7άρα.
Προτείνεται σε γνώστες και μη, φίλους και εχθρούς ακόμα και στον Δημήτρη Ν.
Στην περίπτωση αυτή έχουμε 3 δίσκους, δυό άνω της δεκαετίας και έναν φετεινό.
Το ενδιαφέρον στις 3 διαφορετικές περιπτώσεις (και αγαπημένος μου γρίφος κάθε φορά που αγοράζω δίσκους) είναι το άτυπο παιχνίδι προγνωστικών σχετικά με το πόσο καλός θα αποδειχθεί ένας δίσκος από τη στιγμή της παραγγελίας του ή αγοράς του.
Στην πρώτη περίπτωση έχουμε το παράδειγμα προς απόφυγή.
Ο χρυσούς κανών λέει: "Μην αγοράσετε ποτέ δίσκο που σας προτείνει χαιεντάς. Ακόμα και αν γνωρίζετε τον καλλιτέχνη"
Μάλιστα. Πριν από κάτι μήνες, χαζεύοντας κάπου στο φόρουμ γιά έναν γιαπωνέζο που δεν ήξερε τι είχε, κάτι σαν τον "έλληνα κροίσο με νησί με 9 γράμματα", τί το ήθελα και πήγα να δώ τι προτείνει γιά ακρόαση. Και πέφτω πάνω σ αυτό.
Έχοντας κάπου 15 Lagrene και μην έχοντας καν δει τον συγκεκριμένο, συν το γεγονός ότι συνοδεύεται από Marcus Miller και Michel Petrucciani αλλά και Kenny Garret και Lenny White, δεν ήθελε και πολύ και πάτησα το add to cart....
Ο δίσκος είναι της εποχής 94, όπου πλέον ο Lagrene έχει σαφώς ενηλικιωθεί και ψάχνει τις Αμερικανικες ρίζες του (αν έχει). Παραδόξως, αν και έχει κάτσει πολλές φορές δίπλα σε μεγάλους και τους έβαλε τα γιαλιά, εδώ ...δεν. Ο δίσκος γενικά είναι ένα τεράστιο μπον φιλέ, ένα τεράστιο καλοψημένο Τ bone steak, με μόνο τον Petrucciani να βάζει ενα δείγμα καυτερής μουστάρδας, έστω. Το καμάρι μου, αρκείται να παίζει, (όσο τον αφήνουν) ο δε ήχος, τρομάρα του γιαπωνέζου χαιεντά, άστα να πάνε. Κρίμα τα στέρεα και τα μηχανήματα. Αμα είναι νάχεις τέτοιους δίσκους....
Τελικά ...διπλό και εντός έδρας. Ειδικά γιά μένα. Γιά σας, εξαρτάται. Αν είστε χαινετάδες θα προσκυνήσετε και θα με ευχαριστήσετε. Αν όχι αφήστε το. Θα βρείτε άλλους Lagrene να κάνετε κέφι.
Στην δεύτερη περίπτωση έχουμε το αναμενόμενο.
Ο δίσκος Just The Way you are, κυκλοφόρησε στην αρχή της χρονιάς και είναι δείγμα της σύγχρονης και συνεπώς πιό ώριμης δουλειάς του Lagrene. Αν και στο εξώφυλλο υπάρχει το λογότυπο Gypsy Project που είναι αναφορά στις δουλειές που κάνει από το 2003 και μετά, ακολουθώντας τα χνάρια της παράδοσης του Django Reinhardt στο στυλ της jazz manouche, εδώ έχουμε την πιό ραφιναρισμένη έκδοση της προσέγγισης, καθώς υπάρχει το σαξόφωνο του Frank Wolf, όπως και στον δίσκο Move, και εκτός του πιστού δεύτερου κιθαρίστα Hono Winterstein, και μπασίστα Diego Impert, υπάρχουν και τύμπανα (Andre Ceccarelli, και πιάνο). Το αποτέλεσμα είναι να ακούγεται ο δίσκος σαν κάτι ανάμεσα στον ήχο των Gypsy Project, αλλά και της περιόδου Blue eyes. Μόνο πρόβλημα, τα standards φαίνονται εξαντλημένα, καθώς όλα τα δυνατά έχουν καλυφθεί σε προηγούμενους δίσκους. Από την άλλη πλευρά το παίξιμό του έχει φτάσει σε εξαιρετικό επίπεδο και αποζημιώνει. Προσωπικά τα προγνωστικά εδώ γράψανε ένα μεγάλο Χ ενδεχομένως και εντός έδρας. Γιά έναν συλλέκτη θα έλεγα, που έχει πάνω από 10 (και τα καλά Lagrene) ίσως είναι υπερβολή. Γιά κάποιον που δεν έτυχε όμως να ασχοληθεί με τον κιθαρίστα μπορεί να προτείνεται άφοβα.
Τέλος στο προπο υπάρχουν και οι εκπλήξεις.
Ο δίσκος Bireli Lagrene trio Live in Marciac, ήταν γιά μένα από εκείνους τους δίσκους που έρχονται κάθε τόσο μπροστά σου και εσύ γιά διάφορους λόγους, τους προσπερνάς και τους περιφρονείς. Πάνω από δέκα φορές μπήκε σε wish lists και την τελευταία στιγμή βγήκε από το καλάθι. Τι έφταιγε?
Αγνωστο... Ίσως η σύνθεση με ακουστικό μπάσο (Crhis Minh Doky) και τύμπανα (Andre Ceccarelli) που με παρέπεμπε στην εποχή Blue Eyes, καλή και αντιπροσωπευτική, αλλά όχι τόσο τραβηχτική γιά μένα όσο η Gipsy Project ή η Front Page ή οι συνεργασίες, ίσως η μεταβατική περίοδος 1994 που μόλις διαμόρφωνε ήχο και στυλ και ξέφευγε από τη ρετσινιά κλώνου του Django, ίσως το ότι ήταν μόνο τρίο.
Προχτές βρέθηκε μπροστά μου σε κεντρικό κατάστημα. Η πρώτη μου σκέψη ήταν "δεν βαριέσαι, αντί να παραγγέλνεις...στο κάτω κάτω ένα παραπάνω ένα παρακάτω..."
Τελικά η μέρα, ή μάλλον η νύχτα ήταν καλή στο Marciac... Ο Bireli είναι σε αφάνταστη φόρμα, και επίσης οι παλιοί του δυό γνώριμοι. Φτιάχνουν ένα εξαιρετικά δεμένο τρίο, με τον Lagrene να λάμπει, και να βγάζει από τα μανίκια του κάθε διαθέσιμο και μη άσσο, επιδεικνύοντας με χαρά πρωτάρη όλα του τα κόλπα, χωρίς όμως να κουράζει ή να σου φαίνεται ότι το παρακάνει. Και οι άσσοι είναι πολλοί, τί Wes, τι Benson, τι Barney Kessel, τι Django. Όλοι είναι εκεί, όλοι σε ένα. Οι εκτελέσεις σφαιράτες, από το ζωντανό Softly as the morning sunrise, το τρεχάτο Donna Lee, (που προφανώς αποστήθισε κοντά στον φίλο του Jaco Pastorius), ένα πολύ αλλαγμένο Nuages, αλλά και Stella by starlight και γενικά ...δεν πετάς τίποτα.
Εδώ λοιπόν έχουμε άσσο, εντός έδρας, αλλά μάλλον κάτι σε 5άρα ή 7άρα.
Προτείνεται σε γνώστες και μη, φίλους και εχθρούς ακόμα και στον Δημήτρη Ν.
Last edited: