Καταμεσίς του καλοκαιριού μου κράτησε πολύ καλή παρέα το αριστούργημα του Μιχαήλ Μπουλγκάκωφ. Το τελείωσα αρχές Αυγούστου και λυπήθηκα που έπρεπε να το αποχωριστώ. Ακολούθησα αντίστροφα τα ίχνη και βρέθηκα σ' αυτό εδώ το διπλό cd του περιβόητου (ελέω Κώστα...) για τους μύστες της μουσικής παρέας εδώ μέσα, Σιμόν Ναμπάτωφ:
Το αγόρασα και το κατέβασα ως σειρά συμπιεσμένων (σε φορμά vorbis ogg) αρχείων ήχου. Δυστυχώς η εταιρία δεν έδινε και το κείμενο του φυλλαδίου του cd, ούτε και τις φωτογραφίες. Το πρώτο τουλάχιστον είναι απαραίτητο, γιατί συμπεριλαμβάνει επεξηγήσεις του Ναμπάτωφ για την επιλογή των κεφαλαίων του βιβλίου που απετέλεσαν την πηγή έμπνευσης και την αναφορά για τα 10 συνολικά μουσικά κομμάτια του διπλού cd.
Το σαββατοκύριακο που πέρασε άκουσα πρόχειρα τα τέσσερα πρώτα και προσεκτικά το πρώτο, που φέρει τον ίδιο τίτλο με το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου. Εντυπωσιάστηκα - για να μην πω ενθουσιάστηκα - για τους εξής λόγους:
Το έργο ανασυνθέτει εκπληκτικά την αλλόκοτη ατμόσφαιρα ενός χαλαρού ζεστού απομεσήμερου όπου παραμονεύει η πρόκληση της διαλογικής αντιπαράθεσης με το -μη αναγνωρισμένο- Πονηρό, με τις μοιραίες συνέπειες.
Η επιλογή των βασικών θεμάτων, με το υπέροχο και αλλόκοτο θέμα του βιολιού που συνοδεύεται από το κοντίνουο του μπάσσου για να αποδώσει έξοχα τα αισθήματα της ραθυμίας και της ερημιάς, δίνοντας και μια νότα υποσυνείδητης απειλής και το εβένινο, γοητευτικό θέμα του πιάνου, που επίσταται και απολαμβάνει τη σύγχυση που δημιουργεί είναι έξοχη, συνδυάζεται και συνελίσσεται θαυμάσια με τον αυτοσχεδιασμό της τρομπέτας και της ντραμς. Διαθέτει εξαιρετική ισορροπία και πείθει αβίαστα για την ύπαρξη ενός σοφιστικέ σκελετού, μελετημένου μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, στον οποίο επικάθεται ένα φαντεζί και κομψότατο οικοδόμημα.
Από την μουσική πηγάζει άφθονο χιούμορ, ηδονιστικό ή σαρκαστικό ορισμένες φορές, ενώ δε θα μπορούσε φυσικά να λείπει ο στοχασμός, γιατί όπως είναι γνωστό προαπαίτηση του καλού χιούμορ είναι η ευφυΐα. Με αυτά συνδυάζεται, στα κατάλληλα σημεία και μια δραματική, σκοτεινή διάθεση, με χαρακτηριστικότερο το φινάλε, με τις σκοτεινές συγχορδίες του πιάνου και το κλαψούρισμα της τρομπέτας, που επιφέρει την μακρινή ανάμνηση του ντουέτου του Σαμουήλ Γκόλντενμπεργκ και του Σμύλε, από τις Εικόνες από μία Έκθεση του Μούσοργκσκυ.
Μου απομένουν άλλα 9 κομμάτια. Καιρού επιτρέποντος - λόγω εργασίας - θα επανέλθω...
Το αγόρασα και το κατέβασα ως σειρά συμπιεσμένων (σε φορμά vorbis ogg) αρχείων ήχου. Δυστυχώς η εταιρία δεν έδινε και το κείμενο του φυλλαδίου του cd, ούτε και τις φωτογραφίες. Το πρώτο τουλάχιστον είναι απαραίτητο, γιατί συμπεριλαμβάνει επεξηγήσεις του Ναμπάτωφ για την επιλογή των κεφαλαίων του βιβλίου που απετέλεσαν την πηγή έμπνευσης και την αναφορά για τα 10 συνολικά μουσικά κομμάτια του διπλού cd.
Το σαββατοκύριακο που πέρασε άκουσα πρόχειρα τα τέσσερα πρώτα και προσεκτικά το πρώτο, που φέρει τον ίδιο τίτλο με το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου. Εντυπωσιάστηκα - για να μην πω ενθουσιάστηκα - για τους εξής λόγους:
Το έργο ανασυνθέτει εκπληκτικά την αλλόκοτη ατμόσφαιρα ενός χαλαρού ζεστού απομεσήμερου όπου παραμονεύει η πρόκληση της διαλογικής αντιπαράθεσης με το -μη αναγνωρισμένο- Πονηρό, με τις μοιραίες συνέπειες.
Η επιλογή των βασικών θεμάτων, με το υπέροχο και αλλόκοτο θέμα του βιολιού που συνοδεύεται από το κοντίνουο του μπάσσου για να αποδώσει έξοχα τα αισθήματα της ραθυμίας και της ερημιάς, δίνοντας και μια νότα υποσυνείδητης απειλής και το εβένινο, γοητευτικό θέμα του πιάνου, που επίσταται και απολαμβάνει τη σύγχυση που δημιουργεί είναι έξοχη, συνδυάζεται και συνελίσσεται θαυμάσια με τον αυτοσχεδιασμό της τρομπέτας και της ντραμς. Διαθέτει εξαιρετική ισορροπία και πείθει αβίαστα για την ύπαρξη ενός σοφιστικέ σκελετού, μελετημένου μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, στον οποίο επικάθεται ένα φαντεζί και κομψότατο οικοδόμημα.
Από την μουσική πηγάζει άφθονο χιούμορ, ηδονιστικό ή σαρκαστικό ορισμένες φορές, ενώ δε θα μπορούσε φυσικά να λείπει ο στοχασμός, γιατί όπως είναι γνωστό προαπαίτηση του καλού χιούμορ είναι η ευφυΐα. Με αυτά συνδυάζεται, στα κατάλληλα σημεία και μια δραματική, σκοτεινή διάθεση, με χαρακτηριστικότερο το φινάλε, με τις σκοτεινές συγχορδίες του πιάνου και το κλαψούρισμα της τρομπέτας, που επιφέρει την μακρινή ανάμνηση του ντουέτου του Σαμουήλ Γκόλντενμπεργκ και του Σμύλε, από τις Εικόνες από μία Έκθεση του Μούσοργκσκυ.
Μου απομένουν άλλα 9 κομμάτια. Καιρού επιτρέποντος - λόγω εργασίας - θα επανέλθω...