Κώστας Θεοδώρου – «Νόστος» (Λύρα 1999)
Ο Κώστας Θεοδώρου είναι ένας πολύ σημαντικός μουσικός που ζει στην Θεσσαλονίκη. Τον γνωρίσαμε ως αφανή ήρωα στις πρώτες δισκογραφικές απόπειρες του Θ. Παπακωνσταντίνου (έχει βάλει το χεράκι του και στη «Βροχή») και του Σ. Μάλαμα όπου συμμετείχε ως μουσικός και, σε αρκετές περιπτώσεις, είχε την επιμέλεια των ενορχηστρώσεων. Επίσης είναι ενεργό μέλος των καταπληκτικών Primavera en Salonico, της μπάντας που αποτέλεσε το όχημα της Σαββίνας Γιαννάτου, με το οποίο έφτασε ως τα αυτιά του Manfred Eicher.
Στα 1999 κυκλοφόρησε από την Lyra ο πρώτος προσωπικός δίσκος του, που ελάχιστα κοινά έχει με τις συμμετοχές του που αναφέρθηκαν πιο πάνω. Κατ’εμέ από τις λαμπρότερες κυκλοφορίες ελληνικής τζαζ. Χωρίς να γίνομαι ιερόσυλος, το «Νόστος» κάλλιστα θα μπορούσε να έχει κυκλοφορήσει από την E.C.M. Άλλωστε το εξώφυλλο είναι “ecm-ικού” χαρακτήρα, το ίδιο και οι συνθέσεις. Το άλμπουμ χωρίζεται σε δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος κυριαρχεί κάπως, ένα ethnic στοιχείο. Ο Θεοδώρου (κρατώντας παραδοσιακά, κατά κύριο λόγο, όργανα στα χέρια του όπως κρητικό λαούτο, νταούλι, μπουζούκι) μας παρουσιάζει, συνοδευόμενος από πλειάδα άριστων μουσικών (Σινόπουλος-λύρα πολίτικη, Φαραζής-πιάνο και ακορντεόν, Αχαλινωτόπουλος-κλαρίνο, Κανέλλος-τύμπανα, Δημητριάδης-φλάουτο, D.Hayes-τρομπέτα, S.Satskov-τρομπόνι), πέντε όμορφα κομμάτια, όπου ανάμεσα στο χαλαρωτικό «Αντάμωμα» με το οποίο ξεκινάει το άλμπουμ και τον «Αποχαιρετισμό» με το οποίο κλείνει το α’ μέρος, παρεμβάλλεται ένα μείγμα μουσικών εμπνεύσεων αντλούμενων κυρίως από την Μεσόγειο και τα Βαλκάνια, αλλά πάντα η διάθεση είναι τζαζ.
Παρά το γεγονός ότι το πρώτο μέρος είναι πολύ ελκυστικό, η αποκάλυψη έρχεται στο δεύτερο. Ο Θεοδώρου πιάνει το αγαπημένο του κοντραμπάσο, η ορχήστρα πια, με την επιπλέον συνδρομή των Σιδηροκαστρίτη (τύμπανα), Μπενετάτου (πιάνο) και Σιγανίδη (επίσης κοντραμπάσο) φλερτάρει αρκετά με την αυτοσχεδιαστική τζαζ και μας χαρίζει απλόχερα τρία υπέροχα κομμάτια: το «Νόστος» με μια καταπληκτική συνομιλία σαξοφώνου-ακορντεόν, το «Ταξίδι» με το όμορφο θέμα των πνευστών και το «Cap de Creus» με τα φωνητικά της Μαρίας Θωϊδου. Οι αυτοσχεδιασμοί δίνουν και παίρνουν, με τον Θεοδώρου στο κοντραμπάσο να μην μένει απλός παρατηρητής.
Το β’ μέρος και συνάμα το άλμπουμ, κλείνει με ένα ήρεμο πιανιστικό κομμάτι τις «Φωτεινές προθέσεις».
Θα τολμήσω να συστήσω αυτό το άλμπουμ, σε όσους δεν το έχουν, ίσως, ανακαλύψει.
Last edited:
