10 Χρόνια χωρίς την Φλέρυ....

Κάθε τόσο μας βάζεις να κυττάμε τις πίσω μας σελίδες....

1977: Σε ένα σπίτι κάπου στο Κουκάκι φιλική παρέα και έρχεται η όρηξη στην Φλέρυ και στον Γιώργο (Μούτσιο) να τραγουδήσουν ντουέτο. Κάποιος έπρεπε να βαράει και κανένα ακομπανιαμέντο στην κιθάρα που βρέθηκε κάπου. Μετά τις επιδόσεις μου στα μεταναστο-σκυλάδικα της Αμερικής (έπρεπε και να τρώω βλέπεις...) κρίθηκα σαν ο πλέον κατάλληλος για τη δουλειά. Ευτυχώς δεν ηχογραφήθηκε....αλλά έτσι κι' αλλιώς έπαιζα όσο πιό σιγά γινότανε...:music-smiley-006:

Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τη Φλέρυ......

Ποιος είν τρελός από έρωτα;
Ας κάνει λάκκους την αυγή
Να πάμε εκεί να πιούμε
Τη βροχή,

Μια που εμείς
σε όποια στέγη αράξουμε
Σε όποιαν αυλή

Ο άνεμος χαλνάει τον ουρανό
Τα δέντρα κι η στείρα γη
Μέσα σε μας βουλιάζει

Δημοκηδής said:

Φίλε με αυτά που κατά καιρόν γράφεις, να ήξερες πόσο σε ζηλεύω .......

Click to expand...

+ 1

Αληθινή καλλιτέχνης.
Δεν μπορώ να καταλάβω,πως άνθρωποι που δίνονται τόσο πολύ στην τέχνη τους,τους τραβάει παράλληλα τόσο πολύ το σκοτάδι.Το πιό πιθανό είναι,ότι προσπαθούν μέσα απο την τέχνη να το αποδιώξουν,αλλά δεν τα καταφέρνουν πάντα.

Αν η Φλέρυ τραγούδαγε rock ή punk (λέμε τώρα) θα είχε πολύ χειρότερη αντιμετώπιση. Ας είναι καλά ο Μάνος

Συμφωνώ με όλους σας. Πέθανε μόνη της παρατημένη και άφραγκη.
Και στους ''απολίτιστους'' αμερικάνους, μ' ένα χιτ από τη δεκαετία του 1960 ζουν και τα εγγόνια σου.

Η ηχογράφηση στην ΕΡΤ ,μυθική.

Η ηχογράφηση στην ΕΡΤ ,μυθική.

Click to expand...

δεν ξερω αν πουλιεται ακομα απο την ΕΡΤ το παραπανω σι ντι, αλλα πραγματικα αξιζει να υπαρχει σε καθε δισκοθηκη.

Πέρα από την εκπληκτική φωνή της και τη σεμνότητα της ως καλλιτέχνη, ξέρω από ανθρώπους που τη γνώρισαν και από μια συνέντευξη της πριν είκοσι χρόνια στο ραδιόφωνο, πως πάλεψε πολύ στην προσωπική ζωή της και πέρασε καταστάσεις πολύ δύσκολες.

Με τις ηχογραφήσεις της όμως ζει στη μνήμη και στην καρδιά τη δικιά μας και των επόμενων και αυτό είναι πάρα πολύ σπουδαίο.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΝΩΛΑΚΟΣ said:

Η ηχογράφηση στην ΕΡΤ ,μυθική.

Click to expand...

Eιδικά όταν αναπαράγεται από τελικούς Lamm και τα Parsifal...

Άδικος ο κόσμος για πολλούς μεγάλους

Δαμιανός Δημητριάδης said:

Πέρα από την εκπληκτική φωνή της και τη σεμνότητα της ως καλλιτέχνη, ξέρω από ανθρώπους που τη γνώρισαν και από μια συνέντευξη της πριν είκοσι χρόνια στο ραδιόφωνο, πως πάλεψε πολύ στην προσωπική ζωή της και πέρασε καταστάσεις πολύ δύσκολες.

Με τις ηχογραφήσεις της όμως ζει στη μνήμη και στην καρδιά τη δικιά μας και των επόμενων και αυτό είναι πάρα πολύ σπουδαίο.

Click to expand...

Μεγάλη τραγουδίστρια.
Δυστυχώς ψυχικά ιδιαίτερα εύθραυστη.
Προσπάθησε νά θεραπευτεί καί μέσω τής Τέχνης της.
Η ίδια μάλλον δεν τά κατάφερε,ίσως να κέρδισε κάποια χρόνια παραπάνω...
Αλλά μάς άφησε μερικά πολύτιμα ντοκουμέντα με την φωνή της...
Οταν πηγαίνω στην Παιανία πού ´κοιμάται´πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο δέν την ξεχνώ ποτέ..
Πάντα ανάβω ένα κεράκι παραδίπλα στο δικό της Μνήμα και στού Χατζιδάκι πού είναι ´κολλητά´.

Δημοκηδής said:

Φίλε με αυτά που κατά καιρόν γράφεις, να ήξερες πόσο σε ζηλεύω .......

Click to expand...

Κοίτα, εγώ ένας μέτριος κιθαρίστας ήμουνα... Ο κουμπάρος μου όμως (και κολλητός μου φίλος από το 1964) είναι η πηγή των περισσότερων γνωριμιών μου με τέτοιους ανθρώπους. Είναι Μουσικός με κεφαλαίο Μ. Δεν θα τον ξέρεις η πιάτσα όμως τον ξέρει.

Τι θάλεγες να πάμε να ακούσουμε τον Λάκη τον Παππά να τραγουδάει Ματωμένο Γάμο μόλις γυρίσουμε από τις διακοπές;;; Είναι φίλος...και υπάρχει ακόμα...

Κάπου είχα διαβάσει ότι μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες του ανθρωπίνου γένους είναι ο χωρισμός της Καρδιάς από το Νου. Ο χωρισμός αυτός είναι, ίσως, αποτέλεσμα του φόβου: ο Νους προφυλάσσει ενώ η Καρδιά δεν διστάζει να παίρνει τα πιο τρελά ρίσκα.
Το να μπορείς να ακολουθείς την καρδιά σου αψηφώντας τον κίνδυνο, είναι εξόχως ηρωικό. Άλλωστε, οι μεγαλύτερες επιτεύξεις της καρδιάς είναι και οι πιο ανιδιοτελείς.
Μια τέτοια ηρωίδα ήταν και η Φλέρυ. Η ευαισθησία της πήγαζε από το θάρρος της να ακολουθήσει τις προσταγές του βαθύτερου είναι της, όσο επικίνδυνο και να ήταν αυτό. Γι’ αυτό και στην ερμηνεία της δεν κρατούσε γι’ αυτήν τίποτε, έδινε τα πάντα.

Τα παραπάνω μπορεί να είναι εντελώς λάθος, άλλωστε δεν είχα την τύχη να την γνωρίσω, ούτε άλλωστε μπήκα στον κόπο να μάθω λεπτομέρειες από την ζωή της (ντρέπομαι, αλλά δεν έχω διαβάσει ούτε την βιογραφία της). Είναι μόνο αυτή η αίσθηση του χωρίς όρια δοσίματος που αποπνέει η ερμηνεία της, ακόμα και στα πιο απλά τραγούδια, ακόμα και στις πιο ερασιτεχνικές της στιγμές, που νοιώθεις την καρδιά της να σπαρταρά χωρίς όρια και χωρίς καμία προφύλαξη, φτάνοντας στο μεδούλι του τραγουδιού και ακόμα παραπέρα.

Θέλω να πιστεύω ότι όταν, μετά από, ίσως, πολλές γενιές, βρούμε την απαραίτητη ισορροπία, πρώτα-πρώτα μεταξύ μας και έπειτα με τον υπόλοιπο πλανήτη, ο φόβος δε θα μπορεί να κρατά δέσμιο και αποξενωμένο το Νου από την Καρδιά μας. Ίσως τότε, όλοι οι άνθρωποι να μπορούν να τραγουδούν με παρόμοια αισθαντικότητα με αυτήν της Φλέρυς.

Ακούστε την Φλέρυ, ίσως ακούσετε το μέλλον…