Oι 3 σονάτες γιά πιάνο τού Paul Hindemith γράφτηκαν διαδοχικά μέσα στό 1936 λίγο πρίν ο υποτιμημένος σήμερα Συνθέτης αυτο-εξοριστεί στήν Ελβετία μπροστά στήν απειλή τού Ναζισμού στήν πατρίδα του.
Ο Hindemith λάτρης τής ´εκτεταμένης τονικότητας´συχνά είδε τον μουσικό εαυτό του να συνθλίβεται ανάμεσα στον ιδεαλισμό τού Webern καί στόν πραγματισμό τού Orff και να αισθάνεται ότι ´πατά σέ δύο βάρκες´-τήν ατονικότητα και τήν πολυτονικότητα-.
Οι σονάτες γιά πιάνο προσήλκυσαν το ενδιαφέρον τού Gould,ο οποίος μέ τον γνωστό ναρκισσιστικό σαρκασμό του τίς θεώρησε σάν ´Εργα πού προσφέρουν περισσότερη απόλαυση στον ερμηνευτή παρά στον ακροατή´.
Η ερμηνεία του και στίς 3 είναι αναφοράς...
Γιά τον Gould οι δύο πρώτες σονάτες έχουν τίς ρίζες τους απ´ευθείας απο το Καλοσυγκερασμένο Κλειδοκύμβαλο τού Bach και η τρίτη από τίς τελευταίες σονάτες τού Beethoven.
Η Πρώτη σονάτα πιό ´ψυχρή´δίνει στον Gould την δυνατότητα να ερμηνεύσει αλλά και να ανα-λύσει τήν μουσική τού Hindemith ,μέ την εξαιρετική τεχνική του...
Η Δευτερη σονάτα έργο πολύ πιό ´δυναμικό´ξεκινά μέ έναν σχεδόν jazz στακάτο τρόπο,πού τήν διαπερνά και στά 4 μέρη της.
Η Τρίτη σονάτα έργο μαγευτικό μέ ένα αίσθημα γλυκυτητας αλλά και εγκατάλειψης επιτρέπει στον Gould να δόσει μαθήματα πιάνου..
Σελίδες πολύ ενδιαφέρουσας μουσικής,άλλοτε όμορφης ,αλλοτε ψυχρής,άλλοτε ρυθμικής ,άλλοτε απόμακρης,πού ερμηνεύονται με μοναδική δεξιοτεχνία απο τον Μεγάλο Αυτιστικό τή πιανιστικής Τέχνης..
Δίσκος Μουσικής εντιμότητας,πού προτείνεται ανεπιφύλακτα γιά τούς λάτρεις τού πιάνου.
Ο Gould κάποια στιγμή ενδιαφέρθηκε και γιά την διεύθυνση Ορχήστρας.
Στά μέσα τής δεκαετίας τού 50 είχε μάλιστα διευθύνει το Ulricht απο την 2η Συμφωνία τού Mahler...
Ομως σάν γνήσιος υποχονδριος παραπονιόταν πώς όταν διηύθυνε ένοιωθε πόνους στήν πλάτη και δέν μπορούσε να αποδώσει όσο καλά ήθελε στό πιάνο.
Στίς 8 Σεπτεμβρίου τού 1982 (πέθανε απο εγκεφαλικό στίς 27/9 τού ιδίου έτους)ηχογράφησε γιά μικρή ορχήστρα(13 μέλη)τό Ειδύλλιο τού Siegfrid τού Wagner..
O Gould διευθύνει εξαιρετικά και με μεγάλη αφοσίωση το μικρό σύνολο από την Συμφωνική τού Τοροντο (δυο βιολιά,1 βιολα,1τσέλο,1κόντρα-μπάσσο,δύο κλαρινέτα,ενα φαγκότο,2 κόρνα,μιά τρομπέτα,ένα ομποε και ένα φλάουτο)και αναδεικνύει πολύ πιό γλαφυρά τήν δομή αλλά και την μελωδία τής υπέροχης αυτής Βαγκνερικής Συνθεσης,σέ σχέση μέ άλλους πολύ πιό διάσημους Αρχιμουσικούς,πού χρησιμοποίησαν μεγάλα Συμφωνικά Σύνολα...
Η επιμονή στην λεπτομέρεια και η αγάπη τού Gould στον Wagner είναι εμφανέστατες..
Ακολουθούν 3 μεταγραφές γιά πιάνο τού ιδίου τού Gould,πάνω σέ μουσική τού Βάγκνερ(Eισαγωγή στην 1η Πράξη απο τούς Αρχιτραγουδιστές τής Νυρεμβέργης,Αυγή και Ταξίδι τού Ζιγκφριντ στον Ρήνο και Ειδύλλιο τού Ζιγκφριντ απο το Λυκόφως τών Θεών)...
O Gould επέλεξε επί τούτου να μεταγράψει μουσική πού δέν είχε ήδη μεταγραφεί γιά πιάνο απο τόν Liszt,πιθανώς γιατί ο ναρκισσισμός του δέν τού επέτρεπε τήν σύγκριση..
Φυσικά φρόντισε να διαφοροποιηθεί απο τον Liszt λέγοντας πώς οι δικές του μεταγραφές γιά πιάνο δέν αποτελούν ´κομμάτια γιά πιάνο´,αλλά απο-ενορχήστρωση τής Μουσικής γιά Ορχήστρα...!!!!
Οι ερμηνείες του είναι όλες ιδιόρρυθμες και συναρπαστικές και όπως πάντα αναλυτικές και γεμάτες μουσικές πληροφορίες.
Eξαιρετικό ενδιαφέρον έχει επίσης η σύγκριση στο Ειδύλλιο τού Ζίγκφριντ μεταξύ τής πιανιστικής μεταγραφής και τής Συμφωνικής άποψης τού Gould πού παρουσιάζονται στόν ίδιο δίσκο..
Υ.Γ.
Ο τελευταίος δίσκος πού ηχογράφησε ο Gould ήταν η σονάτα γιά πιάνο op.5 και τά piano pieces οp.3 τού R.Strauss.
Αμφότεροι οι δίσκοι αποτελούν μοναδικά ντοκουμέντα τής τέχνης τού Gould σέ έργα σπάνια καί πρωτότυπα..Αλλη μιά απόδειξη τής ιδιοφυούς και ιδιόρρυθμης αντίληψης πού είχε γιά την Τέχνη.............
