"Fucking Hardcore Rules!"

Rahsaan Roland Kirk
Το Volunteered Slavery αλλά όχι από το εκπληκτικό ομώνυμο studio άλμπουμ: το ακούω στη “ζωντανή” εκδοχή του που κυκλοφορεί σε CD με τίτλο “I, Eye, Aye”(Live Montreux 1972). Οι μουσικοί που συνοδεύουν είναι διαλεγμένοι ένας προς έναν αλλά ουσιαστικά πρόκειται για One Man Show. Ο Rahsaan είναι σε εκπληκτική φόρμα. Παίζει 2-3 πνευστά, συχνά ταυτόχρονα (!) και, ώρες ώρες, ακούγεται σαν σειρήνα στη διάρκεια αεροπορικής επιδρομής. Είναι βουτηγμένος μέσα στα blues μέχρι τα αυτιά, όπως πάντα. Είναι χάρμα να τον ακούς: σφυροκοπάει και ζουλάει και συστρέφει και εξαρθρώνει τις νότες σ ένα εκρηκτικό σόλο που βάζει φωτιά στα τόπια: κλιμακώνεται συνέχεια, πολλαπλασιάζοντας διαρκώς την έντασή του, πλούσιο σε εφευρήματα, με ένα σωρό εκπλήξεις να καραδοκούν πίσω από κάθε του στροφή. Ο ήχος του είναι πολυτονικός. Μοιάζει ακατάστατος, σαν ξεστρωμένο κρεβάτι, σωστό ρημαδιό. Απατηλή εντύπωση γιατί, όσο κι αν δείχνει ανέμελος και πουτανιάρης, διακρίνεις τα ατσάλινα δάχτυλα του ρυθμού που τον έχει πιάσει απ το λαιμό να τον στραγγαλίσει. Τον ακούς να σφύζει από μια τρομαχτική δραστηριότητα που υπολανθάνει, ένα επίπεδο κάτω από την επιφάνεια: βουίζει σαν μελίσσι, και τον κάνει να δείχνει πολύχρωμος και γεμάτος ιριδισμούς. Είναι γκαστρωμένος με κάθε λογής αναφορές σε τρείς, τουλάχιστον, γενιές της μαύρης μουσικής παράδοσης. Επιτίθεται σε όλα τα στιλ απερίσκεπτα και τα περνάει γενεές δεκατέσσερις. Αφήνεται σε κακοφωνίες, κάνει ένα σωρό μελωδικές και αρμονικές παρεκβάσεις αλλά δεν χάνει την επαφή του με το συγκινησιακό φορτίο του ούτε για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Η δριμύτητά του είναι ασταμάτητη, σκέτος αισθητικός βανδαλισμός. Καταλαβαίνεις γιατί, μόλις ο τυφλός Rahsaan έφτανε στο “Αμήν”, στις συναυλίες του, πέταγε τα σαξόφωνα, ούρλιαζε -μια κραυγή που δεν είχε τίποτα ανθρώπινο- και έσπαγε ό τι έβρισκε μπροστά του.

Aki Takase
Η Aki Takase είναι πιανίστα και γεννήθηκε στην Μαντζουρία. Θεωρείται ένα από τα πιο ραγδαία ανερχόμενα αστέρια της Ευρωπαϊκής αυτοσχεδιαζόμενης μουσικής. Εξω την αποκαλούν ήδη διάδοχο του μεγάλου Sergey Kuryokhin και την χαρακτηρίζουν “θηλυκό Cecil Taylor”. Ακούω την Tarantella 2001 από το άλμπουμ της Le Cahier Du Bal. Είναι ένας δίσκος που τον έφτιαξε έχοντας κατά νού τη χορεύτρια Anzu Furukawa: τα δάχτυλά της στο κλαβιέ προσπαθούν κατά την ίδια “να μιμηθούν και να μεταφράσουν τα βήματα της χορεύτριας”. Η Tarantella της χορεύει κυριολεκτικά σ έναν τελείως δικό της, μανιασμένο όσο και διαμελισμένο ρυθμό: με την αρμονική και ρυθμική δυναμική της τελείως ανέπαφες αλλά ταυτόχρονα τα δάχτυλα να ξεχύνονται σε εξερευνήσεις προς κάθε πιθανή ή απίθανη κατεύθυνση, σε λαβύρινθους που σου φέρνουν στο νού πολυκλαδικούς μαίανδρους, αποδομώντας τη μελωδία, ξανασμιλεύοντάς την απ την αρχή με τα κομμάτια της ανεστραμμένα (!), φέρνοντας αδιανόητες λεπτομέρειες στην επιφάνεια, αναζητώντας όλες τις μικρές περίπλοκες εσωτερικές σχέσεις στους ρυθμούς καθώς το πιάνο της περνάει των παθών του τον τάραχο.
Δεν πίστευα στα αυτιά μου. Ξαναάκουσα το κομμάτι πιο προσεκτικά. Μετά τη δεύτερη ακρόαση ένιωθα σαν να πέρασε από πάνω μου νταλίκα. Εκλεισα το player και απόμεινα να χάσκω. Δεν μπορούσα να ακούσω τίποτε άλλο για όλη την υπόλοιπη ημέρα.
Μιά καλλιτεχνική άποψη αστραφτερή, σκληροπυρηνική, ακραία ασυμβίβαστη. Για να την κατακτήσεις, θα πρέπει πρώτα να ιδρώσεις.
Από τους πιο συγκλονιστικούς δίσκους solo piano που άκουσα τα τελευταία χρόνια.
Και έχω ακούσει πάρα πολλούς…

Electric Masada: 50th Birthday Celebration, Vol. 4 (Live) (Tzadik CD – 2003)

Eχουμε ξαναμιλήσει εδώ γύρω για τον John Zorn, τον πολυπράγμονα Νεοϋορκέζο Εβραίο συνθέτη-σαξοφωνίστα/avant-garde εστέτ που είναι πολύ δύσκολο να τον κατατάξεις κάπου: αυτό που κάνει είναι στην ουσία μια όσμωση
όπου “όλοι οι καλοί χωράνε” - τα cartoons, η pop, το funk, η free jazz και το thrash metal, ο Anthony Braxton, ο Igor Stravinsky, ο Mauricio Kagel – ένα κολλάζ που μοιάζει όχι μόνο να έχει χωνέψει ό τι ακούει γύρω του αλλά έχει μια μοναδική ικανότητα να διεισδύει στον πυρήνα όλων αυτών των ετερόκλητων ακουσμάτων καθώς τα αποδομεί, εκθέτει τα επί μέρους τους μέσα από ένα σωρό φιλοπαίγμονες αντιπαραθέσεις και μετά τα ανασυνθέτει με πολλά από τα κομμάτια τους σε “λάθος” θέσεις αλλά με το πνεύμα τους άθικτο και πολλαπλά ενισχυμένο.
Το Vol. 4 είναι το καλύτερο από τη σειρά των δίσκων που κυκλοφόρησε ο John Zorn για να γιορτάσει τα 50 του χρόνια. Οι …λιπόψυχοι, ούτε που να διανοηθούν να το αποκτήσουν: είναι ένα ντελίριο υψηλής τάσης, ένα ακουστικό μακελειό που σου ματώνει τα αυτιά. Αφόρητο. Αλλά μόλις ξεπεράσεις την εχθρότητά του αρχίζεις και ακούς τα σκοτεινά υπόγεια ρεύματα που το διατρέχουν και σου φέρνουν απόηχους από άλλους κόσμους, αλλόκοτους, γεμάτους λυρισμό και μυστικιστική έκσταση.
Η μπάντα σκοτώνει: η Ikue Mori (laptop electronics) μαζί με τους Cyro Baptista, Joey Barron και Kenny Wollesen στα κρουστά, δίνουν σ αυτό το μαύρο τέρας το καρδιοχτύπι του. Ο Trevor Dunn (μπάσο) του δίνει το βηματισμό του. Ο Jamie Saft είναι στα πλήκτρα. Ο Zorn, ξεσαλωμένος στο άλτο σαξόφωνο. Και ο Marc Ribot στην κιθάρα.
Κρατήστε για πάρτη σας όλους τους Carlos και τους Ερρίκους.
Εμένα, δώστε μου Marc Ribot.