Το αντικείμενο αυτού του αφιερώματος, είναι καλοκαιρινό. Αρκούντως ελαφρύ – αν και το ‛χει το λαδάκι του – σχετικά πρόχειρο και δροσιστικό. Επίσης είναι… fusion (ή τουρλού κατά το ελληνικότερον ) - αν επιτρέπεται η έκφραση – μια που συνδυάζει στυλ από δύο μουσικές παραδόσεις, εκ των οποίων η μια γειτόνων.
Η ιστορία ξεκινά με μια παραγγελιά στο Λούντβιχ φαν – ναι, αυτόν το Λούντβιχ φαν – να γράψει την μουσική επένδυση ενός πατριωτικού και δοξαστικού θεατρικού έργου, εμπνευσμένου από την Αρχαία Ελλάδα, με το οποίο επρόκειτο να εγκαινιαστεί το νέο θέατρο της Πέστης (η γνωστή μισή ουγγρική πρωτεύουσα). Το θεατρικό, που λεγόταν Τα Ερείπια των Αθηνών, είχε απ´όλα τα καλά: Ξυπνά ξαφνικά λέει, η Αθηνά, μετά από δυο χιλιάδες χρόνια και βρίσκει τον Παρθενώνα ρημαδιό και την Αθήνα υπό την κατοχή των Οθωμανών. Απελπισμένη, αναζητά τα ίχνη του Πολιτισμού και του Ορθολογισμού, για να τα βρει – φυσικά – στην Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία, όπου τα ‛χε διαφυλάξει ο ίδιος ο Αυτοκράτορας! :bang: :BDGBGDB55:
Βρισκόμαστε στα 1811 και ο μέγιστος Λουδοβίκος έχει προλάβει να επιβληθεί στη μουσική σκηνή της Βιέννης. Έχει γράψει ήδη έξι συμφωνίες, τέσσερα κονσέρτα για πιάνο, το κονσέρτο για βιολί και πολυάριθμες σονάτες. Αντιμετωπίζει την παραγγελία με επαγγελματισμό, ως μια καλή δουλειά και το έργο που δημιουργεί, μπορεί να μη συμπεριλαμβάνεται στα αριστουργήματα του, ξεχωρίζεις όμως σε σημεία τη Μπετοβενική στόφα.
Αναμφισβήτητα το σπουδαιότερο τμήμα του έργου, είναι η εμπνευσμένη εισαγωγή του που περιέχει και τα βασικότερα θέματα που θ' ακολουθήσουν στη συνέχεια. Είναι δε, η μια από τις δύο γνωστότερες ενότητες του και η μοναδική που κατορθώνει να βρίσκει το δρόμο των συναυλιών και των ηχογραφήσεων.
Η άλλη είναι το διάσημο τούρκικο εμβατήριο με το κεφάτο χοροπηδητό του και την ενορχήστρωση την εμπνευσμένη από τις οθωμανικές στρατιωτικές μπάντες. Την εποχή εκείνη το τουρκικό ύφος είχε βρει απήχηση στη Βιέννη και στο γούστο του Μπετόβεν, που του επιφύλασσε μια μοναδική τιμητική θέση στην κορωνίδα των συμφωνιών του. Στο τέταρτο μέρος της 9ης, η ενορχήστρωση και το ύφος της άριας του τενόρου παραπέμπουν απ’ ευθείας εδώ.
Ακόμη όμως και στα σημεία που – με όλο το θάρρος – ο τεράστιος Λούντβιχ τα κάνει μαντάρα, υπάρχει η Μπετοβενική λάμψη. Για παράδειγμα το χορωδιακό των Δερβίσηδων είναι ανεκδιήγητο στην υφολογική του αυθαιρεσία. Μολονότι τα έγχορδα εισάγουν την περιδίνηση, η χορωδία θυμίζει αξύριστους ουσάρους που κάνουν τροχάδην σε στίβο μάχης! :viking: Καμία σχέση με τον ανυψούμενο διαλογισμό του σουφικού μοναστικού τάγματος δηλαδή. Και όμως αυτό το κομμάτι, παρά την αδεξιότητα του, έχει κάτι το απειλητικό και το μοιραίο που με συγκλονίζει!
Εκεί όμως που δίνω τα ρέστα μου είναι στο ολύμπιο εμβατήριο και χορωδιακό που ακολουθεί, γεμάτο από τη γνωστή μπετοβενική αξιοπρέπεια και λεβεντιά.
Όλα τα αποσπάσματα είναι από την μοναδική ολοκληρωμένη ηχογράφηση του έργου, με τη Φιλαρμονική του Βερολίνου υπό τον Μπέρνχαρντ Κλέε. Σε cd υπάρχει μόνο ως τμήμα σετ 5 cd με όλη την μουσική για το θέατρο του συνθέτη, τμήμα της έκδοσης Μπετόβεν της DG. Σε βινύλιο, φθηνή σειρά της DG, είναι σχετικά εύκολο να βρεθεί μεταχειρισμένο στην Ελλάδα ή μέσω ebay, να συνοδεύει τη φαντασία για πιάνο, ορχήστρα και χορωδία του ίδιου:
Η ιστορία ξεκινά με μια παραγγελιά στο Λούντβιχ φαν – ναι, αυτόν το Λούντβιχ φαν – να γράψει την μουσική επένδυση ενός πατριωτικού και δοξαστικού θεατρικού έργου, εμπνευσμένου από την Αρχαία Ελλάδα, με το οποίο επρόκειτο να εγκαινιαστεί το νέο θέατρο της Πέστης (η γνωστή μισή ουγγρική πρωτεύουσα). Το θεατρικό, που λεγόταν Τα Ερείπια των Αθηνών, είχε απ´όλα τα καλά: Ξυπνά ξαφνικά λέει, η Αθηνά, μετά από δυο χιλιάδες χρόνια και βρίσκει τον Παρθενώνα ρημαδιό και την Αθήνα υπό την κατοχή των Οθωμανών. Απελπισμένη, αναζητά τα ίχνη του Πολιτισμού και του Ορθολογισμού, για να τα βρει – φυσικά – στην Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία, όπου τα ‛χε διαφυλάξει ο ίδιος ο Αυτοκράτορας! :bang: :BDGBGDB55:
Βρισκόμαστε στα 1811 και ο μέγιστος Λουδοβίκος έχει προλάβει να επιβληθεί στη μουσική σκηνή της Βιέννης. Έχει γράψει ήδη έξι συμφωνίες, τέσσερα κονσέρτα για πιάνο, το κονσέρτο για βιολί και πολυάριθμες σονάτες. Αντιμετωπίζει την παραγγελία με επαγγελματισμό, ως μια καλή δουλειά και το έργο που δημιουργεί, μπορεί να μη συμπεριλαμβάνεται στα αριστουργήματα του, ξεχωρίζεις όμως σε σημεία τη Μπετοβενική στόφα.
Αναμφισβήτητα το σπουδαιότερο τμήμα του έργου, είναι η εμπνευσμένη εισαγωγή του που περιέχει και τα βασικότερα θέματα που θ' ακολουθήσουν στη συνέχεια. Είναι δε, η μια από τις δύο γνωστότερες ενότητες του και η μοναδική που κατορθώνει να βρίσκει το δρόμο των συναυλιών και των ηχογραφήσεων.
Η άλλη είναι το διάσημο τούρκικο εμβατήριο με το κεφάτο χοροπηδητό του και την ενορχήστρωση την εμπνευσμένη από τις οθωμανικές στρατιωτικές μπάντες. Την εποχή εκείνη το τουρκικό ύφος είχε βρει απήχηση στη Βιέννη και στο γούστο του Μπετόβεν, που του επιφύλασσε μια μοναδική τιμητική θέση στην κορωνίδα των συμφωνιών του. Στο τέταρτο μέρος της 9ης, η ενορχήστρωση και το ύφος της άριας του τενόρου παραπέμπουν απ’ ευθείας εδώ.
Ακόμη όμως και στα σημεία που – με όλο το θάρρος – ο τεράστιος Λούντβιχ τα κάνει μαντάρα, υπάρχει η Μπετοβενική λάμψη. Για παράδειγμα το χορωδιακό των Δερβίσηδων είναι ανεκδιήγητο στην υφολογική του αυθαιρεσία. Μολονότι τα έγχορδα εισάγουν την περιδίνηση, η χορωδία θυμίζει αξύριστους ουσάρους που κάνουν τροχάδην σε στίβο μάχης! :viking: Καμία σχέση με τον ανυψούμενο διαλογισμό του σουφικού μοναστικού τάγματος δηλαδή. Και όμως αυτό το κομμάτι, παρά την αδεξιότητα του, έχει κάτι το απειλητικό και το μοιραίο που με συγκλονίζει!
Εκεί όμως που δίνω τα ρέστα μου είναι στο ολύμπιο εμβατήριο και χορωδιακό που ακολουθεί, γεμάτο από τη γνωστή μπετοβενική αξιοπρέπεια και λεβεντιά.
Όλα τα αποσπάσματα είναι από την μοναδική ολοκληρωμένη ηχογράφηση του έργου, με τη Φιλαρμονική του Βερολίνου υπό τον Μπέρνχαρντ Κλέε. Σε cd υπάρχει μόνο ως τμήμα σετ 5 cd με όλη την μουσική για το θέατρο του συνθέτη, τμήμα της έκδοσης Μπετόβεν της DG. Σε βινύλιο, φθηνή σειρά της DG, είναι σχετικά εύκολο να βρεθεί μεταχειρισμένο στην Ελλάδα ή μέσω ebay, να συνοδεύει τη φαντασία για πιάνο, ορχήστρα και χορωδία του ίδιου:
Last edited: