Όπως έχω γράψει παλιότερα, δύσκολα αντέχω τα μεγάλα σύνολα και τους πολλούς ήχους το καλοκαίρι.
Κι ενω συνειδητά θα έψαχνα για κλασικούς μινιμαλιστές ή σόλο albums, πέρυσι το καλοκαρι έπεσα
πάνω στον δίσκο του Metheny με τον Mehldau. Σημαντική συνάντηση αν σκεφτεί κανείς τον απο χρόνων
θαυμασμό που έτρεφε ο ενας για τον άλλο. O Mehldau πρωτάκουσε την μουσική του Metheny στα 1983,
όταν ένας φίλος του έπαιξε στην κιθάρα το "Are You Going With Me?”. Aντίστοιχα, το παίξιμο ενός
πιανιστα στο "Chill", από το Moodswing του Joshua Redman, είχε σημαδέψει τον Metheny το 1994.
Tρία από τα κομμάτια του δίσκου ανήκουν στον Brad Μehldau(Unrequited, Annie's Bittersweet Cake και
Legend) ενώ τα υπόλοιπα ειναι συνθέσεις του Pat Metheny. Koρυφαίοι καλλιτέχνες και οι δυο, παίζουν
εδώ με μια ιδιαίτερη συνέργεια:ο Mehldau κλίνει προς την μελωδική-ποιητική πλευρά των κομματιών(αν ποτέ
τον δείτε σε video, προσέξτε πόσο κοντά φέρνει το σώμα του στο πιάνο θυμίζοντας το ύφος του Bill
Evans ή την προσήλωση του Glenn Gould) ενώ οι αυτοσχεδιασμοί του Metheny είναι πλούσιοι ρυθμικά.
Στο Unrequited, κομμάτι "στρωτό" ρυθμικά, ο Metheny παίζει σαν να 'χει ξεκαρφώσει τις νότες από το πεντάγραμμο
και να τις σκορπά λίγες-λίγες με τον ρυθμο που του αρέσει. Κι έτσι, χωρίς να χάσει τις αρμονικές του
καταβολές, το κομμάτι κορυφώνει, σιωπεί, εξελίσσεται με τις αλλεπάληλες αλλαγές του ρυθμού.
Για πολλούς η εντύπωση απο τον δίσκο Metheny-Mehldau συγκεντρώνεται στα κομμάτια του κουαρτέτου,
στα δυο tracks του δίσκου όπου συμπληρώνουν οι Jeff Ballard στα drums και Larry Grenadier στο μπάσο
(4 και 7), θεωρώντας το καλύτερο όχημα για το υλικό των δυο καλλιτεχνών. Κι ενω οι
τελευταίοι μαζί με τον Brad Mehldau έχουν αποδείξει περίτρανα την τέχνη τους στην σειρά Art of the Trio,
σχήματα που δεν έχουν "παίξει" πολύ στην δισκογραφία δημιουργούν ευχάριστες εκπλήξεις οταν τα υλικά δένουν...
Η έλλειψη του μπάσου στη συνεργασία Metheny-Mehldau κάνει τον ήχο αέρινο, μετέωρο, χωρίς τη
θέρμη και το θεμέλιο του μπάσου, σχεδον γυμνό απο περιτες φορεσιές, ανάλαφρο και δροσερό
σαν την καλοκαιρινή αίσθηση του λινού. Ακούγοντας το Annie's Bittersweet Cake, κι ενώ η μουσική είναι
απόλυτα αντιληπτή, ο ήχος της ίπταται, στροβιλίζεται, δεν τον γραπώνεις πουθενά, σαν να παρασύρεται
απο αέρα: κορυφαίες στιγμές αυτες μεταξύ 3:55-4:30 όπου πάνω σε ενα επίμονο μοτίβο στις χαμηλές νότες
του πιάνου, πιάνο και κιθάρα αυτοσχεδιάζουν σκορπώντας ανελέητα δεκάδες νότες για να καταλήξουν
στο αρχικό θέμα του κομματιού.
Τα υπόλοιπα tracks συμπληρώνουν ενα αξιόλογο album, ευκολοφόρετο το καλοκαίρι ακόμα και απο τους αμύητους στην jazz.
