- 17 June 2006
- 49,351
Santana Brothers. Polygram 1994
Το 1994 έβρισκε τον Carlos Santana σε μια αμφισβητούμενη φάση της καριέρας του. Μετά από μια σειρά δίσκων που κυμαίνονταν από τους απλά ικανοποιητικούς έως τους αδιάφορους (Blues for Salvador, Spirits dancing in the flesh, Milagro και το κακό live in south America) ανασκουμπώνεται και παρουσιάζει ακόμα ένα «προσωπικό» δίσκο.
Ο Carlos είχε πάντα μια παράξενη αντίληψη για το τι είναι προσωπικός δίσκος.
Σύμφωνα μ αυτήν, ο προσωπικός δίσκος έπρεπε να είναι εντελώς διαφορετικός από αυτό που αντιπροσωπεύει το ίδιο το συγκρότημα ή τουλάχιστον να έχει σημεία που να διαφοροποιείται από εκείνο σαφώς.
Οι μουσικοί που θα συμμετείχαν θα έπρεπε να είναι εντελώς διαφορετικοί με εκείνους του βασικού γκρουπ, αλλά θα έπρεπε επίσης να υπάρχουν και κάποιοι που να φανερώνουν τον γνωστό μουσικό χαρακτήρα αναφοράς. Ανάμεσά τους θα έπρεπε όμως να ήταν και κάποιοι κραυγαλέα διαφορετικοί.
Τέλος η γκάμα των κομματιών που θα περιλαμβάνονταν στην πίσω σελίδα του εξωφύλλου έπρεπε να είναι ευρύτατη και να περιλαμβάνουν σχεδόν τα πάντα, τόσο από ύφος αλλά και από συνθέτες.
Με βάση τα παραπάνω θα έλεγε κανείς ότι η συνταγή για μια παταγώδη αποτυχία ήταν δεδομένη. Τελικά όμως όχι και τόσο. Μπορεί αυτό να συνέβη συνθετικά και εμπορικά με τον πρώτο του προσωπικό δίσκο το Oneness: Silver dreams golden reality, στην συνέχεια όμως αυτό έγινε μόνο εμπορικά με το The swing of delight, ενώ ο κανόνας επιβεβαιώθηκε με μια τρανή εξαίρεση στο Ηavana Moon.
To 1994 λοιπόν φαινόταν μια καλή χρονιά για μια νέα σόλο προσπάθεια.
Αντί λοιπόν να ακολουθήσει τη συνταγή, «καινοτομεί» και πάλι και κάνει έναν σχεδόν προσωπικό δίσκο, αφού μασκάρει την προσπάθεια με μια εικονική συλλογικότητα, καθώς ο δίσκος ισοκατανέμεται στα credits με όλο το μουσικά ενεργό σόι του.
Έτσι στο εξώφυλλο του δίσκου κάτω από τον εύγλωττο τίτλο «Santana brothers», βλέπουμε τον ίδιο με τη μπαντάνα στο κεφάλι να αγκαλιάζει στοργικά τον μικρότερο αδερφό του Jorge Santana και τον ανηψιό του Carlos Hernandez. Αν κάποιος δει προσεκτικά στο κέντρο της εικόνας, ότι οι τρεις έχουν στο κέντρο την εικόνα του γεννήτορα πατέρα Santana με το βιολί στο χέρι δεν έχει ίσως περισσότερες επιλογές παρά να αφήσει το δίσκο στο ράφι και να την κάνει τρέχοντας.
Είναι όμως έτσι?
Ο μικρός αδερφός Jorge Santana ήταν και εκείνος κιθαρίστας, αρχηγός γύρω στο 71 του αρκετά γνωστού συγκροτήματος των Malo στην bay area, τον κόλπο δηλαδή του San Francisco. Στο συγκρότημα αυτό παρέλασαν αρκετοί μουσικοί που όλως τυχαίως αργότερα μεταπήδησαν στους κανονικούς Santana, ενώ οι δίσκοι του ήταν αρκετά επιτυχημένοι, ιδίως οι πρώτοι τρεις, αν και φυσικά ήταν αδύνατον να πλησιάσουν ή να ακολουθήσουν τα επιτεύγματα του μεγάλου αδελφού. Έτσι ο Jorge σύντομα μετά τη διάλυση των Μάλο πέρασε στη γενική απραξία και αφάνεια, μετά από δυό προσωπικούς δίσκους με καλύτερο τον πρώτο του 1978 με τον ομώνυμο τίτλο, αν και πολλοί αναρωτιώνται αν η αιτία της "επιτυχίας" ήταν το γραγαλιστικό του εξώφυλλο .
Για τον ακόμα μικρότερο ανηψιό και κιθαρίστα, Carlos Hernandez οι πληροφορίες και τα κατορθώματα είναι ακόμα λιγότερα.
Ο δίσκος είναι ισομοιρασμένος σε συνθέσεις των τριών, αλλά παραδόξως έχει αρκετή αναζήτηση νέων ιδεών και μουσικών φορμών, σε βαθμό πολύ μεγαλύτερο των δίσκων του Carlos της ίδιας εποχής.
Ξεκινάει με το Transmutation/industrial ένα κομμάτι που σε προδιαθέτει ευχάριστα καθώς είναι εντελώς free με τους τρεις κιθαρίστες να αυτοσχεδιάζουν με feedback, backwards tape effects, και παραμόρφωση επάνω από ένα σόλο τύμπανα μέχρι σχεδόν τα 3.5 και λεπτά οπότε μπαίνει ένα σκληρό ροκ θέμα, με την μουντή φωνή του Carlos να τραγουδάει κάτι σχετικά με «στεκόμουνα στα σταυροδρόμια… κλπ» Το θέμα, όμως είναι ότι το κομμάτι είναι εντελώς καλό σκληρό ροκ, έξω από φόρμες Santana στηριζόμενο στα πολλά τύμπανα δια χειρών δυό drummers, του ίδιου του Carlos παρακαλώ και του βασικού Karl Perazzo.
Στη συνέχεια μια κιθάρα με chorus σε βάζει στο Thoughts, ένα steady rock θέμα που είναι βάση για ένα instrumental με σόλο κιθάρα, το οποίο υπογράφει και εκτελεί όλο ο Hernadez κάτι που σε κάνει να αναρωτιέσαι, μήπως τελικά έχεις χτυπήσει… φλέβα χρυσού.
Αμέσως προσγειώνεσαι από την ροκ πτήση, σε μια εισαγωγή με την κιθάρα του Carlos στο Luz Amor y Vida. Σε κλασσικές ισπανομεξικάνικες φόρμες (mi fa) μεταξύ chacha και descarga θυμίζει αρκετά τον Carlos της τελευταίας δεκαετίας, αλλά ευτυχώς σε καλές στιγμές.
Το επόμενο κομμάτι πέφτει στη γνωστή παγίδα με τις διασκευές του Carlos. Αυτή τη φορά διαλέγει να εκτελέσει το γνωστό θέμα από το κονσέρτο Aranjuez του Rodrigo, παρέα με τον αδερφό του. Ο ήχος, ο γνωστός υπερβολικά μπάσος της Paul Reed Smith κιθάρας, που σχεδόν από εκείνη την εποχή μέχρι και σήμερα έχει αντικαταστήσει τις (κατ εμέ) πιο γλυκόηχες Gibson και Υamaha χάριν του υπερβολικού overdrive, στηρίζεται πάνω σε μια βάση σχεδόν ρεγγε, ευτυχώς όμως όχι κραυγαλέας, και τα δυό αδέρφια ανταλλάσσουν σόλα, ευχάριστα στο άκουσμα, πάνω στα keyboards του έμπειρου Chester Thompson. Τίποτα παραπάνω. Συμπαθές.
Ακολουθεί το ευχάριστο Contigo (with you) και πάλι παιγμένο από τα δυό αδέρφια. Κλασσική santanική σύνθεση, λατινομινόρε γνωστοί δρόμοι. Πολύ γλυκές και μελωδικές κιθάρες με ένα break στη μέση, θυμίζει πολύ από moonflower, amigos, festival, αλλά πέραν τούτου αδιαφορία και …ιδίως ανησυχία για το τι θα ακολουθήσει. Και είμαστε ήδη στο πέμπτο κομμάτι.
Η ανησυχία επιβεβαιώνεται στο επόμενο κομμάτι Blues latino που υπογράφει και παίζει ο Carlos ένα αργό μπλουζ – από εκείνα που χορεύαμε στις αρχές της δεκαετίας του 70 και φυσικά κάθε άλλο παρά blues.
Και εκεί ακριβώς που ετοιμάζεσαι να πεις, «κρίμα είχε δυό τρία ενδιαφέροντα κομμάτια στην αρχή…», και να βγάλεις το cd αρχίζει η ανατροπή.
La Danza. Ένα κομμάτι που συνυπογράφουν οι τρεις. Μια δομή που θυμίζει τον προσωπικό δίσκο In the skies του Peter Green του 1979. Καλό instrumental ροκ (σημειωτέον εκτός από την μία προσπάθεια για τραγούδι από τον Carlos ο δίσκος είναι όλος instrumental), που θυμίζει παλιούς Santana των τριών πρώτων δίσκων, αλλά και κάτι άλλο απροσδιόριστο, παιγμένο από γνώριμο ήχο.
Και η ανατροπή συνεχίζεται, ο Carlos Hernandez με τον ασήκωτα βαρύ ήχο του φέρνει ένα εισαγωγικό riff που δίνει βάση στον θείο του να σολάρει σε όλη την διαθέσιμη κλίμακα της κιθάρας του μέχρι περίπου το 0.50 όπου φέρνει ένα άλλο μπιτάτο uptempo riff που σε σηκώνει σχεδόν από την καρέκλα σου…. Πάλι θυμίζει Santana αλλά κάποιους άλλους σχεδόν heavy metal Santana που δεν υπήρξαν ποτέ, ή δεν ηχογράφησαν ποτέ, ή ένα δίσκο που έχασες…
Μέχρι να συνέλθεις από την ευχάριστη έκπληξη έρχεται μια άλλη εισαγωγή, για ένα άλλο instrumental το The trip όπου έχουμε επίσης ανταλλαγή σόλων. Μονότονο θέμα, που στηρίζει το ενδιαφέρον του στην συνεχή εναλλαγή σε μισό τόνο επάνω, και πάλι πίσω. Απομακρυσμένο επίσης από την συνταγή Santana, με μόνη υπενθύμιση τον ήχο της μπάντας.
Το Reflections που ακολουθεί και υπογράφει ο Jorge θυμίζει αρκετά κάτι από το III με αρκετή αναζήτηση για κάτι νέο και από τους τρεις κιθαρίστες.
Το Morning in Marin που συνθέτει και παίζει μόνος του ο Jorge με απαραμόρφωτη ηλεκτρική κιθάρα, με λίγο chorus και echo και background ήχους, κλείνει το δίσκο σε άλλο κλίμα, ήρεμο, εντελώς διαφορετικό από το σκληρό και γενικά δυνατό ήχο του δεύτερου μέρους.
Η ηχογράφηση του δίσκου είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα με master του γνωστού Bernie Grundman. Τελικά δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αριστούργημα αλλά είναι κάτι διαφορετικό, αρκετά εμπνευσμένο, άρτια παιγμένο, με φανερό ιδιαίτερα το ταλέντο του ανηψιού και έχει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον από τους δίσκους της αντίστοιχης περιόδου που έφτιαξε ο ίδιος ο Carlos με τους Santana.
Τελικά το αστέρι στο δίσκο αυτό είναι ο ανηψιός Hernandez που δίνει αυτό το κάτι άλλο, προς τις άγριες και σκληρότερες ροκ φόρμες ή από την άλλη μεριά οι απλοϊκότερες συνθέσεις του Jorge, που όμως έχουν μια φρεσκάδα και είναι έξω από τα πρότυπα του Santana. Ίσως είναι αυτό το παιχνίδι της μοίρα να επεξεργάζεσαι ένα ή δυό τραγούδια για μια ολόκληρη ζωή μέχρι ξαφνικά να σου δοθεί η ευκαιρία να τα κάνεις δίσκο, για να καρπωθεί τη δόξα άλλος. Για τον Carlos για άλλη μια φορά στην κρίσιμη στιγμή έρχεται η βοήθεια άνωθεν, και μάλιστα όχι από άσχετη πηγή. Διόλου άσχημα θα έλεγε κανείς. Πέντε με έξι καλά κομμάτια από ένα δίσκο των 11, πάνω σε μια περίοδο κάμψης ήταν ό,τι χρειαζόταν.
Για έναν συλλέκτη σαν εμένα, είναι must, για τους υπόλοιπους, με τις γνωστές τιμές των 6 ευρώ και κάτι γιατί όχι?
Σήμερα ο Jorge Santana (τον βλέπετε κάτω) έχει αναλάβει ως manager στην εταιρεία του αδερφού Carlos.
Το θέμα προέρχεται από παλαιότερη δημοσίευση στο avforum
Το 1994 έβρισκε τον Carlos Santana σε μια αμφισβητούμενη φάση της καριέρας του. Μετά από μια σειρά δίσκων που κυμαίνονταν από τους απλά ικανοποιητικούς έως τους αδιάφορους (Blues for Salvador, Spirits dancing in the flesh, Milagro και το κακό live in south America) ανασκουμπώνεται και παρουσιάζει ακόμα ένα «προσωπικό» δίσκο.
Ο Carlos είχε πάντα μια παράξενη αντίληψη για το τι είναι προσωπικός δίσκος.
Σύμφωνα μ αυτήν, ο προσωπικός δίσκος έπρεπε να είναι εντελώς διαφορετικός από αυτό που αντιπροσωπεύει το ίδιο το συγκρότημα ή τουλάχιστον να έχει σημεία που να διαφοροποιείται από εκείνο σαφώς.
Οι μουσικοί που θα συμμετείχαν θα έπρεπε να είναι εντελώς διαφορετικοί με εκείνους του βασικού γκρουπ, αλλά θα έπρεπε επίσης να υπάρχουν και κάποιοι που να φανερώνουν τον γνωστό μουσικό χαρακτήρα αναφοράς. Ανάμεσά τους θα έπρεπε όμως να ήταν και κάποιοι κραυγαλέα διαφορετικοί.
Τέλος η γκάμα των κομματιών που θα περιλαμβάνονταν στην πίσω σελίδα του εξωφύλλου έπρεπε να είναι ευρύτατη και να περιλαμβάνουν σχεδόν τα πάντα, τόσο από ύφος αλλά και από συνθέτες.
Με βάση τα παραπάνω θα έλεγε κανείς ότι η συνταγή για μια παταγώδη αποτυχία ήταν δεδομένη. Τελικά όμως όχι και τόσο. Μπορεί αυτό να συνέβη συνθετικά και εμπορικά με τον πρώτο του προσωπικό δίσκο το Oneness: Silver dreams golden reality, στην συνέχεια όμως αυτό έγινε μόνο εμπορικά με το The swing of delight, ενώ ο κανόνας επιβεβαιώθηκε με μια τρανή εξαίρεση στο Ηavana Moon.
To 1994 λοιπόν φαινόταν μια καλή χρονιά για μια νέα σόλο προσπάθεια.
Αντί λοιπόν να ακολουθήσει τη συνταγή, «καινοτομεί» και πάλι και κάνει έναν σχεδόν προσωπικό δίσκο, αφού μασκάρει την προσπάθεια με μια εικονική συλλογικότητα, καθώς ο δίσκος ισοκατανέμεται στα credits με όλο το μουσικά ενεργό σόι του.
Έτσι στο εξώφυλλο του δίσκου κάτω από τον εύγλωττο τίτλο «Santana brothers», βλέπουμε τον ίδιο με τη μπαντάνα στο κεφάλι να αγκαλιάζει στοργικά τον μικρότερο αδερφό του Jorge Santana και τον ανηψιό του Carlos Hernandez. Αν κάποιος δει προσεκτικά στο κέντρο της εικόνας, ότι οι τρεις έχουν στο κέντρο την εικόνα του γεννήτορα πατέρα Santana με το βιολί στο χέρι δεν έχει ίσως περισσότερες επιλογές παρά να αφήσει το δίσκο στο ράφι και να την κάνει τρέχοντας.
Είναι όμως έτσι?
Ο μικρός αδερφός Jorge Santana ήταν και εκείνος κιθαρίστας, αρχηγός γύρω στο 71 του αρκετά γνωστού συγκροτήματος των Malo στην bay area, τον κόλπο δηλαδή του San Francisco. Στο συγκρότημα αυτό παρέλασαν αρκετοί μουσικοί που όλως τυχαίως αργότερα μεταπήδησαν στους κανονικούς Santana, ενώ οι δίσκοι του ήταν αρκετά επιτυχημένοι, ιδίως οι πρώτοι τρεις, αν και φυσικά ήταν αδύνατον να πλησιάσουν ή να ακολουθήσουν τα επιτεύγματα του μεγάλου αδελφού. Έτσι ο Jorge σύντομα μετά τη διάλυση των Μάλο πέρασε στη γενική απραξία και αφάνεια, μετά από δυό προσωπικούς δίσκους με καλύτερο τον πρώτο του 1978 με τον ομώνυμο τίτλο, αν και πολλοί αναρωτιώνται αν η αιτία της "επιτυχίας" ήταν το γραγαλιστικό του εξώφυλλο .
Για τον ακόμα μικρότερο ανηψιό και κιθαρίστα, Carlos Hernandez οι πληροφορίες και τα κατορθώματα είναι ακόμα λιγότερα.
Ο δίσκος είναι ισομοιρασμένος σε συνθέσεις των τριών, αλλά παραδόξως έχει αρκετή αναζήτηση νέων ιδεών και μουσικών φορμών, σε βαθμό πολύ μεγαλύτερο των δίσκων του Carlos της ίδιας εποχής.
Ξεκινάει με το Transmutation/industrial ένα κομμάτι που σε προδιαθέτει ευχάριστα καθώς είναι εντελώς free με τους τρεις κιθαρίστες να αυτοσχεδιάζουν με feedback, backwards tape effects, και παραμόρφωση επάνω από ένα σόλο τύμπανα μέχρι σχεδόν τα 3.5 και λεπτά οπότε μπαίνει ένα σκληρό ροκ θέμα, με την μουντή φωνή του Carlos να τραγουδάει κάτι σχετικά με «στεκόμουνα στα σταυροδρόμια… κλπ» Το θέμα, όμως είναι ότι το κομμάτι είναι εντελώς καλό σκληρό ροκ, έξω από φόρμες Santana στηριζόμενο στα πολλά τύμπανα δια χειρών δυό drummers, του ίδιου του Carlos παρακαλώ και του βασικού Karl Perazzo.
Στη συνέχεια μια κιθάρα με chorus σε βάζει στο Thoughts, ένα steady rock θέμα που είναι βάση για ένα instrumental με σόλο κιθάρα, το οποίο υπογράφει και εκτελεί όλο ο Hernadez κάτι που σε κάνει να αναρωτιέσαι, μήπως τελικά έχεις χτυπήσει… φλέβα χρυσού.
Αμέσως προσγειώνεσαι από την ροκ πτήση, σε μια εισαγωγή με την κιθάρα του Carlos στο Luz Amor y Vida. Σε κλασσικές ισπανομεξικάνικες φόρμες (mi fa) μεταξύ chacha και descarga θυμίζει αρκετά τον Carlos της τελευταίας δεκαετίας, αλλά ευτυχώς σε καλές στιγμές.
Το επόμενο κομμάτι πέφτει στη γνωστή παγίδα με τις διασκευές του Carlos. Αυτή τη φορά διαλέγει να εκτελέσει το γνωστό θέμα από το κονσέρτο Aranjuez του Rodrigo, παρέα με τον αδερφό του. Ο ήχος, ο γνωστός υπερβολικά μπάσος της Paul Reed Smith κιθάρας, που σχεδόν από εκείνη την εποχή μέχρι και σήμερα έχει αντικαταστήσει τις (κατ εμέ) πιο γλυκόηχες Gibson και Υamaha χάριν του υπερβολικού overdrive, στηρίζεται πάνω σε μια βάση σχεδόν ρεγγε, ευτυχώς όμως όχι κραυγαλέας, και τα δυό αδέρφια ανταλλάσσουν σόλα, ευχάριστα στο άκουσμα, πάνω στα keyboards του έμπειρου Chester Thompson. Τίποτα παραπάνω. Συμπαθές.
Ακολουθεί το ευχάριστο Contigo (with you) και πάλι παιγμένο από τα δυό αδέρφια. Κλασσική santanική σύνθεση, λατινομινόρε γνωστοί δρόμοι. Πολύ γλυκές και μελωδικές κιθάρες με ένα break στη μέση, θυμίζει πολύ από moonflower, amigos, festival, αλλά πέραν τούτου αδιαφορία και …ιδίως ανησυχία για το τι θα ακολουθήσει. Και είμαστε ήδη στο πέμπτο κομμάτι.
Η ανησυχία επιβεβαιώνεται στο επόμενο κομμάτι Blues latino που υπογράφει και παίζει ο Carlos ένα αργό μπλουζ – από εκείνα που χορεύαμε στις αρχές της δεκαετίας του 70 και φυσικά κάθε άλλο παρά blues.
Και εκεί ακριβώς που ετοιμάζεσαι να πεις, «κρίμα είχε δυό τρία ενδιαφέροντα κομμάτια στην αρχή…», και να βγάλεις το cd αρχίζει η ανατροπή.
La Danza. Ένα κομμάτι που συνυπογράφουν οι τρεις. Μια δομή που θυμίζει τον προσωπικό δίσκο In the skies του Peter Green του 1979. Καλό instrumental ροκ (σημειωτέον εκτός από την μία προσπάθεια για τραγούδι από τον Carlos ο δίσκος είναι όλος instrumental), που θυμίζει παλιούς Santana των τριών πρώτων δίσκων, αλλά και κάτι άλλο απροσδιόριστο, παιγμένο από γνώριμο ήχο.
Και η ανατροπή συνεχίζεται, ο Carlos Hernandez με τον ασήκωτα βαρύ ήχο του φέρνει ένα εισαγωγικό riff που δίνει βάση στον θείο του να σολάρει σε όλη την διαθέσιμη κλίμακα της κιθάρας του μέχρι περίπου το 0.50 όπου φέρνει ένα άλλο μπιτάτο uptempo riff που σε σηκώνει σχεδόν από την καρέκλα σου…. Πάλι θυμίζει Santana αλλά κάποιους άλλους σχεδόν heavy metal Santana που δεν υπήρξαν ποτέ, ή δεν ηχογράφησαν ποτέ, ή ένα δίσκο που έχασες…
Μέχρι να συνέλθεις από την ευχάριστη έκπληξη έρχεται μια άλλη εισαγωγή, για ένα άλλο instrumental το The trip όπου έχουμε επίσης ανταλλαγή σόλων. Μονότονο θέμα, που στηρίζει το ενδιαφέρον του στην συνεχή εναλλαγή σε μισό τόνο επάνω, και πάλι πίσω. Απομακρυσμένο επίσης από την συνταγή Santana, με μόνη υπενθύμιση τον ήχο της μπάντας.
Το Reflections που ακολουθεί και υπογράφει ο Jorge θυμίζει αρκετά κάτι από το III με αρκετή αναζήτηση για κάτι νέο και από τους τρεις κιθαρίστες.
Το Morning in Marin που συνθέτει και παίζει μόνος του ο Jorge με απαραμόρφωτη ηλεκτρική κιθάρα, με λίγο chorus και echo και background ήχους, κλείνει το δίσκο σε άλλο κλίμα, ήρεμο, εντελώς διαφορετικό από το σκληρό και γενικά δυνατό ήχο του δεύτερου μέρους.
Η ηχογράφηση του δίσκου είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα με master του γνωστού Bernie Grundman. Τελικά δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αριστούργημα αλλά είναι κάτι διαφορετικό, αρκετά εμπνευσμένο, άρτια παιγμένο, με φανερό ιδιαίτερα το ταλέντο του ανηψιού και έχει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον από τους δίσκους της αντίστοιχης περιόδου που έφτιαξε ο ίδιος ο Carlos με τους Santana.
Τελικά το αστέρι στο δίσκο αυτό είναι ο ανηψιός Hernandez που δίνει αυτό το κάτι άλλο, προς τις άγριες και σκληρότερες ροκ φόρμες ή από την άλλη μεριά οι απλοϊκότερες συνθέσεις του Jorge, που όμως έχουν μια φρεσκάδα και είναι έξω από τα πρότυπα του Santana. Ίσως είναι αυτό το παιχνίδι της μοίρα να επεξεργάζεσαι ένα ή δυό τραγούδια για μια ολόκληρη ζωή μέχρι ξαφνικά να σου δοθεί η ευκαιρία να τα κάνεις δίσκο, για να καρπωθεί τη δόξα άλλος. Για τον Carlos για άλλη μια φορά στην κρίσιμη στιγμή έρχεται η βοήθεια άνωθεν, και μάλιστα όχι από άσχετη πηγή. Διόλου άσχημα θα έλεγε κανείς. Πέντε με έξι καλά κομμάτια από ένα δίσκο των 11, πάνω σε μια περίοδο κάμψης ήταν ό,τι χρειαζόταν.
Για έναν συλλέκτη σαν εμένα, είναι must, για τους υπόλοιπους, με τις γνωστές τιμές των 6 ευρώ και κάτι γιατί όχι?
Σήμερα ο Jorge Santana (τον βλέπετε κάτω) έχει αναλάβει ως manager στην εταιρεία του αδερφού Carlos.
Το θέμα προέρχεται από παλαιότερη δημοσίευση στο avforum
Attachments
Last edited:
