Ο Μozart άφησε την γενέτειρά του τό Salzburg τό 1781 γιά την Βιέννη επιθυμώντας νά βελτιώσει τήν ποιότητα ζωής του και ευελπιστώντας στήν ακόρεστη δίψα τών Βιεννέζων γιά καινουρια έργα.
Το 1784 έγραψε 4 κοντσέρτα γιά Πιάνο μέσα σέ δύο μήνες(14-17).
Το πρώτο απ´αυτά το αφιέρωσε στήν μαθήτριά του Barbara von Ployer(Βabette)ή οποία ως αρκετά ταλαντουχα το πρωτοπαρουσίασε.
Ο Mozart θεωρούσε το 14 σάν ένα ´ξεχωριστό´ κοντσέρτο και τό αγαπούσε ιδιαίτερα..
Eργο μέ ελάχιστα πνευστά,όπου το oboe και το γαλλικό κόρνο απλά ´περνούν´κατά την διάρκειά του,θα μπορούσε να ερμηνευτεί μόνον απο μικρή ορχήστρα εγχόρδων και πιάνο...
Το πρώτο μέρος (Allegro Vivace)ξεκινά μέ μιά μελωδική εισαγωγή απο τά έγχορδα γιά να ακολουθήσει μιά εξαιρετική πιανιστική cadenza ορμητική και ´φωτεινή´.Πινελιές ´σκιάς´διαπερνούν ,ως συνήθως,τά φαινομενικά χαρούμενα μέρη τών έργων τού Mozart,λές και πάντα υπάρχει μιά κρυμένη γωνιά λύπης.
Το andantino βασισμένο σέ ένα θέμα τού φίλου του και μέντορά του Johann Christian Bach,πού πέθανε τό 1782,είναι ένα απο τά κομψότερα και τρυφερότερα ´αργά´μέρη τής Μουσικής.
Προκαλεί αυτό το περίεργο συναίσθημα ,πού εμφανίζεται συχνά μετά απο τον απογευματινό ύπνο,όπου μέχρις να συνειδητοποιήσεις τόν χρόνο δέν ξέρεις άν είναι πρωί ή βράδυ...
Αυτή η αδιόρατη θλίψη τής μέρας πού σιγά-σιγά φεύγει καί πού ο απογευματινός καφές διεγείρει τίς αισθήσεις γιά να παραδόθεί η σκυτάλη ,πιό ομαλά ,στήν νύκτα.
Εάν θέμα-προσευχή στόν αέναο κύκλο,πού μάς υπενθυμίζεται έμμεσα διαρκώς,αλλά πού επιμελώς θέλουμε νά τόν ´απωθούμε´.
Το Allegro ma non troppo,μάς ´επαναφέρει στήν τάξη´..Ρυθμικό,σχεδόν μονοθεματικό,απαιτεί μιά προσεκτική δεύτερη ματιά γιά να γίνει πιό κατανοητή η πολυπλοκότητα τού θέματος,πού ώς συνήθως ο Mozart τήν υπονοεί χωρίς βερμπαλισμούς και φανφάρες...
Το Νο 14 μπορεί να μήν ανήκει στά ιδιαίτερα γνωστά κοντσέρτα τού Mozart,αλλά προσφέρει μιά μυστική τρυφερότητα,πού στά δικά μου γούστα το καθιστά πολύ αγαπητό...
Η καλύτερη ερμηνεία προέρχεται από τον Perahia,στήν εξαιρετική,ολοκληρωμένη σειρά τών κοντσέρτων τού Mozart..
Δύο άλλες πολύ ενδιαφέρουσες προτάσεις προέρχονται από τον Rudolf Serkin(Adolf Busch Chamber Players-Busch)και απο τον Richter(ζωντανή ηχογράφηση τού 1973 στην Μόσχα με διευθυντή ορχήστρας τον Rudolph Barshai,απο έναν διπλό δίκσο τής Doremi,με 5 κοντσέρτα τού Mozart).
Το 1784 έγραψε 4 κοντσέρτα γιά Πιάνο μέσα σέ δύο μήνες(14-17).
Το πρώτο απ´αυτά το αφιέρωσε στήν μαθήτριά του Barbara von Ployer(Βabette)ή οποία ως αρκετά ταλαντουχα το πρωτοπαρουσίασε.
Ο Mozart θεωρούσε το 14 σάν ένα ´ξεχωριστό´ κοντσέρτο και τό αγαπούσε ιδιαίτερα..
Eργο μέ ελάχιστα πνευστά,όπου το oboe και το γαλλικό κόρνο απλά ´περνούν´κατά την διάρκειά του,θα μπορούσε να ερμηνευτεί μόνον απο μικρή ορχήστρα εγχόρδων και πιάνο...
Το πρώτο μέρος (Allegro Vivace)ξεκινά μέ μιά μελωδική εισαγωγή απο τά έγχορδα γιά να ακολουθήσει μιά εξαιρετική πιανιστική cadenza ορμητική και ´φωτεινή´.Πινελιές ´σκιάς´διαπερνούν ,ως συνήθως,τά φαινομενικά χαρούμενα μέρη τών έργων τού Mozart,λές και πάντα υπάρχει μιά κρυμένη γωνιά λύπης.
Το andantino βασισμένο σέ ένα θέμα τού φίλου του και μέντορά του Johann Christian Bach,πού πέθανε τό 1782,είναι ένα απο τά κομψότερα και τρυφερότερα ´αργά´μέρη τής Μουσικής.
Προκαλεί αυτό το περίεργο συναίσθημα ,πού εμφανίζεται συχνά μετά απο τον απογευματινό ύπνο,όπου μέχρις να συνειδητοποιήσεις τόν χρόνο δέν ξέρεις άν είναι πρωί ή βράδυ...
Αυτή η αδιόρατη θλίψη τής μέρας πού σιγά-σιγά φεύγει καί πού ο απογευματινός καφές διεγείρει τίς αισθήσεις γιά να παραδόθεί η σκυτάλη ,πιό ομαλά ,στήν νύκτα.
Εάν θέμα-προσευχή στόν αέναο κύκλο,πού μάς υπενθυμίζεται έμμεσα διαρκώς,αλλά πού επιμελώς θέλουμε νά τόν ´απωθούμε´.
Το Allegro ma non troppo,μάς ´επαναφέρει στήν τάξη´..Ρυθμικό,σχεδόν μονοθεματικό,απαιτεί μιά προσεκτική δεύτερη ματιά γιά να γίνει πιό κατανοητή η πολυπλοκότητα τού θέματος,πού ώς συνήθως ο Mozart τήν υπονοεί χωρίς βερμπαλισμούς και φανφάρες...
Το Νο 14 μπορεί να μήν ανήκει στά ιδιαίτερα γνωστά κοντσέρτα τού Mozart,αλλά προσφέρει μιά μυστική τρυφερότητα,πού στά δικά μου γούστα το καθιστά πολύ αγαπητό...
Η καλύτερη ερμηνεία προέρχεται από τον Perahia,στήν εξαιρετική,ολοκληρωμένη σειρά τών κοντσέρτων τού Mozart..
Δύο άλλες πολύ ενδιαφέρουσες προτάσεις προέρχονται από τον Rudolf Serkin(Adolf Busch Chamber Players-Busch)και απο τον Richter(ζωντανή ηχογράφηση τού 1973 στην Μόσχα με διευθυντή ορχήστρας τον Rudolph Barshai,απο έναν διπλό δίκσο τής Doremi,με 5 κοντσέρτα τού Mozart).
