One Too Many Salty Swift and Not Goodbye - Cecil Taylor Unit ( Hat Hut 2004)
Λάιβ στην Στουτγκάρδη...
Εκεί που του αρνήθηκαν την πρόσβαση στο «καλό» πιάνο , εκείνο το κλειδωμανταλωμένο πίσω απ´ την σκηνή , το προορισμένο για τους κλασσικούς πιανίστες , όπως του είπαν κι αντ’ αυτού του έδωσαν ένα ξεκούρδιστο – για παρακατιανούς . Κούνια που τους κούναγε …
Λάιβ στην Στουτγκάρδη το 1978...
Λες και όλη η μουσική του Cecil Taylor δεν είναι σε κάθε στιγμή λάϊβ . Οσο υπάρχει ζωή θα υπάρχει και η μουσική του για να την αντιπροσωπεύει , να την μεταμορφώνει , να την μετουσιώνει σε συνονθύλευμα αισθημάτων , να την υποστηρίζει (music as a life support system)
Ο Cecil Τaylor στο πιάνο με το φανελάκι – και κοντό παντελονάκι , μπορεί νάναι και εσώρουχο – διαμαρτυρόμενος για την συμπεριφορά που του επέδειξε η Στουτγκάρδη. Τι σημασία έχει που το πιάνο , δεν είναι το καλό . Στα χέρια του , κάτω από τα δάχτυλα του , γνωρίζει τις ενδοξότερες μέρες του . Eighty eight tuned bongos , αποκαλεί το πιάνο ο Spencer A. Richards στις σημειώσεις του εσωφύλλου , δανειζόμενος την έκφραση από το βιβλίο "As serious as your life" της Valerie Wilmer . Και έτσι ακριβώς είναι . Ο Cecil Taylor δεν αντιμετώπισε ποτέ το πιάνο ως σολιστικό όργανο , αλλά σαν ορχήστρα . Ενδεχομένως ορχήστρα κρουστών .
Εκατόν σαράντα οκτώ λεπτά και ένα δευτερόλεπτο διαρκεί το διπλό cd από το λάιβ στην Στουτγκάρδη . Το άκουσα σήμερα το πρωϊ μονοκοπανιά . Εχασα 3,5 κιλά ακούγοντας το . Αδειασα . Συναισθηματικά . Και ξαναγέμισα ταυτόχρονα. Η μουσική του Cecil Taylor τόχει αυτό . Σου ρουφάει το είναι , την ενέργεια και στα επιστρέφει απλόχερα και σε μεγαλύτερες ποσότητες .
Πριν εμφανιστεί ο ίδιος επί σκηνής , το Cecil Taylor Unit – και πιστέψτε με δικαιολογεί απόλυτα τον τίτλο του καθώς παίζει σαν μια ενότητα , σαν ένα σώμα – σε δυάδες ή κατά μόνας ζεσταίνει την ατμόσφαιρα … O Jimmy Lyons κόντρα και μαζί με τον Raphe Malik . Αλτο απέναντι στην τρομπέτα αντιστοίχως . Μετά έρχεται η σειρά των εγχόρδων. O Ramsey Ameen στο βιολί με τον Sirone στο μπάσσο . Σύγχρονη αβαν γκαρντ για ορεκτικό . Και μετά ο Ronald Shannon Jackson στα ντραμς . Μαγεία . Αλλά το κυρίως πιάτο έρχεται με την εμφάνιση του ίδιου του Cecil Taylor . Με το φανελάκι και το κοντό παντελονάκι .
Χιλιάδες νότες γεμίζουν το σαλόνι μου . Και μαζί τους φέρνουν συναισθήματα . Θυμό , αγάπη , έρωτα , ευτυχία , χαρά . Ολη την γκάμα τους . Με όλες τις λεπτεπίλεπτες αποχρώσεις τους και όλα τα ενδιάμεσα στάδια τους καθώς τα άκρα τους είναι πάντοτε θολά . Και παραδίδομαι .
Υ.Γ. Τώρα θα πρέπει να κατεβάσω κατά μία μονάδα όλες μου τις βαθμολογίες . Μου έκλεψε το άριστα ο Cecil Taylor κι αρχίζω απ' το 9 πλέον.
Λάιβ στην Στουτγκάρδη...
Εκεί που του αρνήθηκαν την πρόσβαση στο «καλό» πιάνο , εκείνο το κλειδωμανταλωμένο πίσω απ´ την σκηνή , το προορισμένο για τους κλασσικούς πιανίστες , όπως του είπαν κι αντ’ αυτού του έδωσαν ένα ξεκούρδιστο – για παρακατιανούς . Κούνια που τους κούναγε …
Λάιβ στην Στουτγκάρδη το 1978...
Λες και όλη η μουσική του Cecil Taylor δεν είναι σε κάθε στιγμή λάϊβ . Οσο υπάρχει ζωή θα υπάρχει και η μουσική του για να την αντιπροσωπεύει , να την μεταμορφώνει , να την μετουσιώνει σε συνονθύλευμα αισθημάτων , να την υποστηρίζει (music as a life support system)
Ο Cecil Τaylor στο πιάνο με το φανελάκι – και κοντό παντελονάκι , μπορεί νάναι και εσώρουχο – διαμαρτυρόμενος για την συμπεριφορά που του επέδειξε η Στουτγκάρδη. Τι σημασία έχει που το πιάνο , δεν είναι το καλό . Στα χέρια του , κάτω από τα δάχτυλα του , γνωρίζει τις ενδοξότερες μέρες του . Eighty eight tuned bongos , αποκαλεί το πιάνο ο Spencer A. Richards στις σημειώσεις του εσωφύλλου , δανειζόμενος την έκφραση από το βιβλίο "As serious as your life" της Valerie Wilmer . Και έτσι ακριβώς είναι . Ο Cecil Taylor δεν αντιμετώπισε ποτέ το πιάνο ως σολιστικό όργανο , αλλά σαν ορχήστρα . Ενδεχομένως ορχήστρα κρουστών .
Εκατόν σαράντα οκτώ λεπτά και ένα δευτερόλεπτο διαρκεί το διπλό cd από το λάιβ στην Στουτγκάρδη . Το άκουσα σήμερα το πρωϊ μονοκοπανιά . Εχασα 3,5 κιλά ακούγοντας το . Αδειασα . Συναισθηματικά . Και ξαναγέμισα ταυτόχρονα. Η μουσική του Cecil Taylor τόχει αυτό . Σου ρουφάει το είναι , την ενέργεια και στα επιστρέφει απλόχερα και σε μεγαλύτερες ποσότητες .
Πριν εμφανιστεί ο ίδιος επί σκηνής , το Cecil Taylor Unit – και πιστέψτε με δικαιολογεί απόλυτα τον τίτλο του καθώς παίζει σαν μια ενότητα , σαν ένα σώμα – σε δυάδες ή κατά μόνας ζεσταίνει την ατμόσφαιρα … O Jimmy Lyons κόντρα και μαζί με τον Raphe Malik . Αλτο απέναντι στην τρομπέτα αντιστοίχως . Μετά έρχεται η σειρά των εγχόρδων. O Ramsey Ameen στο βιολί με τον Sirone στο μπάσσο . Σύγχρονη αβαν γκαρντ για ορεκτικό . Και μετά ο Ronald Shannon Jackson στα ντραμς . Μαγεία . Αλλά το κυρίως πιάτο έρχεται με την εμφάνιση του ίδιου του Cecil Taylor . Με το φανελάκι και το κοντό παντελονάκι .
Χιλιάδες νότες γεμίζουν το σαλόνι μου . Και μαζί τους φέρνουν συναισθήματα . Θυμό , αγάπη , έρωτα , ευτυχία , χαρά . Ολη την γκάμα τους . Με όλες τις λεπτεπίλεπτες αποχρώσεις τους και όλα τα ενδιάμεσα στάδια τους καθώς τα άκρα τους είναι πάντοτε θολά . Και παραδίδομαι .
Υ.Γ. Τώρα θα πρέπει να κατεβάσω κατά μία μονάδα όλες μου τις βαθμολογίες . Μου έκλεψε το άριστα ο Cecil Taylor κι αρχίζω απ' το 9 πλέον.
Attachments
Last edited:
fftopic:
