Τιμημένα Γηρατειά.

17 June 2006
62,722
Χολαργός
O Πολωνός τρομπετίστας Tomasz Stanko παλιά καραβάνα τής free και avant guarde jazz συνεχίζει απτόητος να παράγει Μουσική.Τύπος ξερακιανός,θά μπορούσε να περιγραφεί σάν κάτι μεταξύ βυζαντινής προσωπογραφίας και περιθωριακού Νεοϋορκέζου.
Απο το 1993 σχηματίζει ένα κουαρτέτο μέ τούς κατά πολύ νεώτερούς του Marcin Wasilewski(πιάνο),Slawomir Kurkiewicz(κόντραμπάσσο)και Michal Miskiewich(drums)ξεπερνώντας και μιά σοβαρή προσωπική περιπέτεια πού αφορούσε στήν στοματική του κοιλότητα, και η οποία τον εξανάγκασε να αλλάξει με μεγάλο κόπο τήν τεχνική παιξίματος του.
Το 2004 στά 62 του ηχογραφεί μέ το κουαρτέτο του ,στην Ε.C.M.,τό ´Suspended Night'.
Πέραν του ιδίου στον συγκεκριμένο δίσκο αναδεικνύεται η εκπληκτική τεχνική τών Wasilewski καί Kurkiewicz....
To έργο ξεκινά μέ μιά ελεγεία αφιερωμένη στην Sarah και ακολουθούν 10 παραλλαγές (suspended variations)αιωρούμενες μεταξύ λυρισμού ,ατονικότητας,αισιοδοξίας ,ελπίδας,υπαρξιακής ομφαλοσκόπησης,υποταγής ,χαράς τής ζωής και μυστηρίου....
Ο Νυκτερινός λυρισμός εναλλάσσεται μέ τον ρυθμό(παράδειγμα η εξαιρετική variation 2,πού παραπέμπει σέ ένα φρενιτώδες τανγκό αντεστραμένου Πιατσόλα)o ρομαντισμός με τον ενθουσιασμό και το μυστήριο μέ την ελπίδα.
Οι αυτοσχεδιασμοί τού Stanko είναι οργανωμένοι πάνω σε δρόμους πιό οικείους απο τού Sclavis επί παραδείγματι,αλλά παρά ταύτα υπερβαίνουν την έννοια τής κλασσικής Τζάζ καί αγγίζουν πιό δύσβατες περιοχές...
Ο Stanko αποτελεί τον ενδιάμεσο μεταξύ τής Νέας Μουσικής Σκηνής και τής Παράδοσης αλλά σάν γνήσιος και ασφαλής γνώστης τής Τεχνης του ´παραχωρεί´συχνά την Σκηνή στούς συμπαίκτες του μένοντας διακριτικά σέ ένα πολύ προσεγμένο φόντο πού επι τής ουσίας προσδίδει και τον χαρακτήρα τού δίσκου.
Οι Variations 3 και 4 αποτελούν τίς ´μεγάλες στιγμές τού Δίσκου´υπό τό πρόσχημα τής μπαλάντας...Εδώ τρομπέτα,πιάνο και μπάσσο υπο την ´υπόκωφη´συνοδεία τών drums κυριολεκτικά υπνωτίζουν τον ακροατή θέτοντάς τον ´εκτός μουσικού χρόνου´.
Η 5 αφήνει πίσω της την όποια παράδοση και αγγίζει ´ελευθερες περιοχές´.
Η 7 μοιάζει με ´Προσευχή γιά 4 Οργανα´και η 9 παραπέμπει στήν Αυγή πού αλλάζει βάρδια σιγά-σιγά μέ την έναστρη Νύκτα.
Η 10η και τελευταία παραλλαγή μάς αποχαιρετά σαν ένας καλοδουλεμένος Μουσικός Ψιθυρος πού σβήνει αφήνοντάς μας τήν Υπόσχεση οτι τίποτα δέν έχει πραγματικά τελειώσει...
Ο Stanko και η παρέα του μάς προσφέρουν Μουσική πού στολίζει τό Σαλόνι μας.

B0000V765G.01.LZZZZZZZ.jpg
 
10 July 2006
5,257
Θεσσαλονίκη
Πολύ μεγάλος ο Stanko Σπύρο!

Τον γνώρισα από το Selected Recordings (ECM, 2004) που είναι ως προς την αισθητική του περιγραφικό, μα όχι και αυτοτελές.

Το Suspended Night είναι ένα τοτέμ από μόνο του! Στα δύο χρόνια που κοσμεί την δισκοθήκη μου πολύ συχνά το χέρι πάει μόνο του σαν να λέει σκάλιξέ με, κάτι ακόμη έχω να σου πω
 

Δημήτρης Ν.

AVClub Fanatic
17 June 2006
10,209
Θεσσαλονίκη
Κάποια στιγμή θα πρέπει να κάνουμε μιά συζήτηση για την Αμερικάνικη και την Ευρωπαϊκή τζαζ . Τι σχέση έχουν , αν έχουν , γιατί είναι , ή μοιάζουν να είναι, τόσο διαφορετικές οι εθνικές προσεγγίσεις , πως αντιλαμβάνεται την τζαζ ο ευρωπαίος μουσικός της / αυτοσχεδιαστής και πως ο Αμερικάνος , αν υπάρχουν διαφορές μεταξύ μαύρων και λευκών γενικώς ή και μεταξύ μαύρων και λευκών Αμερικανών κ.ο.κ.
 
10 July 2006
5,257
Θεσσαλονίκη
Έχοντας διαβάσει ελάχιστα και έχοντας ακούσει ακόμη λιγότερα καταλαβαίνω πως η ευρωπαϊκή σύγχρονη μουσική έχει κάνει κτήμα της την jazz ως απλή ακαδημαϊκή γνώση, αλλά ως περισσότερο ανοιχτή σε ιδέες την εμπλούτισε με πολλά ακόμη στοιχεία. Αντίθετα η απέναντι πλευρά έζησε στο αίμα της όλη την επαναστατικότητα του bebop (και της εξέληξής της, της free jazz), συντηρόντας την όμως με τα περισσότερα από τα στοιχεία της. Γιά 'μένα δεν υπάρχει λόγος σύγκρισης, είναι δύο ρεύματα διαφορετικά. Και ακόμη περισσότερο έχουν ενδιαφέρον (στην παγκοσμιοποιημένη πλέον κοινωνία) οι μουσικές συμπράξεις των δύο αυτών κόσμων. Στο μέλλον θα δούμε πιστεύω πολύ ενδιαφέροντα μουσικά υβρίδια με κοινό το ταξικό τους στίγμα
 

Δημήτρης Ν.

AVClub Fanatic
17 June 2006
10,209
Θεσσαλονίκη
Ας σημειωθεί ότι τον δίσκο τον έχω. Υπό το πρίσμα της ανωτέρω κριτικής παρουσίασης του Σπύρου και υπό την οπτική γωνία της εν είδει "κλασσικής" προσέγγισης του σημειώματος , αποκτά άλλη βαρύτητα . -bye-
 
17 June 2006
62,722
Χολαργός
Ντόκ εσένα πώς σού φάνηκε ο Stanko??
Μια και έχεις τον δίσκο και τό ερώτημα περί Αμερικάνικης και Ευρωπαϊκής Τζάζ ,πού έθεσες είναι απολύτως καίριο,πώς σού φάνηκε το suspended nights.??
Ο Βασίλης έθεσε μιά οπτική.
Και συμφωνώ οτι ´έπιασες´απολύτως την δική μου προσέγγιση-σιγά που δέν δηλαδή...:worshippy:
 

Δημήτρης Ν.

AVClub Fanatic
17 June 2006
10,209
Θεσσαλονίκη
Σπύρο είναι Ευρωπαϊκή τζαζ . Για τα δικά μου γούστα λίγο ψυχρή - όπως και όλη η ECM. Αν το δεις όμως σαν μιά "κλασσικίζουσα" απόπειρα , απελευθερωμένος από τις προκαταλήψεις ( σαν αυτές που έχω εγώ π.χ. ότι τζαζ = χαρντ μποπ , κλπ ) και το τοποθετήσεις σε ένα άλλο πλαίσιο , ο δίσκος είναι πολύ καλός . Απλώς εγώ θα βάλω Coltrane και Stanko σε αναλογία 7 προς 1 . Για ειδικές στιγμές .
 

Busoni

Supreme Member
5 July 2006
3,290
Πάτρα
Re: Απάντηση: Τιμημένα Γηρατειά.

Η συζήτηση περι ευρωπαϊκής και αμερικανικής jazz ενδιαφέρει κι εμένα. Πάντως, η ευρωπαϊκή δεν βλέπει την jazz ακαδημαϊκά και μόνο. Οι δεκαετίες του '20 και του '30 έζησαν άνθηση της jazz στο Παρίσι λόγω μεταναστών από την Αμερική καθώς και μεγάλων καλλιτεχνών που ήρθαν ως επισκέπτες. Αρα υπήρξε άμεση επαφή, επομένως και επιρροή, των ευρωπαίων από τους αμερικάνους.

Από την άλλη πλευρά, η ακαδημαϊκή μουσική παράδοση της Ευρώπης(η κλασική της μουσικη, με αλλα λόγια) μοιραία χωνεύτηκε μέσα στην jazz. Αυτό κάνει την ευρωπαϊκή jazz να δείχνει λίγο "λόγια" σε σχέση με την αμερικάνικη. Προσωπικά, ψυχρή δεν την είδα ποτέ, όπως ποτέ δεν την είδα τόσο λαϊκή, ή βιωματική, όπως την βλέπουν πολλοί αμερικάνοι.
 
17 June 2006
62,722
Χολαργός
Σπύρο είναι Ευρωπαϊκή τζαζ . Για τα δικά μου γούστα λίγο ψυχρή - όπως και όλη η ECM. Αν το δεις όμως σαν μιά "κλασσικίζουσα" απόπειρα , απελευθερωμένος από τις προκαταλήψεις ( σαν αυτές που έχω εγώ π.χ. ότι τζαζ = χαρντ μποπ , κλπ ) και το τοποθετήσεις σε ένα άλλο πλαίσιο , ο δίσκος είναι πολύ καλός . Απλώς εγώ θα βάλω Coltrane και Stanko σε αναλογία 7 προς 1 . Για ειδικές στιγμές .

Δημήτρη σε καταλαβαίνω πλήρως απ´όσο σέ ξέρω.
Αντιθέτως σέ μένα η Ευρωπαϊκή τζάζ έχει προσφέρει σημαντική διέξοδο πέραν τής κλασσικής ή τής ρόκ πού άκουγα παλιότερα.
Ειδικά σε σχέση με την κλασσική ,αποτελεί συχνά μιά πιό απελευθερωμένη ´ματιά´στό σήμερα..
Καί οι όποιοι πειραματισμοί τής σύγχρονης Ευρωπαϊκής τζάζ έχουν ρίζες απο τούς συνθέτες τού 20ού αιώνα οπότε μού ταιριάζει πιό πολύ.
Το έγραψε και ο Σωτήρης απο πάνω .
Γιά την ψυχρότητά της όντως είναι θέμα αισθητικής αξιολόγησης..
Aλλά στούς Ευρωπαίους έχω βρεί πράγματα πού μέ έχουν ενθουσιάσει και που υπερβαίνουν την έννοια τής τζάζ..
Υ.Γ.
Βεβαια o Jarrett και ο Mehldau Αμερικανοί είναι οπότε πάλι μπερδευεται το πράμα..
Αυτοί πού εντάσσονται??
Στούς πιό ´κλασσικιστές´??
 

Δημήτρης Ιωάννου

Moderator
Staff member
18 June 2006
15,854
Αθήνα-Κέντρο
Με τρομάζουν λίγο η αναφορές σε Σένμπεργκ και 20ο αιώνα .

Είναι μια θάλασσα βαθιά και ανεξερεύνητη,επικίνδυνα κυματώδης για μένα.

προς το παρόν τουλάχιστον.

Παρ όλα αυτά σκέφτομαι να βουτήξω κάποια στιγμή.Ισως πολύ σύντομα.
 

Δημήτρης Ν.

AVClub Fanatic
17 June 2006
10,209
Θεσσαλονίκη
Με τρομάζουν λίγο η αναφορές σε Σένμπεργκ και 20ο αιώνα .

Είναι μια θάλασσα βαθιά και ανεξερεύνητη,επικίνδυνα κυματώδης για μένα.

προς το παρόν τουλάχιστον.

Παρ όλα αυτά σκέφτομαι να βουτήξω κάποια στιγμή.Ισως πολύ σύντομα.

Μην αγχώνεσαι . Δεν είναι "δύσκολο" άκουσμα , όσο φαίνεται .
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,351
το παράξενο ίσως είναι ότι μόλις ακούσεις καθαρή αμερικάνικη jazz αμέσως καταλαβαίνεις - νοιώθεις ότι είναι το real thing.
Είναι σαν να εφεύραν οι άνθρωποι το είδος.
ενώ η ευρωπαϊκή μόλις μπεί στο πλατώ κάνει μπάμ.
έρχεται το κρύο, το σκοτάδι, φεύγει η κάπνα, έρχεται η αποστειρωμένη με dettol ατμόσφαιρα.
Όχι ότι η δεύτερη είναι κακή ή κάπως. Είναι άλλο πράγμα. Εξαίσια ώρες ώρες, αλλά ο αμερικάνος στη jazz είναι αλλιώς.

Είναι κάτι σαν το αμερικάνικο σινεμά και το ευρωπαϊκό.
Σε παραλληλισμό.
(και πάλι εννοώ το καλό (?) αμερικάνικο σινεμά με το Ευρωπαϊκό. Ίσως εδώ οι όροι αντιστρέφονται. - και τα δείγματα λιγοστεύουν εις βάρος των αμερικάνων.
 

Δημοκηδής

Μέλος Σωματείου
23 June 2006
9,971
εγώ το έχω ξαναπεί ....

βρίσκω ιδιαίτερα διαμάντια στην ευρωπαική σκηνή, που μου πάνε στις αναζητήσεις μου ...

στα 20 -27 μου άκουσα μανιωδώς Coltrane, Davis, και τα λοιπά καλόπαιδα, όμως πλέον αδυνατώ να ακούσω έστω και 5 λεπτά από δαύτους ....
 
17 June 2006
62,722
Χολαργός
Kαι εμένα πλέον η κλασσική τζάζ πλήν εξαιρέσεων δεν μέ φτιάχνει..
Οι Ευρωπαίοι και κάποιοι σύγχρονοι Αμερικανοί όμως ξεπερνάνε τό είδος και προχωρούν σε έαν νέο υβρίδιο που το θεωρώ μουσική εξέλιξη...
 
17 June 2006
14,350
Η τζάζ και η αυτοσχεδιαζόμενη μουσική, είναι εξόχως αφιλόξενα και αντιτουριστικά ακούσματα.
Δεν νοείται αναψυχή εδώ, τουλάχιστον όχι με την κλασσική έννοια του όρου.
Είναι καπριτσιόζικα και απαιτούν αφοσίωση, προσοχή και μεγάλη προσήλωση από τον ακροατή τους. Στις 99 από τις 100 περιπτώσεις είναι αδύνατο να τα ακούσεις κάνοντας ταυτόχρονα και κάτι άλλο: σου φεύγουν, σαν χέλι που γλιστράει μέσα απ τα χέρια σου. Συχνά, αν η προσοχή σου ξεφύγει έστω και λίγο από αυτό που ακούς, δεν "πιάνεις" τίποτα.
Δύσκολες μουσικές - ειδικά στους καιρούς που ζούμε και με δεδομένο ότι το χρονικό εύρος της προσοχής του ακροατή συρρικνώνεται όλο και περισσότερο: οι περισσότεροι πλέον μπορούν να ακούσουν μόνο 3λεπτα τραγουδάκια. Τι θα ακούν οι άνθρωποι στο μέλλον; Προφανώς μόνο jingles. Να μην συζητήσουμε εδώ τι θα διαβάζουν γιατί θα μπλέξουμε: Κοέλιο ίσως...και Κώδικες Ντα Βίντσι. Πνευματική τροφή Light, να μη ζητάει τίποτα απ αυτούς και να μην τους κάθεται βαρειά και στο στομάχι.
Για μένα, ένας καλός δίσκος τζάζ και ένα έργο Σύγχρονης σοβαρής μουσικής έχουν πολύ μικρές διαφορές. Αυτές εντοπίζονται κύρια στο ...σερβίρισμα.
Ο Coltrane φερ ειπείν: είναι ορμητικός, σε πιάνει απ το λαιμό και δεν σ αφήνει να πάρεις ανάσα. Ενα δράμα που ξετυλίγεται μπροστά σου, ένα όργιο χρωμάτων με άπειρες χροιές, πυρετικό, αστραφτερό και ανυπόμονο που ξεχύνεται να τρέχει σε λαβύρινθους, ψάχνει και ψάχνεται, ρωτάει, σου θέτει προβλήματα και δεν καταλήγει πάντα κάπου: υπάρχουν και ερωτήματα που δεν έχουν απάντηση, προβλήματα που δεν έχουν λύση...πως να το κάνουμε.

Δεν θέλω να υποτιμήσω το Τραγούδι...πως θα μπορούσα άλλωστε; Αλλά για μένα, όσο πιο σύνθετα τόσο πιο καλά ;)
 
10 July 2006
5,257
Θεσσαλονίκη
Στην απέναντι πλευρά υπήρξαν σκλάβοι που εκτός των άλλων λεηλατήθηκαν ΚΑΙ μουσικά, εμπορευματοποιήθηκε ο πόνος τους και το όραμά τους για χάρη της διασκέδασης στα κοκτέιλ πάρτυ των λευκών. Υπήρξαν και 200.000 από αυτούς που τάχθηκαν με το μέρος του αφέντη στον αδιάφορο γιαυτούς πόλεμο με τους Νότιους. Και σαν ανταμοιβή… τίποτε! Τι κοινό θα μπορούσε να έχει η μουσική τους με οποιουδήποτε άλλου? Μιλάμε για πολιτικό εμφύλιο πόλεμο! Η χορτασμένη χοντροκώλα γάτα και ο με την ψυχή στο στόμα πάροχός της. Είναι φυσικό που ανέπτυξαν την jazz οι μαύροι και που οι ετοιματζίδες λευκοί όχι να δημιουργήσουν αλλά ούτε να παίξουν μπόρεσαν. Ακόμη και σήμερα στο απέραντο αυτό χωνευτήρι μπορούν μόνο να ακολουθήσουν ή να εντάξουν τα έτοιμα του ιδιώματος στην δική τους (MMW).

Στην ευρωπαϊκή η πορεία ήταν εντελώς διαφορετική. Ραφιναρισμένη, ελιτίστικη, λόγια αλλά και ταξιδιάρικα αφαιρετική. Περισσότερο σαν σπουδή παρά ματωμένη
 
17 June 2006
62,722
Χολαργός
Οι σημερινοί Ευρωπαίοι πάντως δεν παίζουν τζάζ μέ την κλασσική έννοια τού όρου..
Μάλλον εχουν εξελίξει την Μουσική τών Αρχών τού 20ού αιώνα σε κατι διαφορετικό που κατά σύμβασιν ορίζεται ως τζάζ..
Και η Ευρώπη μάτωσε ολόκληρη και παρα πολύ στον 20ό αιώνα ολόκληρη.
Ο Ευρωπαϊκός Πολιτισμός μέσα σε αυτή την μουσική αντικατοπτρίζει την Κρίση τής Νεωτερικότητας...
Σαφώς πιό ´κλειστή´ατομική και υπαρξιακή μουσική που απευθύνεται σε μικρές ομάδες ανθρώπων...
Μόνον που προσωπικά αυτό δεν το θεωρώ ελιτισμό αλλά αποτέλεσμα της κρίσης τού Ευρωπαϊκού Πολιτισμού...Ομως και στην κρίση παράγεται Τέχνη ,άλλου είδους αλλά πάντως σημαντική Τέχνη.
Κάποτε οι Επικούριοι πήγαν στούς Κήπους όταν άρχισε η κρίση στην Αρχαία Ελλάδα..
Επρεπε όμως να εκφραστούν κάπως ,κόντρα στην γενικευμενη παρακμή..
Κατ´αναλογίαν αυτό συμβαίνει σήμερα στην Ευρώπη..
Μουσική σέ ´νησίδες´πολιτισμού στην γενικευμένη βαρβαρότητα..
Το ίδιο συμβαίνει και στην Αμερική σε Κέντρα πού ο κόσμος σκέφτεται λίγο παραπάνω απο τούς Τεξανούς...
Θέμα και ανάγκη επιβίωσης αυτή η ´έσω στροφή´....
Υ.Γ.
Η λοιπή Αμερικάνικη Τζάζ παραμένει ως έχει...
Πιό πολλή Μνήμη παρά Σήμερα.
Οπως και το δικό μας Ρεμπέτικο.
 

Busoni

Supreme Member
5 July 2006
3,290
Πάτρα
Μια άλλη πτυχή της σημερινης jazz είναι το οτι οι περισσότεροι καλλιτέχνες ειναι σπουδαγμένοι σε ωδεία κι ακαδημίες. Κι εκεί "εξευρωπαϊζονται" οι Jarret και Mehldau...μέσα από την μέθεξη της jazz με την δυτική μουσική. O Mehldau, για παράδειγμα, χρησιμοποιεί τεχνικές που χρησιμοποιούσε και ο Bach στον αυτοσχεδιασμό: ostinato, μίμηση κλπ. Μπορείτε να πείτε οτι αυτό στερείται ζέσης και προσωπικής σφραγίδας σε σχέση με την jazz των ιερών τεράτων, αλλα δεν ειναι απαραίτητο.

Από την άλλη πλευρά, ειναι ανάγκη να ματώνουμε για να βγει Τέχνη; Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν η Τέχνη γεννιέται μόνο μέσα στη θλίψη και διαφορετικές συνθήκες γεννούν κάτι "κατώτερο". Όπως και να 'χει, θεωρώ οτι η σύγχρονη εποχή έχει ψωμί για έμπνευση.