Σε αυτή την πρώτη μου προσπάθεια παρουσίασης δίσκων, επέλεξα κάτι ιδιαίτερα αγαπημένο από την Ελληνική δισκογραφία.
Το μουσικό σχήμα "Νότιος Ήχος" με "μπροστάρη" τον δεξιοτέχνη Αχιλλέα Περσίδη και με εξίσου σπουδαίους μουσικούς, είτε ως μόνιμα μέλη, είτε ως συμμετέχοντες, μας χάρισε δυο καταπληκτικά άλμπουμ, εκεί, στα μέσα της δεκαετίας του 90 : "Νότιος Ήχος" (Polygram 1994) και "Σκιά της θάλασσας" (Mercury 1996).
Δύο άλμπουμ με πολλά κοινά στοιχεία ως προς το ύφος και την αισθητική που εύκολα θα μπορούσαν να ακουστούν ως ένα.
Αποκλειστικά ορχηστρικά κομμάτια με έντονες αναφορές στην παράδοση και όχι μόνο. Με το λαούτο (Αχιλλέας Περσίδης, Γιώργος Ξυλούρης) να ακολουθεί πανάρχαιους αλλά και σύγχρονους δρόμους, συνεπικουρούμενο πότε από την κρητική λύρα (Ross Daly), πότε από το πιάνο (Πάνος Γκέκας), την ακουστική ή την κλασσική κιθάρα (Α.Περσίδης πάλι και συμμετοχή του Βασίλη Ρακόπουλου στο πρώτο άλμπουμ), σε κάποιες περιπτώσεις από πνευστά (ζουρνά, καβάλ, κλαρίνο - Μάνος Αχαλινωτόπουλος), ή πιο σπάνια το βιολί (Γιάννης Ζευγώλης). Και όλα αυτά "πατάνε" πάνω σε ένα ευφάνταστο ρυθμικό χαλί από κρουστα (Τσίκο και Ηλίας Τσαγκάρης), λαούτο και ενίοτε μπάσο.
Ανατολή και δύση αγκαλιά με τα μάτια καρφωμένα προς το Νότο (Κρήτη).
Ακούστε μια εκδοχή ανέμελης τζαζ στην "Λευκωσία", ή το παράπονο της λύρας "Για την μικρή αγάπη" και τον "ήχο της πέτρας" στο ομώνυμο κομμάτι του πρώτου cd. Τα αξεπέραστα σε φαντασία και δεξιοτεχνία ξεσπάσματα στα "Κυριακής απόγευμα" και "Ταραγμένα χρόνια" και τον υπέροχο "Άνεμο" από την "Σκιά της θάλασσας"
Ήχοι γεμάτοι εικόνες Ελληνικής υπαίθρου, πραγματική ανάσα για τον ακροατή, το ενδιαφέρον του οποίου δεν ατονεί ποτέ σε όλη την διάρκεια της ακρόασης.
Δεν γνωρίζω, δυστυχώς, τι απέγινε το σχήμα αυτό και αν εξακολουθεί να πορεύεται - έστω και εκτός δισκογραφίας. Τα τελευταία νέα τους τα είχα πριν 3-4 χρόνια όπου και συμμετείχαν σε μια συναυλία-φεστβάλ μαζί με άλλα ονόματα της εγχώριας "έθνικ" (σιχαίνομαι τους όρους, αλλά μερικές φορές δεν αποφεύγονται με τίποτα...) σκηνής.
Υ.Γ. "περυσινά ξινά σταφύλια" λέει ο λαός μας αλλά, πρώτον τα δυα αυτά cd ακούγονται τόσο φρέσκα και πρωτότυπα ακόμα και σήμερα και δεύτερο και κυριότερο η εγχώρια δισκογραφία παρουσιάζεται να κατηφορίζει τόσο απότομα που προτάσεις όπως αυτή νομίζω πως πρέπει να εξεταστούν εκ νέου μήπως και φανεί επιτέλους το φως στην άκρη του τούνελ...
Το μουσικό σχήμα "Νότιος Ήχος" με "μπροστάρη" τον δεξιοτέχνη Αχιλλέα Περσίδη και με εξίσου σπουδαίους μουσικούς, είτε ως μόνιμα μέλη, είτε ως συμμετέχοντες, μας χάρισε δυο καταπληκτικά άλμπουμ, εκεί, στα μέσα της δεκαετίας του 90 : "Νότιος Ήχος" (Polygram 1994) και "Σκιά της θάλασσας" (Mercury 1996).
Δύο άλμπουμ με πολλά κοινά στοιχεία ως προς το ύφος και την αισθητική που εύκολα θα μπορούσαν να ακουστούν ως ένα.
Αποκλειστικά ορχηστρικά κομμάτια με έντονες αναφορές στην παράδοση και όχι μόνο. Με το λαούτο (Αχιλλέας Περσίδης, Γιώργος Ξυλούρης) να ακολουθεί πανάρχαιους αλλά και σύγχρονους δρόμους, συνεπικουρούμενο πότε από την κρητική λύρα (Ross Daly), πότε από το πιάνο (Πάνος Γκέκας), την ακουστική ή την κλασσική κιθάρα (Α.Περσίδης πάλι και συμμετοχή του Βασίλη Ρακόπουλου στο πρώτο άλμπουμ), σε κάποιες περιπτώσεις από πνευστά (ζουρνά, καβάλ, κλαρίνο - Μάνος Αχαλινωτόπουλος), ή πιο σπάνια το βιολί (Γιάννης Ζευγώλης). Και όλα αυτά "πατάνε" πάνω σε ένα ευφάνταστο ρυθμικό χαλί από κρουστα (Τσίκο και Ηλίας Τσαγκάρης), λαούτο και ενίοτε μπάσο.
Ανατολή και δύση αγκαλιά με τα μάτια καρφωμένα προς το Νότο (Κρήτη).
Ακούστε μια εκδοχή ανέμελης τζαζ στην "Λευκωσία", ή το παράπονο της λύρας "Για την μικρή αγάπη" και τον "ήχο της πέτρας" στο ομώνυμο κομμάτι του πρώτου cd. Τα αξεπέραστα σε φαντασία και δεξιοτεχνία ξεσπάσματα στα "Κυριακής απόγευμα" και "Ταραγμένα χρόνια" και τον υπέροχο "Άνεμο" από την "Σκιά της θάλασσας"
Ήχοι γεμάτοι εικόνες Ελληνικής υπαίθρου, πραγματική ανάσα για τον ακροατή, το ενδιαφέρον του οποίου δεν ατονεί ποτέ σε όλη την διάρκεια της ακρόασης.
Δεν γνωρίζω, δυστυχώς, τι απέγινε το σχήμα αυτό και αν εξακολουθεί να πορεύεται - έστω και εκτός δισκογραφίας. Τα τελευταία νέα τους τα είχα πριν 3-4 χρόνια όπου και συμμετείχαν σε μια συναυλία-φεστβάλ μαζί με άλλα ονόματα της εγχώριας "έθνικ" (σιχαίνομαι τους όρους, αλλά μερικές φορές δεν αποφεύγονται με τίποτα...) σκηνής.
Υ.Γ. "περυσινά ξινά σταφύλια" λέει ο λαός μας αλλά, πρώτον τα δυα αυτά cd ακούγονται τόσο φρέσκα και πρωτότυπα ακόμα και σήμερα και δεύτερο και κυριότερο η εγχώρια δισκογραφία παρουσιάζεται να κατηφορίζει τόσο απότομα που προτάσεις όπως αυτή νομίζω πως πρέπει να εξεταστούν εκ νέου μήπως και φανεί επιτέλους το φως στην άκρη του τούνελ...
