Mεσημέρι...ένα ιδιαίτερο μεσημέρι, ξέχωρο απ' τ' αλλα. Αντι για καφέ και ήλιο απ' τις περσίδες δεξιά, τιμόνι και ράδιο. Ένας κύκλος κλείνει, ενας δεύτερος πρέπει ν' ανοιξει. Σκηνές του παρελθόντος περνούν καρέ-καρέ, ανακατεύονται με σκηνές προσδοκίας του αύριο, μια πηγαίνω εμπρός και μια πισωγυρίζω νοσταλγικά. Το τιμόνι σταθερό, ίσως το μοναδικό σταθερό πράμα αυτη την ώρα, το ράδιο παίζει. Ορχήστρα, κρουστά και πιάνο ενίοτε, και μια χορωδία που άλλοτε επιτίθεται κι άλλοτε ηρεμεί. Σαν το μυαλό μου ενα πράμα...
Η στιγμή πρέπει να καταγραφεί...μουσικά δηλαδή. Όχι γιατι "πρέπει", αλλα δεν της αξίζει; Τόσες στιγμές υπάρχουν στο μουσικό ημερολόγιο, σφραγισμένες με νότες που, ανεξάρτητα από τον σκοπό που τους έδωσε ο δημιουργός τους, απέκτησαν συμβολικό και σίγουρα συναισθηματικό χαρακτήρα. Αλλα οι μουσικές αυτές δεν διαλέγονται...έρχονται μόνες τους. Ετσι ήρθε κι αυτο με το άκουσμα του Αlleluia...Laudate. Κι έπειτα, τις μεγάλες κι επίμονες νότες της χορωδίας πάνω από τις απειλητικές φράσεις των χαλκίνων. Οργή και ενταση κι εκτόνωση...για να φτάσει σ'ενα άπνοο Αlleluia και πάλι να πέσει στο ανησυχο Laudate Dominum, παραλήρημα στο ρυθμό των τιμπανιών. Σε λίγο, με μια προσφώνηση των ξυλίνων, οι ανδρικές και οι γυναικείες φωνες πλέκονται σε αντιστιξη, συναντιούνται, σιωπούν...κι ενώνονται ξανα σ' εκείνο το ουράνιο
Είναι στιγμές που η μουσική δρα σαν λυτρωτικό ύδωρ, που όμορφα κι απλά της αφηνεις τα πάντα και σ'αφηνει ανάλαφρο. Ήδη δεν μ' απασχολούσε τίποτα εκτός απο το να ξέρω ποιός έγραψε τις νότες που άκουγα. Οταν ο εκφωνητής ανέφερε την Συμφωνία των Ψαλμών του Igor Stravinsky ένιωσα ένα μάτι να κλείνει με χαρακτηριστικό χαμόγελο μπροστά μου, ενώ το καταληκτικό Alleluia ξέπνοα έσβηνε...
Το ίδιο απόγευμα, επιδρομή σε δισκοπωλεία της πόλης δεν έφερε αποτέλεσμα, επομένως κατέληξα στην κατεβασμενη ηχογράφηση του Ancerl με την Τσεχικη Φιλαρμονική στην Supraphon, η οποία με ικανοποιεί σε σχέση με αυτό που πρωτάκουσα. Εχω στο μάτι αυτή κι άλλη μια του Boulez με την Φιλαρμονική του Βερολίνου που, απο δείγματα, μου φαίνεται καλή.
Θα επανέλθω και με τεχνικες πληροφορίες για το έργο. Για την ώρα είχα ανάγκη να γράψω τα προηγούμενα...
Υ.Γ. Το να πω οτι βγαζω το καπέλο μου στον Stravinsky ειναι αστειο... Πάντως πρώτη φορά νιώθω έτσι με την μουσική του.
Η στιγμή πρέπει να καταγραφεί...μουσικά δηλαδή. Όχι γιατι "πρέπει", αλλα δεν της αξίζει; Τόσες στιγμές υπάρχουν στο μουσικό ημερολόγιο, σφραγισμένες με νότες που, ανεξάρτητα από τον σκοπό που τους έδωσε ο δημιουργός τους, απέκτησαν συμβολικό και σίγουρα συναισθηματικό χαρακτήρα. Αλλα οι μουσικές αυτές δεν διαλέγονται...έρχονται μόνες τους. Ετσι ήρθε κι αυτο με το άκουσμα του Αlleluia...Laudate. Κι έπειτα, τις μεγάλες κι επίμονες νότες της χορωδίας πάνω από τις απειλητικές φράσεις των χαλκίνων. Οργή και ενταση κι εκτόνωση...για να φτάσει σ'ενα άπνοο Αlleluia και πάλι να πέσει στο ανησυχο Laudate Dominum, παραλήρημα στο ρυθμό των τιμπανιών. Σε λίγο, με μια προσφώνηση των ξυλίνων, οι ανδρικές και οι γυναικείες φωνες πλέκονται σε αντιστιξη, συναντιούνται, σιωπούν...κι ενώνονται ξανα σ' εκείνο το ουράνιο
Laudate Eum in cymbalis bene sonantibus
Laudate Eum in cymbalis jubilationibus
Laudate DOMINUM, Laudate Eum
Omnis Spiritus laudet DOMINUM
omnis spiritus laudet eum
Laudate Eum in cymbalis jubilationibus
Laudate DOMINUM, Laudate Eum
Omnis Spiritus laudet DOMINUM
omnis spiritus laudet eum
Είναι στιγμές που η μουσική δρα σαν λυτρωτικό ύδωρ, που όμορφα κι απλά της αφηνεις τα πάντα και σ'αφηνει ανάλαφρο. Ήδη δεν μ' απασχολούσε τίποτα εκτός απο το να ξέρω ποιός έγραψε τις νότες που άκουγα. Οταν ο εκφωνητής ανέφερε την Συμφωνία των Ψαλμών του Igor Stravinsky ένιωσα ένα μάτι να κλείνει με χαρακτηριστικό χαμόγελο μπροστά μου, ενώ το καταληκτικό Alleluia ξέπνοα έσβηνε...
Το ίδιο απόγευμα, επιδρομή σε δισκοπωλεία της πόλης δεν έφερε αποτέλεσμα, επομένως κατέληξα στην κατεβασμενη ηχογράφηση του Ancerl με την Τσεχικη Φιλαρμονική στην Supraphon, η οποία με ικανοποιεί σε σχέση με αυτό που πρωτάκουσα. Εχω στο μάτι αυτή κι άλλη μια του Boulez με την Φιλαρμονική του Βερολίνου που, απο δείγματα, μου φαίνεται καλή.
Θα επανέλθω και με τεχνικες πληροφορίες για το έργο. Για την ώρα είχα ανάγκη να γράψω τα προηγούμενα...
Υ.Γ. Το να πω οτι βγαζω το καπέλο μου στον Stravinsky ειναι αστειο... Πάντως πρώτη φορά νιώθω έτσι με την μουσική του.
